Alle inzendingen over Blaren

drauw flieren druppels gestaag langs hemelstee tranen troebelen ‘t zicht wijl de blaren breidelen zacht zingt een zwaluw door de draaldauw heen versluiert zich zoekmistig achter zil’vren zonnezoden vroege vuurvliegjes vrijen in de schoot van de dageraad totdat hun vreugdevonken voldaan vervagen in de nevel…

Op de markt bij de bieb lag een bonte blarenpracht die in de herfst toen ik daar liep speciaal voor mij leek opgetast De wind blies krachtig door mijn haren de bladerlaag was écht geschikt en toen ik danste door de blaren riepen ze: "Die is getikt!"…

Hoewel,als ik daar hang, zo tussen alle blaren, is het toch reuzen moeilijk, mijn lusten te bedaren. Ik knipoog naar de peren en pruimen bij de beemd, en hoop dat er een pisang komt, dan ga ik lekker vreemd. Spr.2:19…

komen bij bomen die zacht dromen op de adem van mijn ogen en daar waar ik zou mogen zou ik langs bladeren stromen Ik wou dat ik kon vluchten naar zelf gedachte luchten waar nog mensen leven die door hun denken zweven door zacht een woord te zuchten Nu moet ik alles vinden in het land van helse winden en mensen die verbranden in de blaren…

Hier is geen ander gehoor dan 't verre gebrul van de branding, Het droge geritsel der hoge pandanen, Geen andre beweging dan 't wuiven der blaren En 't lome deinen der golven. Als 't leven op aarde opnieuw moest beginnen, Zou het niet zuiver blijven, allen op dit eenzame eiland?…

in het aanschijn van een reeds te vroege geboorte groeien tussen nagelaten generfde blaren van een voorgaand najaarssterven knoppen aan mijn bomen en zie ogen naar een gemiste winter staren niet dat mijn gemoed eerder zal opfleuren in dromen of dat ik eerder het licht zal erven de schaduw lijkt dat nog te bewaren wat niet is zal…

ik wilde de volheid bezitten een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren en mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om de vullende verwachting blindelings op te wekken die tot in eeuwigheid zou duren verdwaasd trek ik me op langs dode takken de handen geschuurd nu vol met blaren zocht de eenzaamheid te bedaren die al…

Een boer is op zijn plaats en de ploeg trekt alles blaar. Voren snijden door aarde, zonneschijn zaait levenslicht.…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid.…

Scrub de negatieve laag die de open geest met lagen vuil bedekt de positieve grondlaag gevangen houdt in angst voor toekomst vrees voor realiteit lichtpunten saboterend tot schemerduisternis zonder helder perspectief Laat me weer in de spots met open ogen blaren dansen rond de liefde haren verschroeien rond m’n hart…

in het zachte malse gras vertoeft mijn lijf op zoek naar rust ik zie een bloempje zonder blaren dat bedeesd wil zeggen sssssssst kom toch tot bedaren kijk naar mij en ruik je onrust wordt gesust en je dromen zullen met de wolken varen sluit dan je ogen luister naar het teder zuchten van de wind nog even dan zijn jij en…

Hoewel als ik de kool bekijk, en ruik haar verse geur, de blaren prachtig in gelid en donkerrood van kleur, dan is het wonder dat ik zie, al snij ik haar kapot, in deze stomme rodekool, de vingerprint van God. Genesis 1:1…

de blaren vallen over me heen mijn geest dwaalt stuurloos rond en op mijn rug de steen met stervende woorden in de mond de aarde zuigt aan ledematen terwijl gedachten vertragen mijn zomer vergeet, voor even, haar baten de hemel lijkt zich te verlagen ik word aangespoord zonder er om te vragen en met geduld te dragen wat mij verstoort…

Met mijn hark hark ik de blaren bij elkaar die op elke beknelde gedachte groeien en in de avond zit ik in de schaduw van mijn moederboom en kijk hoe de bloemen bloeden.…

Ik speelde met u, als een kind Met groene blaren. Ik wist niet dat in u bestond Wat ik steeds wachtte En immer zocht en nimmer vond, In u verachtte. Nu ben ik als een die verkreeg Zonder te weten Het liefste waar zijn hart toe neeg, En 't was vergeten.…

