Alle inzendingen over Grauwe dag

ik toon mijn verslagen ziel dewelke mij telkens schoffeert wanneer mijn innerlijk zwijgen zich opoffert aan de beweging van de dag, die weer ontredderd langs de oneindige horizon telkens tracht om balans vinden - ergens tussen hemel en aarde - er hangen graven tussen de grauwe nevels waar de dood zichtbaar in een snijdende taal wordt onthaald…

De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen treurig, de dag lange.…

Ik hou niet van dat miezerige dat gluiperige, druiperige Ik hou niet van dat grauwe van dat vieze kille kouwe Ik hou niet van dat natte en dat akelige spatten Maar jij maakt van regen dauw Oh, ik hou zoveel van jou En met laarzen, regenjassen zal ik dansen in jouw plassen Drink ik glazen vol geluk deze dag kan niet meer stuk!…

heerser Van mijn dagen toonde…

De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen treurig, de dag lange.…

’n zware kroon of van die wilde takken Het is alsof de wind ze telkens weer wil pakken Een bos hout, samengebonden op je kromme rug Scherp afgetekend tegen de grauwe lucht Donker en grauw, heel ongerust Er komt vast onweer opzetten, schuilen en beter opletten Maar niet onder de boom In een greppel, heel gewoon Donker en grauw, flitsend…

Toverhazelaar nu alles kaal en grauw is bekent hij kleur…

Er leefde een dichter in de Jordaan Die zo met de Jordaan was begaan Dat zijn hartenkreten en gedichten Hem schatplichtig verplichtten Tot dagelijks digitaal gaan…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom..…

In een zacht ritmisch bewegen danst onzichtbare wind door de nog naakte takken van de bomen maar toch al met een zweem van groen steken ze af tegen een hemel grijs en grauw zon is verdwenen nergens een stukje blauw zo nemen we afscheid van de laatste dagen van de winter afgewisseld met regen en zon wachtend op een nieuw lenteseizoen…

— mijn zonne komt weer dagen! komt weer dagen! 1884…

in het grauwe ochtendlicht blijken de nachtelijke sterren te verbleken nu alles toch heel anders is dan het aanvankelijk heeft gebleken ben ik blij dat ik mezelf nog heb terug gevonden wijzer zonder vragen over dan het aanvankelijk heeft gebleken nu alles toch heel anders is blijken de nachtelijke sterren te verbleken in het grauwe ochtendlicht…

een grauwe morgen haar lichtblauwe rugzakje en een ronde lach…

kikkerbilletjes bibberen in de blubber grauwe reiger spiedt…

Onder de hazelaar op het restje grauwe sneeuw een vleugje stuifmeel…

buiten grijs en grauw geen zonnestraaltje te zien een novemberdag…

Een wirwar kluwen draden spuwen uit spinnenrag wiegt en hangt aan grauwe daken de uitgedroogde hulzen die jij nog wil bewaken zijn grijs gekleed in 't fijnste zilverstof dat jij ooit weefde jij hebt hun ziel in slaap gewiegd om nooit meer te ontwaken je hebt jezelf ook ingepakt als troost voor koude dagen…

Je bent nog zo klein je kunt je niet verweren Een snauw en een grauw moet je elke dag trotseren Nooit een aai over je bol of een vriendelijk woord Jij krijgt een pak slaag je denkt dat dit hoort Je zit onder blauwe plekken niemand die het ziet Je huilt zonder tranen stikkend in golven van verdriet Opgedragen aan alle kinderen die mishandeld…

Een beetje stervend zie ik vanuit ’t raam druilige regen bedekte hemel met wolken somber grauw glimmend natte straten een beetje stervend mis ik bloemengeur en heldere horizon aan ’t einde van de dag breken toch de wolken zodat ik in laatste zonlicht niet meer hoef te sterven maar toch nog leven mag.…

de sneeuwbes trost nog parelwit naast de linde die mijn pad verkleurt zo dwingend geurt in stervend geel naar bladgroen-dagen mijn adem wolkt nu dampend wit in bittere kou die 't denken kleurt en zo gelaten speurt naar grijs en grauw uit vergeten dagen de sneeuwbes bruist zo parelwit naast de slapers die in 't fletse licht van…

het is rustig in de tunnels en op de brug op weg naar de heilige burcht zicht op het pad het licht ruimte vullen met levenskleuren ontwaak en houd wacht de spiraalvlam brand tot diep in de nacht overgang naar dag de dauw als instrument een trompet luid is de kreet ontwaak o luid ruis de dag is grauw maar zon komt toch wel weer…

Mijn bloed is stil Tekent grijze randen Sneller en sneller De tijd verzwaren Zwarte aarde is vertrapt Kreunt verbeten tranen Keer op keer Kwade daden Grauwe handen Wandelen de dag mee Heel even De stilte aanvaarden Een hol slapen Camoufleert gebrekkig Nooit meer Voortvluchtig stamelen…

Er begon iets te groeien wat leek op verbroedering; uitgebannen werd de grauwe grijsheid, als een laag sneeuw, waar je in kunt verdwijnen.…

Zijn geest doet het nog aardig goed doch levensvreugd heeft hij niet meer, de grauwe sleur van eenzaamheid stompt af zo op de lange duur. En iedere dag vroeg in de morgen vraagt hij aan de Lieve Heer ~Laat het vandaag toch bedtijd worden, als ’t even kan voor ’t middaguur.~…

Zomer sluit haar hemelsblauw Herfst opent met wolken grijs en grauw Toch staat ze nog even in de wacht Om straks genadeloos toe te slaan Met regen en stormenkracht Bomen verkleuren En worden langzaam kaal De herfst, ze doet het allemaal Met haar schoonheid en onstuimigheid Raakt ze bij velen gevoelige snaren Maar... er komt een dag Dat ze…

over de velden liggen grijs grauwe sluiers luchtig gedrapeerd…

wit dekt wat grauw is, dat moet te denken geven, de wereld leeft door…

Grauw verdonkerd hun ziel. Transparent doorschijnend.…

De natuur verliest Alles grauw en donker hier Dom waar men voor kiest…

Weilanden zien grauw van mist, hier en daar glimt wit van zilverreigers.…