Alle inzendingen over Evenwicht

En vraag je je af hoe lang houd ik nog mijn evenwicht met die druk op mijn hoofd en dat paars aangelopen gezicht? Weldra tuimel ik naar de grond; hervind ik mijn evenwicht in een wereld zoals die vroeger bestond. En zal ik na wederom op mijn voeten te zijn beland, dankbaar zijn voor de zwaartekracht van de andere kant.…

Langs sporen van wind lijnen van staal trekt gelijk het web van zwak evenwicht banen van onwetendheid in stralen van licht tot aan de zekerheid liefde die over horizon schijnt.…

ik trad op ik trad terug hier en daar werd ik daarna voor even opgetild voor even in evenwicht voorgoed verglijden ----------------------------- uit: 'Blijven en verreizen, gedichten 24/10 - 27/8', 2013.…

Hoe weet ik dit evenwicht waarderen?…

Geschiedenis vindt evenwicht, maar niet vanzelf. En onze harten slaan de tijd, beng, beng, om het logeermatras te kloppen.…

een ijskoud besef van haar na-dagen verstoort een fragiel evenwicht van zoeken naar zichzelf.…

Bedekking Haar ritme met benen Cadans in evenwicht Met ogen die vragen Vol vuur. Vol glans Met een passie die jaagt Op muziek voorbij…

stil aanwezig staan ze als voor niemand te kleuren niet voor zichzelf maar in opdracht volbrengen zij hun taak niet zoekend niet vragend naar het hoe en waarom verwerkelijken zij het zaad rechtlijnig evenwichtig zonder emotie daadloze daad…

Een leven aan rijkdom gevuld, is niet gehuld in donkerte of in de duisternis maar is open en eerlijk vol gratie aan liefde genoeg en geven en nemen zijn in evenwicht en kunnen en worden goed ontvangen: voor liefde is geen angst.…

Jouw wereld is mooi, mooier dan die van mij zelfs liefdevol en vredig, evenwichtig ook. Jouw wereld is mooi; als ik er even, van jou, in mag wandelen, prijs ik me rijk, met jou aan mijn zijde.…

III In grandioos gracelijk evenwicht Zwenkt de aarde om 't eindpunt van haar winterbaan; En, blauwgroen-fosferende karavaan, Trekt voort de Golfstroom, naar de pool gericht; En de optocht van zijn golven zie ik gaan Diep onder vlaggen van koralig licht; 'K zie hoe, rechtlijn'ge zomerdag, hij ligt Op grensloos vlak van nachtlijke oceaan.…

Ben ik het zelf? Moe evenwichteling, Kroop uit tricot mijn vergeefs len'ge geest, Zoals naar 't donker kruipt een oud, ziek beest, Naar druipsteengrot van koele herinnering: Vol echo's was 't, metalen tinkeling; En wat ik hoopte als jongen, daar herrees 't, Zodat 'k vergat, wat 't leven was geweest En zijn zou, als 'k weer naar de wereld…

Nu zie je in 't ontzaggelijk koloriet Als ijle schaduw zelfs je grootst verdriet: 'T heilig IK BEN, Brahman in de aardeling, Twee woorden, met 't heelal in evenwicht, Sluit God en wereld in één kring van licht.…

Iets stuurde mijn schommelend evenwicht. Kwam ik uit 't donker? Kwam ik uit het licht? Was 't zakken van mijn denken? Was het stijgen? Lang weet ik, dat mijn wereld is mijn eigen Prachtig paleis, door 't eeuwig Zelf gesticht: Kort weet 'k, dat er een schat begraven ligt, Zoals in sprookjes Zondagskind'ren krijgen.…

Dat konden we laatst horen, omdat zij daar het evenwicht verstoren. De jacht moet terug, vindt men, en wel terstond! Toch zou de pil ook kunnen helpen, maar hoe krijgt een olifant dat voor elkaar?…

