Alle inzendingen over Niets meer

water is er maar is er niet levensvocht eeuwig op zoek naar identiteit beweging maakt hoorbaar bevriezing hanteerbaar verdamping zichtbaar verdunning smaakbaar overal en nergens altijd onderweg water wonderbaarlijk onmisbaar…

Doelend op waarheen vraag ik me af of de marathon levensecht niet enkel een rondje blok is dat nergens toe leidt Als je tenminste the road not taken inderdaad weerstaat onderweg Heiligt soms het middel het doel van onderweg zijn? Van weg zijn? Van zijn?…

geen wind geen wolk geen zon geen regen weerloos zit ik in m'n teleconferentie verslagen aan de haak geen zintuiglijke concurrentie enkel uitgesproken eloquentie luister ik met volle attentie naar mijn en dijn en tegenspraak met haar pure concentratie zakelijke consternatie lijkt deze conferentie op beroepsmatige detentie…

op de horizon lang en ver daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn achter de horizon verder, droom daar is het heen is het doel en achter is waar we zijn zie de ochtendzon van ver naar nu spint goud in je haren heen is het doel - achterlijk…

hoor de dansende vertes, de zee ze schudt en schommelt haar huid natuurlijk, zonder nadenken kijk terug over het land de planten ze knippen zichzelf en vervallen weer tot wassen zonder wachten zonder versnellen tijd maakt natuurlijk niet uit tijd is een geloof wat een geluk te zijn als het land en de zee en de tijd er niet…

koning Winter was weer in het land kort maar want hij is al weer verdwenen de sneeuw is door de zon al weg geschenen en mijn hand die kan weer zonder want maar zijn almacht liet hij fijntjes merken voor even veranderden alle bomen in berken…

die dame daar die ken ik ik wil zeggen haar ogen  die ken ik  daar heb ik eerder in gekeken in een ander gezicht zij kijkt mij aan, althans  haar ogen kijken me aan  de blik van herkenning stuitert geluidloos heen en weer  en weer valt dan met een doffe tik in het niet  ik moest doorlopen    ogen graven diep …

in de ruimte tussen woorden en gedachten  leeft de dichter zich uit  met vleselijk genot sterfelijk want de volgende dag  resten slechts de woorden, de botten van de gedachten, het vlees is al verrot een gedicht gelijkt 'n geraamte gereed voor forensisch onderzoek door aspirant-gedachtenlezers met een dichters-woordenboek…

tijd zwijgt is eeuwig stil klokken domineren luid het uur des Heren tijd wijst uit wijzer tijd om stilte weer stilaan humaan…

in het slootje lag een bootje  varen naar de grote plas  ze trokken daar een strootje  wie t eerste in z'n blootje ging uit moeders schone was  met wijdse blik verkenden ze al de zó natuurlijke attracties  heuvels, bos en waterval en wat een schik bij 't zien vooral van elkanders rijzende reacties als hoff'lijk heer roeide hij stevig…

een verdachte heeft nog toekomst  het denken moet nog worden gedicht een gédachte is voltooid verleden tijd voor nu en altijd  een gedachte nog niet gedacht is nog te denken is een te denken niet als een poging tot het slaan van een brug over een stroom? maar over welke stroom? of stromen? en van deze zijde naar gene of omgekeerd?…

ik ging door het lint was roze in haar haar gedachten las ik in haar ogen dacht ik, bedácht ik naar bleek was haar huid en haar prachtig geknipt voor mij en mijn dromen zijn bedrogen want ze kwamen uit het niets zomaar tevoorschijn mij achterlatend als een gevonden voorwerp lijdend en medewerkend tegelijk en smeltende sneeuw stopte…

huid en neus ben ik en oog en oor zuig alles in me op ben een met de natuur enkel leven, beleven, even  en weer even ik dan, sprakeloos van dichter en dichter bij ervaren, ben, o zó schizo, ook nog díchter die in de drang om zich te uiten in hoge nood zijn woordenprakje neerkladt op een vliegtuigkótszakje dan is het maar naar buiten…

hij heeft een bril die weten doet vermoeden en ja, zijn denken is nog lijnrecht maar woorden keurig gewild willekeurig geworden noemt hij slechts, ademt hij uit uit zijn hoofd vol omleidingen ze dansen als ballonnen gewetenloos gevangen gezet in een onbekend land met onbekende wetten buiten bereik van iedere ambassade…

die avond zou het eind'lijk moeten gebeuren hij had zichzelf op snijdend scherp gesteld zijn haren opge-egeld met wax geweld zich afgespoten met Axe oorlogs geuren z'n kleding striemend strak in felle kleuren z'n borsthaar als een krullig stoppelveld z'n tattoo ter versiering opgesteld al opdat een girl hem good zou keuren in de tent…

de stilte van een oud leeg gebouw  een stilte die het verleden laat horen  verhalen van elektromotoren transportbanden  opzichters, ongelukken  papieren zakjes met boterhammen  jouw stilte vertelde van ons hoe het was  en nooit meer worden zou…