Mijn snavel mag dan scherp zijn maar vliegen kan ik niet dus moet ik elders ijlen met mijn wonden, mijn verdriet Met mijn voeten in de blaren van een schemerig, herfstig bos laat ik mijn grieven varen, laat ik alle spinsels los.…

Verdwaald in je taal heb je een doel dat woorden heeft buiten zinnen terwijl de vorst zich invriest het zonlicht blaren brandt vloeien tranen zouter het verschil met verdriet is het spoor van de vore dat je dansend niet trekt emoties kleuren in het zichtbare licht als jij kunst- en letterwinkelt als wanneer je durft in flarden…

En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan, Heur armen vol kryzanten...…

een sneeuwbui in de zomer draait mijn wereld om nauwelijks van de schrik bekomen voel ik het bevriezen van mijn verbrande huid bekogel ik strandgasten die vluchten van het strand met verse ballen van sneeuw het ijs smelt op de blaren en koeling helpt niet meer mijn zomer is bevroren het strand slechts binnenbrand laat nu de voorjaarsregen…

ijs in het schilderij als witte pels onder schaatsers die compositie is een begaafd portretkunst zij scherpt het hoofd bladstilte sijpelt ijl binnen als warme stippen schaduw trekt blijmoedig over het platteland dat uitgeslapen ligt velden vormen fietstochten langs een rustig bestaan en brengen appels mee blaren helen…

Niemand praat nog, later vergeet jij wel gevechten met de mond soms zacht soms hard het gaat ons wel goed of slecht ik ken je echt echt waar lief zo raar laat me maar zitten op deze blaar van het leven maar niet zeuren lief het is je gegeven de tijd en je pijn en deze kus van marcus slap he? ik weet het kus…

De bomen kregen een betekenis die zij nog zacht gebarend wilden weren, maar 't noodlot was niet meer te keren; een vogel streek klapwiekend in de wildernis van takken neer en nu hij roerloos zit (het licht wordt zo benauwend wit), denk ik aan dood, verrotte geur van blaren, hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...…

Uitstellen, niet willen kiezen is dat wat ik echt wil, liever het ongemak voelen dan bang zijn iets te verliezen ten koste van de blaren op mijn bil door het zitten op twee stoelen.…

waar mijn muts gedaan met warme hand gebreeën voor vorst en winterkou ik wil sneeuw begaan waar dagen zijn gevreeën eeuwen ken ik nu de rouw zie achter muts vandaan een kind op blaren sleeën wel vreemd, hoe kan dat nou ik kleef aan en volg je op je treeën ben ons eeuwig trouw zal naar huis nu gaan we gaan getweeën…

Twee ongelijke stenen in een vonk van vuur ontstaat een weerstand van warmte, op de blaren waar je mijn huid bespeelt, ontdooi ik op de lange duur, brandt een schroeivlek in, de herinnering houdt stand een vrijwillige tinteling van onzichtbare tekens van kwetsbaarheid ontbloot bezien verwonderd in elkaar voorbij het reinigend vuur en…

Die dag in mei, toen woorden overbodig werden je ogen en je handen zeiden meer dan kussen, liefste, strelingen, de bomen verhieven weer hun kruin, in vreugde en verwachting, hun blaren ritselden en ruisten als weleer.…

Blaren van kaarsen en namen die als echo versterven van kou. Hoofdpijn op vreemde plaatsen. Achter hem een vrouwenstem die namen roept en hoopt te raden hoe hij heet. Maar zijn horloge is gebroken en daarmee ook de tijd. Zou hij zich herinneren dan zou hij zo traag als meeuwen in ramen passeren.…

Hokje na hok Kat en muis neem nog een slok en keer veilig huiswaarts muis slechts slecht komt van kwaad boos zijn nog meer pijn dezelfde raad Molukkers en Hollandse smaad slavernij wekt razernij duitsers en voetbal laat alles varen gooi er zand overheen we zitten allemaal op blaren maar zijn allen mens alleen…

Het was herfst in mijn droom en ook buiten bewegen zich dorre blaren door de lucht, en over de ruiten. ----------------------------------------------------------- uit: 'In Amerika' van Leo Vroman (Gouda, 1915)…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…