Alle inzendingen over Filosofie OR Winter OR Seizoenen

Heb je het voorjaar al begroet? Je hoeft er niet voor te reizen Op pleinen en in perken Kan je het bemerken In eigen straat of plein Zal de belofte er zijn De krokussen bloeien Hoop en verwachting groeien Geeft fundament voor het leven De tere twijg wordt weer een tak voor het oog met het grootste gemak Knoppen worden tot bloem verheven…

Vanmiddag heeft de winter, het groen kracht gegeven. In de zon. Vandaag werd een nieuw seizoen geboren. Met eigen ogen heb ik het zien ontstaan. In de lentewinter.…

zacht kleuren de jaren die ik In je ogen zie de diepte van je lach een huid vol seizoenen waar zomer nog bloeit en oogst naar volrijp groeit geen spoor van winterse stramheid van leden door kou en gladheid van heden je straalt een vrolijk sportieve ambiance die nog tot in de late uurtjes kan dansen klaar voor een echte winter…

Lente in de winter meibloemen in maart hagelstenen in juni herfstblad in de zomer madelieven in oktober alles is mogelijk. de natuur vertoont grillen ze keert de seizoenen binnenste buiten ze verrast ons met hoosbuien naar een strenge winter kunnen we wel fluiten.…

Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven. Zomer, nu alles in me terugkeert zie ik het paard weer, liggend met gestrekte benen, als was zij dood, met wieltjes, en de grijze, veel te dikke buik, waaruit een kraai pikt, dons en haren…

Het bord, wit geverfd -van eigen makelij- wijst me de weg een pad geplaveid van deze tijd.... De weg hoef je hier aan 'geen kip' te vragen Alleen voor fietser, wandelaar mij stoort het niet Ik ben te voet -wat geen twijfel leidt- m'n fiets, thuis op slot Nu niet gedraald niet langer dolen de weg naar huis ingeslagen…

Herfst is jouw seizoen het lichaam moet nog wennen tenen en pinken krommen zich ik wacht op de groene scheuten of het sluiten van de bast wil deze winter beter overleven bevoorraad met trossen bananen en zo krom zijn en jij zo zacht met al die watten in jouw hoofd het lijkt alsof je jonger wordt…

Gevangen zomerdagen Ze weckt verhalen, moezend Appels, bramen, de geur van regen De kleur van zon en stille zomerwind De smaak van warme dagen Wandelend langs vergeten klanken Romans gestapeld onder het gebint Moes, in zwierig handschrift Ze roert, vangt de zomers in kleuren En wekt het seizoen in bleke winters Ik open haar verhalen…

Als tijd altijd was Bleef ik eindeloos liggen In pas gemaaid gras…

Zomer duurt een maand, herfst kent vele jaren, een winter duurt een eeuw, sleur vertokkelt zich in schijn, onderdrukking van een geeuw na het strelen van de snaren gaat het seizoen weer verharen, refrijn laat zich niet bezingen in de roerige staart van Maart, is de toekomst niet te ringen.…

Al jarenlang zie ik seizoenen scheiden ik zag de winters in hun maagdelijke pracht, ik zag de zomers in hun kleurenkleed steeds zittend voor ditzelfde raam, op wacht.…

ja ik kijk om naar de seizoenen een lente om te zoenen want jij was daar zomerden in wolken die ook het blauw bevolkten regenden in samenzijn de warmte was fijn oogstten herfst in alle kleuren jouw geuren vruchtten in hun rijpe komst ja ik kijk om heb het jaar genoten we winteren maar de jonge loten zijn al ontsproten…

nog groent de herfst in krachtig blad en rode bessen omgeven met prikkels en stekel wordt leven maandenlang bewaard wij winterslapen niet maar vieren onze feesten vol verwachting en hoop met sneeuw en ijskoude regens blijft ons binnen veel ellende bespaard toch houdt de pandemie mensen kort omdat bij iedereen er aan de…

gelukkig de zon, briesje wind vogels zingen, ik zing mee als een vrolijk klein kind Door het raam schijnt het geluk de vogels zingen over de liefde het bijna ontdooide ijs op de plas verraad dat het gisteren nog winter was…

