Alle inzendingen over Individu OR verdriet OR mannen

‘k heb niet zoveel met mannen Maar soms moet ik me vermannen Om niet te mans over te komen…

We hebben alles al gehad, denken we, maar de deur staat nog wijdopen! De fantasie is nog steeds grenzeloos en onder de deurmatten liggen pardoes weggeschoven hoogtepunten, krabbels die later goudstaven blijken. Zo gaan we verder, als rampslaven, we rukken de rokken van sappige lijven, we eten hun slippen op, verslikken ons en komen niet…

Ik denk aan de man die ik liefhad. Heb ik hem lief? Hoeveel angsten zijn dat? Onze borden raakten leger En aan de rand ligt een bloem. gesneden uit radijsjes. Een klein uitbundig leven. Niet om te eten, weet hij. --------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…

Pas op! Soms wordt een kerel amoureus! Staat hij toevallig met een vrouw te praten, dan denkt hij: ‘Waar moet ik mijn handen laten?’ Vervolgens maakt hij een verkeerde keus. En als hij haar een selfie heeft beloofd, dan stuurt hij er niet eentje van zijn hoofd.…

Zij windt de mannen om haar vlecht die na zeven jaar zo lang is geworden dat de mannen erin willen klimmen zoals vroeger in een gymzaaltouw De rood-koperen kleur doet denken aan de gloed van een open haard waar de mannen het liefste in springen omdat het op straat berekoud is Hoe krijgt zij het toch voor elkaar om iedere dag die vlecht…

Wat moet de wereld zonder mannen Met vuur verwarmen zij de aarde Bevruchten haar met wind en zaad Zij weten van haar grote waarde Beschermen haar met kracht en daad Wat moet de wereld zonder mannen Stoer en zorgzaam, hard en zacht Zij redden ons waar rampen zijn Brengen voedsel waar een klein kind wacht Geven daar waar nodig zonneschijn…

Als ik naar je kijk Zie ik mezelf Ik kijk in een spiegel Mijn gevoelens Mijn warmte Jij bent het Individu Maar eigenlijk niet Want jij bent mij En ik ben jou En dat maakt ons bijzonder Apart Maar ook samen…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Verliefdheid, O, zoete pijn Kon ik mezelf maar delen En ook bij jou zijn Verliefdheid, zal je zeggen Dat is toch fijn Het laat je hemelhoog zweven Maar ook verdrietig zijn Mijn geest, in jouw web gevangen Doet mij naar jouw aanwezigheid verlangen Eigenlijk ben ik ontzettend rijk Ik hou van twee mannen tegelijk!…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Stoere mannen, stoere meiden ach die huilen niet sprak men jaren geleden en zo is menig traantje toch vermeden, huilen deed je immers niet, al had je nog zo'n groot en intens verdriet, neen, huilen deed je simpelweg niet.…

Verliefdheid, Zul je zeggen; Dat is toch fijn Het laat je hemelhoog zweven Maar ook verdrietig zijn. Mijn geest, In jouw web gevangen Doet mij naar jouw aanwezigheid Verlangen Eigenlijk ben ik Ontzettend rijk; Ik hou van twee mannen Tegelijk!…

De toegangspoort is symmetrisch Een verdwijnpunt in het niets Veel sporen zijn verdwenen bakstenen zijn gedenkstenen Hier sta ik nu In het centrum van het kwaad Een vrij individu Omgeven door prikkeldraad Alles is vierkant Alles is recht Ik zoek naar een uitweg Ergens daar In de heg…

Het verdriet was zwaarder dan het geluk. Geen besef dat het nog anders kon, hoewel het zo mooi begon. Het werd weggeveegd naar een diepe moedeloosheid. Moed zou men moeten kunnen maken, er van proeven en het goede smaken, zonder bitterheid brandend in de ziel van het individu.…

Tranen van verlies en verdriet Huil ik als ik van enge mannen droom Die met kleine robots mijn Lichaam langzaam binnenkomen En zich een weg banen door Wat zuurstofarm bloed lijkt te zijn Niet lang na binnenkomst Bij mijn hart geraken en mij met Ernstige gezichten en gefronste wenkbrauwen Vertellen dat mijn hart nog voor het Nader…

