Alle inzendingen over Boaz OR Antonie OR Sebastiaan

Ik hoor je in ieder woord als een zucht van herinnering adem ik het verleden, zuurstof van de overlevering. Jij bent zo onlosmakelijk aan mijn ik verbonden dat ook in het heden jouw stem nog wordt gehoord. Voortgekomen uit gelijke gronden ben jij de klank in mijn daadkracht, mijn woorden zijn hoofdzakelijk door jouw gedachten voortgebracht…

Overmand door onvoorstelbaar verdriet maar daarnaast van grote trots vervuld voor het mooie meissie dat ons verliet, nog door de moederschoot omhuld. Je kwam geruisloos in ons leven, beide oogjes toe. We wilden jou zo graag de wereld laten zien. 't Was alsof je sliep, als was je enkel moe helemaal gaaf en volmaakt bovendien. Wat rest…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

een traan rolt langzaam langzaam maar zeker naar beneden de andere tranen zijn volgzaam er is verdriet geleden een zout spoor achterlatend zachtjes wenend de emotie gehavend niet redegevend de mond gesloten lippen die trillen de trots ruw omgestoten op zoek naar troost om te stillen het verdriet heeft de overhand treurend over dat…

Woeste rotsen Een grijze Kolos Stampend en stampend Een landrug Tart zijn lot Raast Breekt En schuift op…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld…

Zwoel kloppend bloed, een zweem van verlangen Het hart dat overslaat, mijn papillen Proeven geluk Ik sluit mijn ogen Een woest licht danst, een zweep van welbehagen Een glimlach krult op Ik ben verliefd Op het leven…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

En daar stond ze ineens in de doorgang naar de grote zaal van het Concertgebouw wachtend op het 2e deel van de Mattheus Passion van Johann Sebastiaan Bach Ze straalt wit uit en zei uit het niets tegen me “Mooi hé” Ik antwoorde en sprak “Ja mooi hé Ze sprak vervolgens “Ik heb gisteren mijn moeder begraven, ze was 96; ‘Erbarme…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

't Muzikale A.B.C. is, dunkt mij, dat men aangedaan dweept met wolfgang Amadeus en Johann Sebastiaan dat men spreekt van madrigalen, symfonieën, opera's wet van fluiten en cymbalen, harpen en harmonica's Maar wie kan een hymne noemen Even lieflijk en geducht Als het duizendvoudige zoemen Van de Tommies in de lucht?…

de kleinste telg aan de deur kijkt zijn moeder achterom afstand afstand roept hij houd je handen schoon boaz is in quarantaine zoals alle mensen dat zijn om besmetting te voorkomen met het zo gevaarlijke virus met vragende ogen kijkt hij op deze aparte moederdag naar zijn oma en opa omhoog die hij zo graag knuffelen wil een klein knuffeltje…

leeftijd nog minder lijkt te tellen groeien de vruchten uit de boom van liefde die jij en jou omarmt intussen echter leert ons het weten niet vanzelf spreekt het dat ook na het nu morgen de rozen geuren of de maan schijnt daarom en van harte vieren wij jou en het leven dat zich met en rond jou samen met jouw liefde in noa, joshua en boaz…

Het was er niet - En heeft ook Nooit bestaan, Behalve in de Geschrompelde spons Waarin mijn Gedachten wonen…

jaardag van jouw leven niet vanzelfsprekend even maar nadrukkelijk dankbaar voor de gift en gaven die jij ons bent en gaf dagelijks genieten wij uit onze passie geboren de vruchten van jouw zijn die jij op eigen wijze doorgaf aan het leven dat zich baren liet uit de liefde die jij ringde met de enten van dat geluk noa, joshua en boaz…

pril is de liefde die opgewekt ontwakend elkaar de zinnen prikkelend mensen vurig verleiden kan lustig is de liefde die verlokkend en verleidend de een en de ander dartel dagen doet geloofd is de liefde in een geringd verbond die zich verbinden laat voor altijd tot eeuwig waar is de liefde die aandachtig en geduldig in en aan elkaar…