Ik laat mijn tuin nu maar met rust, want elke voetstap maakt dit winterse prentje stuk en tuur verstild uit mijn raam bewonderend en bedachtzaam. Alstublieft nu even geen dooi daarvoor is dit veel te mooi.…

op een regenachtige nacht onder de kale bomen in het bos op de achtergrond een verlaten landhuis met een ijskoude blauwe lucht zit ik in de geur van koude sneeuw zit ik als een wezel in een boom in de regen in de nacht…

donkere weken gaan voorbij zonder enig besef van tijd doelloos zoekend hoe komt het dan dat je niet slapen kan? rusteloos woelend plotseling is het Mei... je was jezelf even kwijt grandioos joelend besef je de winterblues is weer voorbij!…

ik voel de aarde aan mij zuigen als mijn armen zich willen verheffen het zou de hoop zijn die wil juichen om niet de stilte van de winter te beseffen maar seizoenen zijn niet te verplaatsen net zo min als ik mijn gemoed kan kleuren mij in een gewenste vrolijkheid te haasten om te reiken naar vergelegen lentedeuren o, zeker, ik heb weet…

verlicht, de flats, de lofts huizen en appartementen zonder sneeuw of ijs al is de tijd correct ligt de stad verlicht het einde af te wachten van alweer een zeer vroom jaar schoorstenen walmen westerse warmte voorbij is de tijd van zonnebaden en jagen op de maagden gebeurt opnieuw op feestjes met heet gestookte wijn de herkenning der seizoenen…

het donkere hout de dreigende lucht het vlammend rood van beuk het zilverwit van berk de oranjerode zon het winterharde groen het bleekroze van helleborus de paarse sierpeperkorrels het geel van winterjasmijn het geelbruin van zwammen de rode besjes van hulst het amandelroze van primus het winterkleurenpalet van moeder natuur ongeëvenaarde…

Voor het koude seizoen.…

in bladerval kleurt je oogst in rijpe vormen speels krult de lach als je na drie keer vlagen rust vindt in de luwte van de wind met ogen die de zon nog dragen warmte stralen uit voorbije zomerdag dit seizoen is weer volbracht tussen kale takken strakt al in een heldere hemel tintelfris de winternacht…

rijpheid van het graan ik aai de stoppels die blijven staan en bevries en verstil gedwongen door de ijzige winterring het rijp smelt in het ontluikend licht ik ben in de hand van de zaaier en ontkiem draaf met blote voeten het pas omwoelde en bedauwde land wordt wakker ik zweef over de gouden gloed kus iedere dag al eeuwen lang de seizoenen…

De winter wordt bijna van plagen ontslagen je merkt het lichtere aan het lengen der dagen het genoeglijke dat aan komt rollen uit leven tuinen die boden nieuwe kansen willen geven. Zie hoe tij de tijd verdraagt ‘t maakt het buitenleven weer zoet als ook jij uitgeslapen zomerse stappen weer buitenshuis doet.…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

bewinterde aarde je versteent alle wereldse geluiden slechts hier en daar vallen scherven gekraai her en der en woorden vervriezen in de mond je hardheid mildert plots het bestaan er rest nu geen lawaai als is het leven van overtolligheid ontdaan stil als steen zacht het kristallen gras en bewegingloos alles op zijn plaats gevroren de ochtenden…

De winter is dan gauw voorbij Iedereen wordt vrolijk en blij Als de zon weer gaat schijnen En ijs en sneeuw snel verdwijnen. Seizoenen komen en gaan Zolang de aarde zal bestaan Zoals God dat heeft voorspeld En in Zijn woord staat vermeld.…

De winter voelde nog nooit zo warm met jou dierbaar aan mijn zijde, ik ben jou nederig dankbaar, aan liefde in alle jaargetijde.…

Tegels de velden op het suizend wiel van de winter, de pottenbakker. Maar winters gieten nu ook de ijskruik van oogopslagen, blauwe tegelvloeren en -wanden, kwik in de thermometers van de zomer; onderwereld steelt nu smaak, licht; vlekt het waas van de druiven; roof in volle bloei zwaait zijn bijl.…

Kom dus tot mij, herfst, want ginter, Laatste leidsvrouw van het jaar, Nadert reeds de bleke winter Met een maretak in 't haar.…