Alle inzendingen over Momenten OR Gemis OR Voetballer

Alles gaat door ook mijn leven stort niet in maar het gemis De wond die in mij bloedt om wat had kunnen zijn dat warme bloed dat gemis Jij kende mij zoals ik gekend wil zijn zo dubbel is mijn gemis Jouw schoonheid moeten gaan zien in andere wonderen van mensen in het gemis…

Het zijn de dingen met jou die ik zo mis, dat alles is een groot gemis. Het liefst zou ik weer bij je willen zijn, in jouw armen liggen, jouw zachte lippen het was zo fijn. Alles tussen jou en mij is een herinnering, zelfs het moment dat je ging. Je liet me los, en het was over tussen jou en mij. maar nu, nu wil ik je terug.…

lege uurtjes weet op te vullen En het allerlekkerste van al dat fantaseren Is dat je het kunt doen met verschillende heren Lekker veilig en op ieder willekeurig moment Dus de ideale minnaar die altijd kan presteren…

De afstand is al genomen Voelbaar in ieder moment Gemis komt van een kant Omdat jij me vergeten bent Maar doe wat je goed lijkt Het duurde al veel te lang Ik groei nu met de dag lief Niets maakt mij nog bang Ik kijk weer recht vooruit Verleden stil weggegleden Trieste tranen verloren in tijd Mijn hart is nu uitgestreden…

is het niet te bevatten het gemis hemelsbreed vanaf het moment dat jij voorgoed jouw ogen sloot totaal onverwachts zonder een woord van afscheid stelde de dood ons voor een voldongen feit jij zou nooit meer de zon onder zien gaan vogels horen fluiten jouw kleinzoons op zien groeien de kinderen bellen nu doe ik dat maar dan anders…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Net als al die momenten die er waren, die je alleen met gesloten ogen terug kunt halen. Och mocht ik maar eens de tijd vasthouden met mijn ogen open, even voor één keer, ’n seconden, nog eens doorlopen. Tijd is een relatief begrip, een punt aan het einde van een regel, ’n stip.…

want toch komt er telkens een moment dat het je hart raakt omdat het niet is uit te wissen en een leven lang in zachte herinnering blijft hangen…

Het klaart op, de storm gaat liggen, de wind neemt af. Wolken breken, de regen, moet het opgeven. Grijs wordt blauw, De gouden zon, wordt geboren, ik voel de stralen, op mijn gezicht en sluit mijn ogen. Direkt voel ik weer kou, het betrekt, de zon vervaagt. Ik voelde me, intens gelukkig, ...heel even...…

Heel even maar Dat ene moment De stilte om ons heen Zonder woorden Dat ene moment Dan weet ik meer dan woorden ooit zullen zeggen...…

Als ze maar momenten hadden dan was het nog te doen Momenten zoals pas geleden toen ik jou zag in het plantsoen.…

ze er nooit geweest hoe dan ook ik blijf schrijven zolang als woorden raken dus je glimlacht en je denkt maar ik bewaar zeker dit moment…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt.…

omdat het niets toevoegt niet duidelijk maakt waarom het gaat omdat het zwijmelt verloren in woorden ten gronde gaat zeg ik u maanverlicht in een helder moment vaarwel, de nacht is mijn…

passie waarvoor tijd de ontelbare momenten drukt…

zonet is voorbij niets meer aan te doen nu is één moment een zeldzaam moment hét moment want alleen nu kan je inrichten zoals jij dat wilt straks is nog niet maar straks komt wel en alleen nu kun je naar straks toeleven want straks is straks nu leef voor het moment dit moment…

zoveel vragen onopgelost in haar tollend hoofd onwerkelijke waarheid ongegronde twijfels onontwarbare ervaringen zomaar vullen ze haar dag geesten, spoken en verzinsels maar geen die een antwoord brengt slechts meer verwarring en tweespalt tot plots...…

vijf voor twaalf of vijf over twaalf ik kom altijd te laat en ik ken mijn plaats niet gelukkig is er morgen weer een morgen vroeg genoeg, dacht ik zo…

heden ten dage met name in de huidige gedachte heerst de stilte achter aangeslagen ramen diepte beheert de tijd die duurt of lijkt verten te hebben ingehuurd met een woord dat toekomst heden en verleden vult en als het waren mijn zinnen levenslang omhult…

Bij elkaar in elkaar en toch zover weg in verschillende werelden Maar toch die gedachten ons samenbrengend terwijl het niet kan liefde welke dimensies overbrugt Die ene mooie keer een moment dat een leven lang blijft bestaan in onze herinnering.…

Wat kan ons de tijd nog deren we zijn nog samen, en dus niet alleen, we moeten zo'n moment waarderen door de alle daagsheid heen.…

In een moment van zijn het ogenblik beheersen.…

Angst voor wat kan gebeuren en die zijn herinnering verliest in het moment zal veranderen in een veelkleurige bloem van liefde en veiligheid. Maar als angst haar vruchten blijft dragen in het licht van de dagen die zijn geweest zal in de greep blijven van haar triomftocht.…

blijf maar thuis fluistert de wind in mijn beide oren vandaag kom ik niet meer langs denk maar aan mensen die je toe behoren ze vertellen over het weer en meer regen, kwellen of de zon en maan die iets over liefde vertellen het eelt op hun ziel de kinderen die bellen mij zal je niet horen vandaag ik word elders verwacht op velden…

Onder een grijze massa zinspeelt een roerloosheid van welbehagen vluchtend naar de velden huilend van angst verwilderd van verwachting snakkend naar verlichting verreweg hangt een droom dansend op de asem van de zon lost op in het niets hij huilt de regen kwam in veelheid van overvloed en voedt het glooiend land verkoelt zijn aangezicht…

ik treur niet om verleden seizoenen als immer zijn zij vergankelijk ik blijf ze echter wel benoemen hoe tel ik anders mijn dagen op de meetlat van gedachten die vooruitzichten dragen en nog op onbekende gevoelens wachten zullen mijn herinneringen nog verder vervagen? “ the past will start again tomorrow” het heden zal zeker…

er is een spinnetje  dat elke nacht achter de senseo een niet door licht te vangen ragfijn kleverig webje  heeft gesponnen van een spotje  langs het waterreservoir naar het keukenkastje loopt het elke ochtend haal ik er gedachtenloos een vochtig keukendoekje langs Vandaag niet  omdat het me ontroerde en ik een moment de overeenkomst…

Hangend in momenten hunkerend naar haar Lege liefde, obsessief jouw wow-moment Was met haar maar echte liefde Overwint alles zelfs jou en mij Gek genoeg ben je voor een deel Nog steeds aan m'n zij voor... Slechts 'n moment Het moment in een notendop!…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

Kijk in de spiegel, nu de dode hoek de blinden ontluikt. De hand betast ongenode,   volgt de contouren en iedere groef. Een vinger penseelt de lippen sexy karmozijn op proef.   Ledige ogen blikken naar binnen, treffen zichzelf en komen tot zinnen. Doof het licht, doof het heden, wat nu was is alweer in tijd vergleden…