Alle inzendingen over Ode aan de postbeste

In 't pandemonium klinkt steeds een echo Een die zich uitput in reïteratie Van slogans voor zijn eigen imitatie En aldoor zingt 'komkom tuutuut hoho' Het is geen wouw die je hoort dongedingen Maar 'n wouwelaar, die enkel na kan zingen…

ode aan komrij zij aan zij verlaat mij vanavond sterf ik lid zit en af kijk dit is mijn straf laf? zien bedankt vaarwel ik huil en tel mijn uren…

Ode aan mijn vlierbos Geknot tot op het bot Meedogenloos teruggesnoeid Door niemand gezaaid Door niemand geplant Bloesem als bruidskleed Bessen als fijnste wijn Mooier kan een Waarheid niet zijn…

-kleine ode aan een trouwe vink- als een vaste gast in onze tuin begroet ik hem in zijn eigen taal klinkt over en weer een vrolijk gefluit van twee bevlogen twinkelaars…

* je bent hier altijd welkom – wel, kom dan mijn ankerplaatsen voor ontmoeting en gesprek vind ik in stad en land reizend langs ’s heeren wegen zijn de uitspanningen talrijk die pleisterplaats bieden altijd welkom hoor maar je blijf er een cappuccino een twaalfuurtje wellicht de rode loper echter van persoonlijke gastvrijheid…

Geel op blauw palet Gershwin kan tevreden zijn Luide lentelof…

Kortom: al wat in onbruik dreigt te raken Dus zeer terecht was gisteren die ode In deze quasi-kleinkunstperiode…

Het maakt de wandelaar erop attent, Aan honderdduizend omgebrachte Joden Een eerbetoon, een visuele ode. Een klein, maar indrukwekkend monument. Je kunt er over vallen weliswaar, In Beilen krijgt men dat nu voor elkaar.…

Zing een ode aan een wijder uitzicht. Nee, geen ode. Kom tot nader inzicht in de abdij, bijna onzichtbaar in het dal van Ter Kameren. Vraag in dit dal om inzage in het kamermuziekje van je ziel, terwijl het verkeer om je heen voortraast van nu naar nooit. En heb geen haast, maar gun je dit kort durende oponthoud en één maat rust.…

Enfin Martin domheid is inderdaad brutaal pathologisch mondig Miskend zelfgenoegzaam grotesk Het zet zijn wangzakken van misprijzen op als een brulkikker Het blaast zijn leegte op en denkt ondoorzien te imponeren als een keizer zonder kleren Domheid is gewend dat roepen effectiever is dan denken de aanval effectiever dan…

Door de liefde tussen man en vrouw zal de vrucht ontstaan als een ode aan verbondenheid In de vorm van hun kleine ik, krijgen ze jou als bekroning van hun innige verliefdheid Hoe kon iemand ze ooit meer geven... dan jou, een heel nieuw leven.…

als ‘t berkenbastje hum à bout portant non – non – non- gebrek yes – yes - yes- gesprek alom stotteren de knobbels schooldom huppeldepup ode aan de berlitzmethode…

uitzinnig elke dichter zonder woorden probeer er dus wat zinnigs aan te doen misschien een ode, mooi op mijn blazoen ook zoek ik naar poëmen die bekoorden met bijna veertig woorden één mooi teken na zwoegend zwijgen ben ik toch bezweken…

het kind van een schitterende vallei groeide op te midden van weelderige boomgaarden buiten kookte de moeder liefdevol en zwijgend het eten de onverschrokken vader streed met een groot hart het kind deelde zijn dromen het liet de woorden vloeien wist van hun onmetelijke kracht moedig kind van de vrede je naam reisde over de wereld toen…

zie ze daar nou eens staan zo fier kondigen ze de lente aan de kou kan ze niet deren de sneeuw dragen ze als kleren zo brengen ze als bloemrijke bode een ongekende kleurrijke ode…

Zelfs wanneer wrok hun op wrange wijze deze herinnering ontneemt, wordt dat moment niet minder waar, deze kus, een ode, aan iets wat een ieder zoekt.…

De kijkers thuis, dat geef ik op een briefje, zijn door zijn ode aan het madeliefje als broos symbool van de natuur, geraakt. Een bloempje herwaarderen, goed idee! Doe maar van plastic; gaat-ie langer mee.…

Ik wilde je maar zeggen dat ik zoveel van je hou. Waarom is het eerste woordje van een kind “mama” Jij hebt mij in uw schoot gedragen. Hebt de pijn van het baren moeten verdragen. Zo zag ik als nieuw wezentje het eerste straaltje levenslicht. Ik voelde dat het dezelfde handen waren die nu teder mijn wang streelden, net zoals je over je…

Al mijn bewegingen gezichten van de niet-waarheid afgepelde gezichten als de kronkels van een weg geliefd, geleefd en toch totaal klaar als een mislukte ode waarvan de kern is blijven hangen wat overblijft is de stam een diepe sympatie iets vol van leven in mij en jou iets wat stroomt…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

Noten klinken door Lang nadat ik ze Heb aangeslagen - Eeuwenoud houtwerk Dat hun klank vasthoudt Langer dan ikzelf Ooit horen kan - Minutenlang ben ik stil En vormen zij het bewijs Van mijn bestaan Ode aan onze Geissler piano, zaterdag 16 augustus.…

Mijn liefde voor jou springt moeiteloos over de dood heen om je gesloten oogleden als je gaat slapen een kusje te geven en je een zachte nacht te wensen Mijjn liefde voor jou is sterker dan de dood wrijft over je rug om je te troosten weet je altijd geborgen Als je me mist, was ik er al zonder dat je me hoeft te roepen Mijn liefde voor…

Je draagt de traagheid van het leven als een molecule om je heen, een gedaante van sneeuw, een ode eigen als woorden dansen in hun wals van vermenigvuldiging. De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

poëzie te schrijven die als een jas met je meegaat ik haat je wel eens altijd moet ik erop letten dat ik je niet vergeet soms lig je te wachten in stoffige hoeken door jou, omhulsel, ondervind ik het leven aan den lijve ik groei in je vorm waar ik steeds meer naar sta --------------------------------- uit: 'Ode aan mijn jas'…

Het café verkruimeld het schelle licht der zon Geen blijven of gaan van maan Stam staan in kroeg Twijfel zaaien tussen benen De krijger, heraut, Aan hem ode-…

Ton doorzonwoont op 't Hoogt bij Overloon Oom Otto doopt zoon Onno Otto's zoon Zo'n ode houdt nooit op, zo monotoon O zon, o loofboom op ons rood gazoon... Doch hoop gloort in het kooiloos vogelkoor…

Een goedemorgen Fatima Morgana Zijt gij een droomvrouw of een déjà-vu Een nachtpauwoogsurprise prèsque nue Sirene, engel, elf of een mirage Een schijngestalte van de achtste muze Gesluierde Ondine, parvenu? Waar schuilt uw diepste mysterieuze macht Uw zinsbegoochelende toverkracht Waart gij in mij, o wachtster van de nacht?…

op ons liefdesplekje waar zo veel zoete herinneringen geboren werden spreid ik jouw liefdeskleedje voor je uit Ik streel je door je manen van riet Uit liefde nestelen wij sluiten wij saampjes de deur En de dood nog even buiten…

Mijn leven teruggebracht Tot 't kleinste begin Daar aan de Abbestederweg Op een veldje verblindend mooi In al zijn eenvoud Begon ik wat ooit Mijn leven was Weer toe te laten En vond ik naast Het strand en de Eeuwig aanrollende zee Ook de mens weer mooi…