Wees maar trots, wat je hebt verricht, mijn zonnestraal in het avondrood, jij bracht mijn hart in evenwicht, en continue in ademnood... Bedankt...!…

terwijl jij rustig schrijft, schiet mijn geboeid verlangen uit naar zachte huid onder mijn handen, verken ik met mijn tong je warme rondingen en randen, gaan golven van gedroomd genot omlaag vanuit mijn lichte hoofd het weerbericht belooft, zeg jij, vandaag niet veel voor een gedicht dan kijk je op en ik naar buiten, in een wankel evenwicht…

Evenwicht verliest. Spaanders plus spaanders en spaanders. Ze vallen hun tijd ver vooruit. Geruimd heb ik, gerommeld en geveegd. Nu rusten mijn schouders gelaten. Wat kan ik nog doen? Wat wil ik vandaag? Die éne dag, dat is mijn vraag.…

De zee overwint de zee wanneer de golf het hoogste punt bereikt De golf slaat om, altijd tot de branding bruisend gesmoord waar zij zich strekt en terugtrekt falend in het moment haar eeuwigheid viert Wind en water waar de zee in het gruis van machtige bergen woelt De berg overwint de berg wanneer het puin zich met de pieken voedt Het…

Reeds houden vleugels voeling met de trans en, ongeschonden heerser in de ruimte drijft hij, een glimlach van onkwetsbaarheid – Bewegend evenwicht in eindeloosheid, metalen rustkern in gespleten ruimte, gebeiteld mensmerk aan gespannen trans!…

Onder de hoede van de nacht biedt rust het hoofd geborgenheid in evenwicht Als de zeevogel schel de stilte scheurt wanhopig in de leegte krast klokslag drie De eenzame wandelaar in de straat lijkt niet zo ver van hier…

de shuttle zweeft heen en weer alsof niet wij het zijn die hem richting geven op zijn hoogtepunt en precies tussen ons in twijfelt hij een moment alsof hij kiezen moet tussen ons, alsof wij zijn ouders zijn alsof hij plaats wil maken ------------------------------------- uit: 'Poëziekrant', sept-okt 2005.…

Voor ons strijdende geweten we kunnen er soms niet meer tegen we vallen van ons evenwicht…

Na twintig lange dagen Een tijd van eenzaamheid Kan ik nu verdragen De last die het dragen heet Gaan met het water Begaan met de lucht Drijf als een vlinder Vlieg met een zucht Oceanen hebben dieptes Als bergen dalen kennen Maar toppen boven alles Toppen toppen Evenwicht…

In vele golven gaan mijn gedachten door zeeën van verloren tijd waarin zowel goede als verkeerde ideeën leegtes vulden die wijds verhulden wat verwachtingen brachten. Mijn woorden komen tekort om alle gedachten te vertolken door zeeën meegevoerd zowel goede als verkeerde ideeën uit verloren tijd door verval ingesnoerd niet terug te verwachten…

Het snijpunt van twee lijnen geeft een evenwicht onze levens kruisen op één enkel punt korte momenten in dit leven zijn we één en lopen samen hand in hand tot onze wegen scheiden na dit kruispunt vloeiend uit elkander gaan…

Hij is een zwijgzaam dier van staal en lucht, zo zul je hem bestijgen en bedwingen: je benen springveer, voeten vogelvlucht, de wind zal samen met je spieren zingen, je hijgt het ritme, achtergrondgerucht, ik maak en breek mijn evenwicht, ik trap mijn val onder mij weg, ik schrijd op jonge wolken door de stad, ik rijd. ------------…

Dan is er evenwicht op aarde.…

de zon gaat onder in mijn ziel glans en levenslust zijn zo verdwenen neerslachtig mag ik overvloedig wenen plots klopt "schitterend idee" aan mijn deur maakt bonte schetsen in oranje kleur losgekoppeld van die domme sleur ik kom terug in harmonie, ben niet meer ziek maak fantasie en droom weer identiek nieuw is het leven dat ik nu zie…

Natuurlijk evenwicht is als yin en yang. Iets dat men eigenlijk niet vinden kan... Toch is men er mee bezig, bewust of on- bewust. Het steeds weer balanceren tussen drukte en rust.…