één minuut stilte ik hoorde een hond blaffen die wist van niks deze onmenselijke daden zijn mensenwerk  een onmenselijke oorlog gevoerd door mensen  de hond blaftte nog een keer  straaljagers buikbommengordels kalashnikovs het zwarte gat van moord + zelfmoord drones altijd voor een God   of olie of een vaderland op moeder…

Het verstand zwijgt als de liefde spreekt. Ze laat zich niet scheiden, van wat ze bemint. Dwaas als ze is, gaat ze tegen de stroom in. Liefde, Verhaal wat niet slijt aan de tijd. Verlangen wat ons in beweging zet. Liefde, Liefde! Schoonheid van het leven. Wat is het hart zonder haar? Zonder haar woord, zonder haar licht, wandelen we…

Ik wil nog een keer je hand vasthouden. Met je over de boulevard lopen, kijken naar het maanlicht en staren naar de sterren. Ik wil je nog een keer zien lachen, horen lachen. Ik wil je nog een keer zien wakker worden en in slaap vallen. Ik wil nog een keer voelen hoe mijn mond open valt als je me je jurkje laat zien. Ik wil nog een keer je…

Een veelvoud aan korreltjes. Moeilijk bijeen te houden, glippend door de vingers, vallend op de grond. Om aarde te worden, bodem van waaruit wij leven.…

Verkrampt lijkt ieder gezicht met de toekomst als schaduw van het licht... Vergulde gedachten blijken schijn achteraf. En grimlacht naar ons reeds het graf. Zinloos iedere daad zo geprezen en op het gelaat kun je de twijfel lezen. Maar moedig verzet zich menigeen tot de dag des oordeels valt en ook daad- werkelijk blijkt, het leven is…

In slower motion beleef je meer dan er is – je hebt bedenktijd.…

Kon ik weer terug in uw moederschoot, daar waar u binnenleidt, vrijt en leven schept, een mensenkind wrocht naar het laatste concept en laat mij dan groeien negen maanden groot. Baar mij weer zoals ik kwam, huilend en bloot, maar geef mij nu de jeugd die u mij ontnomen hebt laat mij groeien in liefde en veiligheid en ongerept is er dan…

Ik voelde mij als een kogelvrij vest, niets kon mij raken. Voor donder en bliksem was ik veilig. Stormen deerden mij niet. Zelfs het duister kon mij niet opslokken. Maar ik miste het Licht!…

Schrijven… Letters op papier… Hoe heb ik het kunnen leren. Zwart op wit, geschreven op papier. Tussen de lijntjes moest het, bij een kwaaie Juf. Haar figuur was goed gevuld. Zij hield niet zo van kinderen en had niet veel geduld. En toen we de letters kenden, schreven we het op de muur. Wij zijn niet bang, voor juffrouw Tang. Zij spuugde…

Van Edwin moest men “kappen met die shit”: “Als we zo doorgaan gaan we naar de kloten”, Succesvol is dat tuig teruggefloten, Met álle Ajacieden lukte dit. Daarna was Ajax nergens meer te vinden, Nooit wist men zó succesvol in te binden.…

Een reconstructie: van dichtbij zie je niets meer -- dan vage vlekken.…

Nu Facebook Jordaan Kroniek afscheid neemt van de dichter Jan Jacob Krediet van den Bos, zijn laatste bijdrage Nog 1-maal richt ik mij als JordaanDichter tot u allen en dat is niet alleen met tekst maar ook met gezang Als bariton van het ProjectKerstKoor zing ik in de Kerstnacht in de Westerkerk olv cantor-organist en dirigent Evan Bogerd…

Kijk daar wat lief, een bosviooltje zegt de vrouw tegen haar man Ja prachtig, zegt de man Ik ben niet lief schreeuwt het boze bosviooltje Laat me met rust en staar me niet aan Ik sta hier niet om mooi te zijn Ik sta hier zo maar wat te staan De man wil nog iets zeggen en slaat een arm om zijn vrouw Zwijg en loop door, anders pak ik…

Degene die naast me staat is stil van geest. Hoeft niets te bewijzen, schreeuwt noch overschreeuwt. Pact van stilte, voor het leven verbondenheid in bescheidenheid. Gelijk ik: wachten in eigen krachten.…