Alle inzendingen over Stilte OR Herkennen OR Weerkeren

Niet weten, niet begrijpen, maar vermoeden en voelen hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning.…

Het is niet wat ik dacht: de stilte niet, ook niet het spreken, het verlangen niet, de drukte niet, de zachtheid van de avond. Het is het weer herkennen van de vrede die waait doorheen de herfst en die ons leert hoe we met open handen kunnen leven omdat er telkens nieuwe vreugde groeit.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Harten vol van liefde Rozen vers geplukt Gedichten mooi geschreven Maar Valentijn is toch anders bedoeld In stilte iemand beminnen Vertellen wat je voor 'm voelt Zonder dat hij je zal herkennen Afin...de dag van de Liefde Al dan niet gevierd Mijn hart is vol van Liefde Chrysanten vers geplukt En mijn gedicht voor jou geschreven…

mijn geest bestaat alleen maar uit heimweeverlangen.... verslaafd aan het onbeantwoorde, nimmer weerkerend wat was.... geweest.... zoekend.... de ontkennende wanhoop van verlies. ...de eeuwigdurende heimweeblues...…

Het witte doek deed er niet toe in een stilte die geruislozer was dan verzwegen woorden … hoe de dag ook wandelt in de zware klei met sporen die sjokkend de wandelaar laat herkennen zijn bedoelingen de wolken die ik streel gelaten verfrist de wind mijn geest en trotseer de regen met liefdevolle dagen, de film die is geweest…

Wie schiep de liefde, vond de stilte uit? Zaaide de sterren in de tijd en ruimte? Wie maakte zomer en het zalige genieten, herkenning in de open blik van ’t kind? Een hart dat zoekt en soms heel even vindt wat heimwee stilt en vreugde kleurt bij ’t groeten.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik zag het fonkelen dieper worden in kristal schaduw donkerde tijd vertraagde stilte voelbaar overal licht weerkaatste in ogen die ingetogen het jaar lieten passeren het halve woord of een gebaar in herkenning was het daar hemel hel en weten het was er snel maar ook weer in abrupt vergeten in ons zoeken naar balans gloort…

Dagen gaan nu zonder weten heen, in stilte, akelig duister, gekomen is het machtige vergeten, vervlogen zijn haar levenslust en luister. Laatst, even nog het klare, iets dat herkenning bood, uit lang vervlogen kinderjaren, een heengaan…zonder dood.…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

De overheid was 'blind voor mens en recht' Daardoor viel veel ellende te betreuren Toch kan het morgen net zo goed gebeuren We zijn aan onze achterdocht gehecht De draagkracht blijft voor vullen van de zakken Zolang er armen zijn om aan te pakken…

ik liet je gaan zomaar alleen je liet begaan wist niet waarheen geen woorden meer alleen maar spijt mijn kop doet zeer een hart dat lijdt ik voel je nog maar zie je nooit een koude oorlog een zon die dooit waarom nog klagen ik ben berooid in rare dagen mijn geluk verklooid!…

Langs de uitgetreden duistre weg Bouwt, om de tuinen te versperren, De oude ruige beukenheg Haar zwarte wal tegen de sterren,- Het dorre hout ruist in de nacht Als een eindeloze klacht. Van onder kaal en afgetrapt, Vol puisten aan haar arme stammen, Is zij aan alle kant gekapt En wuift geen tak meer uit haar kammen,- Van buiten is…

Kind van wonden, Dat een stonde Als een bleke sterre beeft, Voor wier luister ’s Werelds duister Gene nacht meer olie heeft; Kind van vrezen, Teder wezen, Kind van louter liefde leed, Wier geflonker Uit de donker In dit droeve dagen gleed; Kind van zorgen Met de morgen Van uw leven leven moe, Gaan uw ogen Als de hoge Bleekgeworden…

je hoort de woorden niet die geschreven staan in wolken bij het passeren van de maan zij verglijden in uitweiden over ons bestaan het komen en weer gaan in scherp oplichten tonen zij vaak het donkere van onze werkelijke gezichten hun zinnen rijgen wij heel diep van binnen tot eigen levensgedichten juist stilte maakt herkenning…

te schenden moet ik mij fluist'rend tot u wenden in woorden hondervoud gekuist Wij zweven in de kleurenwand van berstensmooi zeepbelgedroom Ik manoeuvreer - en gij laat loom alle verantwoording aan kant Wanneer wij op een klip vergaan zal ik u trouweloos verlaten Ik kan uw liefde niet bestaan en derailleer in eigen baan zodra daar weerkeren…

begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken tussen doornen te ontrukken het gloeiende hart aan de wereld die weerkerende…

Eenzaamheid vult soms de dagen nu en groot verlangen naar begrip, naar woorden van herkenning, ook naar stilte maar die gevuld is met herinneringen. Hoe hunker ik soms naar het zingen dat nooit meer ophoudt maar dat ons wiegt in tederheid en dorst echt weet te stillen.…

Ooit eens opgejaagd door herfstlijke stormen die de bleke naaktheid van mijn wezen herkennen even meedogenloos ontbloot tot wanhoop geborgen tussen sterven de zwarte bladeren die stilte krioelend benaderen met wormen de draden een rottende humus die langzaam verteert hier wacht ik op de zon wijl de broeierige hitte in de grond rondom mij…

in de palm van je hand zul jij mij herkennen in 't licht, dat je nooit in mij zag?…

Zoveel is ons bekend, en zelfs de ziel zou nu ontrafeld zijn, maar ik wil niet geloven dat wij dit alles zomaar begrijpen; ik zie het meer in ’t groot vermoeden hoe alles met alles verbonden is in oorsprong en bestemming, in liefde en herkenning.…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

zij geven terug wat in beleven geëigend is zo slaan wij in herkennen weer die brug…

zoek ik constanten de bomen buiten, binnen kamerplanten een vogel is een vogel, vis blijft vis in vrijheid ligt vaak een gevangenis besloten, een medaille heeft twee kanten ik waag me niet aan spel van speculanten en wil niets hebben dat ik nu niet mis ik vind geen troost meer in de catechis- mus, stervelingen zijn alleen passanten die weerkeren…