Ging ooit Sebastiaan naar Duivendrecht? Komt lente, lost de eenzaamheid zich op in wie hij tegenkomt de Amstel langs: de fietsers met hun hand omhoog als vrienden. Zo voelt wie de beslotenheid verliet, bedreigd door damp van snelverkeer, zich thuis voorbij de weiden achter zijn bureau.…

Het morgenlicht houdt zich nu bezig met de dingen de pasgewassen trams de rails het draad erboven de fietssturen de ramen en de raamkozijnen de dingen kunnen in het morgenlicht geloven het water van een gracht wordt zonder kleren aan zo heilig als de heilige Sebastiaan.…

verfoeid de school pleziert hem nu het leren van toveren met letters die hij zelf nu schrijven kan tot rekenen met cijfers voor muisje nooit genoeg zijn de dagen gauw te kort de xbox en het lego immers naast digitaal het ipad-spel vragen aandacht toch en tijd de tandjes wisselend danst en speelt het binkie met noa als de grote zus en boaz…

nu opstaan nu beginnen nu weggaan niet verspillen echter regen loomheid factoren tegen weggaan verstrijken uren langzaam zonder te bereiken zonder spoor…

Als een rookgordijn wordt opgeworpen Om aftakeling te verhullen Als takken verder spelen in mineur Kaal en troosteloos in de wind Als de schrale zon een schaduw wordt Een schim van lang vergane glorie Wanneer gure regen mijn gezicht teistert Bergen blaren de weg onzichtbaar maken Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast me influistert dat…

Wind door losse haren Verlichting voor verkleurde huid Ogen achter bruine glazen Vluchtend voor de felle zon Zachtjes rolt de branding Op het ritme van de wind Tegen een kakafonie van kreten Meeuwen vechtend om een vis Luie wolken drijven over Wit als zand tussen blote voeten Palmen in hun eeuwenoude dans Omringd door een overmaat aan blauw…

het gevoel van de branding die in mijn hoofd aan stukken slaat opgefokt en rusteloos niet in staat om iets te doen hang ik rond en doe ik niks waardoor het alleen maar erger wordt hoop wordt wanhoop in seconden en wisselt net zo snel terug een gevoel van machteloosheid omringt me als een deken verstikkend en verstrengend niet in staat hem…

Buigend op een vraag slaan plots de stoppen door kennis lijkt verdwenen holle stilte achterlatend krakende gedachten brekend op problemen niet in staat te noemen wat ooit geweten is tikt de tijd lijdzaam voort leemte lijkt steeds leger onder groeiende wanhoop blijft het antwoord bijster…

na een flitsende start van puur extase bemerk je niet de wisseling plaatsmaking voor gewenning eentonig drammen wil je alleen nog doorgaan wanneer alle lust verdwenen doorgaan als lol nog slechts herinnering doorgaan met puur drang als drijfveer steeds maar al denk je diep van binnen nog één keer daarna wordt het anders vandaag…

Met verbazing kijkend naar de wereld Als een vreemde in mijn hoofd Een nieuwgeborene Alle kennis verdwenen Staar met afgrijzen Naar een bodemloze put Hoe ben ik hier verzeild Wat doe ik hier? Voel de cocon Hermetisch afsluitend Verstikkend in mezelf wil ik schreeuwen Vechtend tegen apathie Ben ik radeloos om niets Om alles…

Mijn hoofd is leeg, mijn hart verdwenen Ik denk aan het ontbreken van gedachten Voel het missen van gevoelens Ben als een robot, maar dan zonder taak Dobber in de leegte van mijn hoofd Op zoek naar een glimp, een flikkering Iets dat duidt op leven Iets dat me zegt dat ik nog besta En niet als mislukt uit het boek ben gegumd Waar ging het mis…