Het individu koning maken dat is wat hij doen wil niemand heeft hem nodig hij heeft niemand nodig heeft aan zichzelf genoeg zijn cocon is goed gevuld met een grote voorraad de deur sluit als vanzelf grendels worden verschoven voor een lange winterslaap…

Stil verdriet kan slechts antwoord ontvangen van stille woorden ... bijna onhoorbaar ! In stilte voldoe ik mijn opdracht; in stil, doch brandend idealisme ! In stilte, in eenzaamheid meende ik het oprecht, echte liefde ! In stilte, probeerde ik vast te leggen, in dichtvorm, voor inzicht in werkelijkheid !…

Laat me jou liefhebben... nu dat het nog kan. Laat me jou wenken, elke dag, jij met jouw lach, met jouw leven in jouw leven ! Laat mij iets bijdragen aan jouw wereld.. zonder vragen iets geven.. mag ik, kan ik jou behagen ? Kan ik je tevreden stemmen... nu dat wij beiden weten nog steeds niet vergeten zijn wat we voor elkaar betekenen…

Het verdriet van de zoon om de vader het verdriet van de dochter om de moeder zo diep, als het verdriet van de zoon om de moeder en het verdriet van deze dochter om het gebrek van haar vader die niet van haar kon houden zoals ze wilde niet meer kon vertrouwen op het bijleggen van geschillen is het diep verdriet van denken tekort…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

Mannen zijn het zout der aarde, maar wat wordt daar mee bedoelt? Zijn "ze" dan van een bepaalde meer-waarde, is het dat waar deze uitdrukking op stoelt?…

Dus vrouwen, met mannen met hetzelfde probleem, LET OP, niet alleen ons treft dit FENOMEEN!…

voor even waren wij geen vaders meer we hadden zorgen achter ons gelaten hier stonden kameraden, echte maten en allen loofden wij die ene heer en zo bevrijd van lasten en van plichten vlogen wij elkander in de armen ik voelde mannenlijven mij verwarmen we leken één familie: louter nichten ik was van al die mannen het idool en werd met zoete…

Het fileermes heb ik klaarliggen. Wie ben je? Ik zal het weten. Keurig zal ik je na het fileren weer aan elkaar naaien. Want zo ben ik ik heb liefde ------------------------------------------------- Uit: 'Men zegt liefde', 2003…

Geen mán weet, hoe of het voelt, om ongestéld te zijn... Ze hebben wérkelijk geen idee, hoe 't is om zwánger te zijn... Totáál geen vermoeden van, bevállingspijn... Zij blijven verschoond van dit soort pijnen en ongemakken, hoeven bij 't toiletteren niet door hun bénen te zakken. Blijft de vraag, zou ik 't willen zijn ... een mán?…

Mannen blijven graag aan muren kleven en in bedden op tafels in de borden waaruit zij hebben gegeten in muziek. Je kunt het nog zo heftig zingen, dat het voorbij is, voorbij, voorbij dat het uit is, uit is, uit is dat je nooit meer, nooit meer, nooit meer.…

"Met ons gaat het heel anders" Hij zapt het vreselijke weg. Laat ze over het scherm rollen: voetballers en auto's die hij nooit zal hebben vrouwen in een voor hem te strak vel te jong, te duur. "Wij zitten elkaar niet op de huid laten elkaar in waarde, als jij iets wilt, mag het van mij" De leeuw rekt zich uit in het dorre gras…

ze hebben tatoeages, kale koppen de echte mannen hebben altijd dorst ze leven als een ouderwetse vorst hun sloofjes zijn aan 't boenen en aan 't soppen ze laten zich door niets en niemand foppen er groeit een woud van haren op hun borst ze eten snert met spek en Hema-worst en lachen om de allerschuinste moppen als mannen zijn het echte…

Ach, mannelijke liefde is actie, vechten -- tegen gevaren.…

Vluchtig tabee glipt schielijk langs de dichtgeslagen deur; ijlt door de kamer; vlecht zich luchtig in vaders grijns. Diens aanbevolen knoop knoopt zich in verse dovemansoren. Uitgeknepen ontknoopt vader zich uit overhemd en das, hij heeft zich al, al te lang geleden, gebonden. Vraagt zich allang niet meer af, waarom hij…