Alle inzendingen over Dimensie X OR Nietbegin OR Geborgenheid

Dat wel natuurlijk: Twitter heet nu ‘X’.…

in elke wei wacht uitgebloeide paardenbloem tot een windvlaag komt…

Ik gun de doden best hun rust het waren brave mensen Maar waarom sturen ze geen kaartje met de allerbeste wensen Ze hebben aan Gene Zijde zeker geen telefoon Ik bedoel maar effe bellen is toch zeker heel gewoon Hoe weet ik hoe het hen vergaat als ze nooit wat laten horen Ik zal ze heus niet gaan bezoeken om hun slaapje te verstoren…

vage visioenen en oude rituelen verbinden mij met een andere dimensie in eeuwenoude boeken word ik genoemd geheimen heb ik niet het is een race tegen de klok ongeacht de razernij in verre orden hebben muren oren ik vecht me vrij en leg de handdoek in de ring…

Zie mij als een komma Zie mij als een x Zie mij als een formule tot na de oplossing helemaal niks Zie mij als een woord Zie mij als een zin Zie mij als symbool mijn betekenis wordt al bepaald in het begin Zie mij als een ritme Zie mij als een noot Zie mij als een lied ik ben geen schip slechts een modelboot Zie mij als…

Op mijn bord dit x een gebakken ei.…

In Haren kwamen de vandalen Om daar hun lol te kunnen halen Voor ieder feestbeest Het project-X-feest Nu bekroond in de Van Dale!…

Den-Adams appel Klok-huis zaad X(Y) chromosoom Waarlijks oom een zoon…

Men weet niet hoe dit is, dat woorden Toekomen en zij zijn bereid Om de geruchten die zij hoorden Daad te doen zijn en werklijkheid. Zij hebben zich stil volgezogen Met geur en kleur, contour en klank En zijn als vogels opgevlogen En rusten op het vers als bank En heffen zich ten langen leste Met licht geworden vleugelslag En vliegen naar…

Wat zijn ze schoon, de schemerige dagen Die niet meer grijs en nog niet paarlemoer Zijn durven, alsof er een lichtschijn voer Door een groot ademen, dat met zijn vlagen Van ijle blankte langs ons henenstrijkt, En even staat en langzaam witter wordt, En dat een bal en een geschitter wordt En ’t effen grijs doet glinsteren, - en wijkt. De tuinen…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet Dat hij verwierf, afgeeft, en boet.…

Ik denk: zo zal het later misschien zijn: Jij hebt een huisgezin, een vrouw en zonen, En ik zal nog als nu heel eenzaam wonen, En deze eenzaamheid is als een wijn Die men aan zieken schenkt om te versterken. En nu en dan zul jij mij troosten komen En mild je kracht in mij doen overstromen En dagenlang zal ik de krachtstroom merken. En als…

Wat in een tijdperk maakt een dichter? Als plotseling een door het slichte Gelijke hout breekt, en de ruimte zoekt, Dwars door de christelijke gebeden vloekt, Maar in de avond is te vinden op de knieën Van stilte en schemering, en 't zoet dat hij verwierf, afgeeft, en boet. ------------------------------------------------------ slicht - effen…

Hoe zult gij hier kunnen rusten? Al de onnut gespaarde lusten Stromen nog met zacht geruis Door uw ongerepte leden, Die nu met hun heerlijkheden Zijn besloten in dees kluis. Altijd hebt gij u onthouden Aan onmachtigen; ach, de oude Koning, die gij bijstand bood, Had geen kracht meer in zijn lenden Om op jeugds reeds lang ontwende Wijs…

Mijn poes vouwt zich in de kleine doos, ogen dicht – van welbehagen.…

Bij een val Of een sprong… Wie zal het zeggen En komt het er op aan? In elk geval Was het gevolg: Bewegingen verlamd En de ogen dood. Zijn wereld is Gedragen worden. Transport Binnen nauwe grenzen: Muren van één kamer Eén huis. Nat groen gras En water van een spuitend fontein In zijn wereld brengen. Of nu vandaag bijvoorbeeld De…

De bommenwerpers dalen. Hoor ze grommen. Loop niet zo ver van mij in deze verraderlijke mist. Al scheiden ons maar drie meter ik heb je al drie keer gemist. Mijn blik is bewasemd als mijn bril. Kom naast mij lopen, met je elleboog tegen mijn ribben. Kom zo dicht als je kan. Zoals straks in onze kist. --------------------------- uit: '…

even reikten wij samen naar de hemel was er rust een heimelijk verbond namen we afscheid voor heel even…

zittend op het balkonnetje prikken de keien muren mijn hoofd lek de wind neemt mijn leven mee o algarve…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

De wereld gaat en gaat, als lang na dezen Mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen Wij werden voor ons komen niet gemist, Na ons vertrek zal het niet anders wezen. Uit: Rubaiyat…

na het aftrekken kwam de man tot de slotsom dat hij veel liever ter vermenigvuldiging de sponde wilde delen…

vergeef de zondaar die je aanstaart vanuit een ver verleden een ontmoeting als messteken in hart en buik draait het leven zijn rondjes vallen diep..... verstild de scherven in de tijd…

wie is dat de grote onbekende de handtekening van iemand die niet schrijft of leest of iemand die het heeft geprobeerd maar er nu is geweest of iemand die wat hij schreef nu bekijkt als pure ellende en het daarom door heeft gestreept het teken drie maal als dat ter bescherming tegen gevaar en het dreigend onheil van een stad het klinkt…

Het zal nog jaren duren voor straten, pleinen, boulevards weer geplaveid zijn. En wij, in licht katoen en zijden kleren, weet je nog zeg ik steeds vergeefs weet je nog? Flirtend flanerend glanzend bloot onder licht wapperende kimono's gebloemd camparirood? ------------------------------- uit: 'Klaagliedjes', 2011.…

duif van de verste verte breng mij de liefste liefde uit een nieuwe dimensie de tussenstop brug tussen een en ander wat er hoort bij mij liefste lief en jou met moedermelk is ingegegeven probeert een wig te slaan maar liefde is universeel haar vleugels reiken naar de verste verte waar onze zielen elkaar ontmoeten in de derde dimensie…

“Pleur op!” Mark Rutte weet waar hij voor kiest Die woorden zijn voor mij niet zo’n probleem Maar wel dat onze Kamer zo extreem Veel tijd neemt om te vitten; dat is triest De leiders schijnen steeds al hun geschillen Prompt op een hoger plan te willen tillen…

We lepelen In de bestekbak van de slaap Dromend van dingen Die we later niet Meer kunnen achterhalen, Tot de morgen Ons weer scheidt En het leven haar tol Weer laat betalen Het opstaansritueel De dingen die we doen De kunstjes die je leerde Zijn als bij het slapen gaan Maar daar het omgekeerde De nacht is nu voorbij Het…

op zoek nemen we de plaatsen van bewoners, in verlaten huizen herstellen wat stuk is, slapen in hun bedden, nemen een bad eten resten uit koelkasten maken schoon, wassen kleren elke dag een andere woning onzichtbaar worden alleen nog maar elkaar zien zo scheppen wij bewoonde huizen wachten op het openen van het slot in de deur…

Liefste, ga alvast, dan kan ik met je vrijen – in warm beddegoed.…