Alle inzendingen over Gestorvene OR Dierbare OR Duif

Ik was gestorven Van minneweelde; En lag begraven In liefjes armen; En zie, daar wekten Me opeens haar kusjes, En in haar oogjes Zag ik de hemel.…

gestorvene je bent niet heengegaan zoals anderen je spoor is niet doodgelopen niet ver van mij vandaan ben je stil blijven staan er zijn geen woorden voor onder anderen word je verzwegen jij ben de enige van wie ik zeker ben als ik je naam straks noem zul je bewegen…

Ik fluister lieve woorden eigenlijk nu het te laat is je lichaam ligt er koud bij de kleur is ook niet meer van toen. Bloemen waar je niet van hield beklemmen je het adem halen daar waar zuurstof je toch al niet meer redden kan. De foto geeft wel prijs dat je inmiddels veranderd bent dat de lach die jou zo sierde voor altijd verleden…

Eerste wake. Laat mij alleen, Verstoor de stilte niet; Ik kan uw woorden, Kan uw troost niet horen! Als holle klanken kloppen zij me in de oren; Als klanken tergend luid. - 'k Wil met mijn groot verdriet. Dat niemand kan verstaan als ik, alleen zijn... 'k Heb Zó veel verloren! Niemand die weet Wat zij mij is geweest. Midden in smarten…

[Dit schreef ik voor iemand] Ode aan mijn lieve vader Gestorven Je bent in mijn handen gestorven. Het valt mij heel zwaar. Je was mijn lieve vader en ik was trots op je. Nu zonder jou verder, het lijkt onwerkelijk maar het is echt de waarheid. Voor altijd zal ik je dragen in mijn hart en respect blijf ik houden voor jou.…

Ik ben een trouwe kameraad verloren, wanneer nodig was hij altijd bij de hand, in zijn inkt werd menig gedicht geboren: op het papier bleef hij de heer van stand. Zijn vulinktpotje blijft ontheemd achter, zij zal zijn grote dorst nooit meer lessen. Verdwenen van de poëet de stille wachter van zijn woord. Ooit slepen wij de messen sonnetten…

Het is niet te bevatten vol ongeloof grijpt het nieuws ons aan veel van onze levens zullen 'uiteenspatten' maar toch moeten we verder gaan met de dagelijkse gang van zaken al zal dit zeker niet makkelijk zijn vooral het gemis zal ons raken jij was altijd zo nuchter, oprecht, joviaal, zonder schijn blijvend zijn alle herinneringen aan jou…

Om werkelijke schoonheid te beschrijven zou een bezoek aan het hemelsblauwe wellicht echt enorm handig zijn. Mij daar neervlijen, de plafonds bekijken, in al die kamers even gaan liggen jouw huidige voorland voorproeven. Doodgewoon op mijn rug en alleen staren met wellicht mijn favoriete blauwe nachthemd aan en met mijn handen onder mijn…

Ik hoor god zingen als een lijster en koeren als een dikke duif.…

Een duif zit zich te zonnen op een kale tak één februari…

Zoals de duif Zweeft door het licht, Zo zweef ik door het licht Der liefde.…

Eerst kreunt er een duif, dan ooievaargeklepper – en heel het bos juicht.…

Opa is gestorven Giserenavond sliep hij in . Mijn eetlust is bedorven en ik heb in niets nog zin want... Opa is gestorven 't ging wel rustig en gedwee Maar toen opa is gestorven, nam hij een stukje van mij met zich mee…

Eindelijk weer zon, in het park vliegt een duif op -- bevrijd uit mijn huid.…

Kleine witte duif vertel me wat je ziet tijdens de lange vluchten wanneer je drijvend op de wind de weg naar ‘t nest zo feilloos vindt langs blauwe of bewolkte luchten Kleine witte duif je hart is vol verdriet ik lees de droefheid in je ogen waar de onrust schemert; vaag je vleugelslagen worden traag het weten heeft je moe gevlogen Kleine…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

van het ene op het andere moment sta ik hier naakt, nu niets meer is, zoals het was te midden van al die scherven zoek ik krampachtig naar houvast in dat wat leven heet wat eens mijn basis was, is veranderd in onzekerheid cement omgezet in tranen, voelt het als één grote zee waarin ik stuurloos ronddobber, in de hoop langzaam weer grip te…

Stond daar in de regen Een pad, kruislings langs de bomen Ik kom er namen en getallen tegen Stenen tonen het einde onzer dromen. Wandelend, wenend met kop en staart De hoofden in treurnis gebogen Gaan allen, zo stond het op de kaart In kleurloos zwart; de dood is opgetogen. Aan het einde: het is toneel Lachen, grienen, een traan een stem…

De duif zit en kijkt een kraai vliegt krassend voorbij de avond nadert…

Natuurgeluiden weerklinken als echo in verte Maanlicht golft tot ziens. Waarom hoor ik jouw voetsporen niet meer daar ze heel onverwacht en veel te vroeg van jou werden ontnomen Ik weet heel goed dat zij op elk moment van het leven klaarstonden om hun reis voort te zetten en ook nog eens voortdurend onderweg zijn met jou. Wanneer ene deur…

‘k Was voor jou niet meer dan je kind, je eigen kind, dat sprak over de dood, omdat jij, in je vlucht, mijn vleugels brak… vleugels te jong gestorven…

De prinses is gestorven. Aan de muur, naast de kast waar de verzonnen namen zijn opgeborgen, hangen keurig ingelijste verwijten. Herinneringen vergelen als kranten in de zon. De prinses is gestorven. Als scherven van beloftes krassen de kraaien in het stille winterland. Ik pluk de laatste adem van je lippen. De prinses is gestorven.…

En mijn ziel vecht met de voorsten - Maar hij is gestorven!…

Zilv'ren engelen Als duif of zilvermeeuw Verkleed Die het luchtruim bezingen In een eeuwig durend Levensfeest…

De duif zit heel stil ver weg de roep van een uil een windvlaag steekt op…

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

ik deed een kleine stap naar links, opdat de duif mij niet zou zien zijn lichte buikje stootte zacht tegen het glas ik- beschermvrouwe der duif, zoek vrede in een mooi moment mijn tuin bloeit roze nog zolang het zomer is een kleine bel luidt onmiskenbaar aan de buitenlamp de schijn bedriegt, en wendbaar vliegt een witte vlinder boven…

Niet aanwezig en toch voelbare kracht fysiek verdwenen Interieur herinnert plotselinge verdriet door tijd verzacht Maar besef, de tijd heelt niet het gemis van zijn raad en daad…

overblijft als mijn gedachten je weer zullen vinden en laten kleuren wat ik koester zonder een aarzelend gebaar of een warme schaduw die alles laat vervloeien in een liefdevolle ontmoeting met jouw gevonden woorden en wachtende gedachten aan langzame stiltes die fluisteren over een afscheid van onze dierbare…

Dan zie ik voor mij jouw dierbaar gezicht, weet ik hier moet nodig een gedicht. Maar dan blijven de woorden maar stromen en kan ik niet tot de juiste zinnen komen. Schuldig is jouw mooie liefdevolle gelaat, dat stelt deze dichter niet tot dichten in staat. Veel vrouwen zijn door dichters bezongen, hebben daarmee veel respect afgedwongen.…