Alle inzendingen over VERKENNEN OR DUISTERNIS OR RUST

Langzaam strompelt hij voort door de stille nacht. Eindelijk is hij bij de poort, waar iemand op hem wacht. Dan… een laatste stap misschien, blijdschap was het laatste wat hij zag. Hij zou nooit meer het zonlicht zien, toen hij voor eeuwig in haar armen lag.…

toen ik vroeg als vogel uit de duisternis…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…

Achter mijn gesloten ogen maakt de duisternis geen geluid. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Als de duisternis een donkere deken legt over het licht Als de zon steeds wat zwakker wordt en uiteindelijk zwicht Als de dag niet winnen kan en zich zuchtend overgeeft Dan is dat wat het leven uiteindelijk te geven heeft…

Waar ben ik? Het is hier zo donker? Angsten en andere duistere gevoelens beginnen me te bekruipen.... Woede, frustratie, stress, maar voornamelijk verdriet. Ik kruip in elkaar en beginnen zachtjes te wenen, ik MOET hier weg! Ik sta op en probeer weg te lopen maar er is iets wat me tegenhoudt. Ik ruk me los, begin te lopen en plots val ik neer in…

deze zondvloed kent geen verborgen land waar vogels de zee verkennen om hun ranke voeten te laten rusten op het afgematte drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen het is koud varen met een gebroken roer een doemscenario zonder kunst herkent het pikhouweel om spaanders te hakken van het teveel aan rust, een wond waarvan de hechtdraad…

als de dag buigt naar de zon en de aarde de hemel kust zoekt de schaduw traag haar weg over reeds gerooid veld dat verlangt naar stilte, een geborgen rust en vormt de herfstige kilte in de groeiende duisternis, langzaam spreidend, een deken van droefenis…

Het nieuws is heftig en best wel naar, dus gaat de televisie uit, de radio brengt me niets beters dus is het rustig in huis! Ik sluit de wereld buiten, de gordijnen dicht hier en daar een kaarsje, wat flakkerdend kaarslicht het is zalig warm, knus en rustig binnen ook al moet de inloop nog beginnen! Maar soms moet je besluiten, wat beter…

de ziel zoekt zucht wacht en waakt ze weent kust koost en troost ach de ziel rust en raakt vaart zacht naar het magisch licht dat haar bevrijdt uit de knellende armen van de duisternis de ziel zucht haar odyssee naar het licht is volbracht…

Op het deksel van de duisternis bonken de honden, en monken; maar de nacht houdt stram haar grafieten, haar loodgrafieten palm op de warmte van het licht.…

voor mij een tunnel de duisternis achter mij een tunnel de duisternis aan het einde van de tunnel een licht een poort hij vervaagt loopt weg verder en verder een schok ik val neer pijn wanhoop door mijn tranen een vaag licht uitdovend het ebt weg er is alleen nog duisternis geen voor geen achter geen links geen rechts geen…

de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd Als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haat gevoelens opgroeit tot zinloze strijd is het tijd om te bedenken wat je allemaal verliest en dat duisternis…

als het zicht is opgesloten in een cocon van duisternis zie je enkel een zwart verleden en vlucht je voor gemis als je niet mijn roepen hoort als zuchten van genegenheid is het ontvangen verstoord ook al ben je er toe bereid het is de levende dood die de geest besmet met verwachtingen in nood of het uitzien naar niets alsmaar terend…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

Laat de nacht nog even duren Laat de ochtend nog niet gloren In duisternis kan ik je vinden Zo direct ben ik je kwijt…

achterwaarts kijkend of rotonde lopend naar voren of zit ik achter slot en grendel waar niemand mij kent en ook ik mezelf niet begrijp raak ik daar ooit aan gewend het lijkt doelloos vissen met aas zonder hengel en een onbekende mijn gedachten ment het is dolen in gewelven, overvol of door leegte uitgeput ik word gedwongen duisternis…

Met ogen die aan duisternis wennen omdat ze geen zonlicht willen kennen. Je ziel is net zo donker als de nacht de schaduw heeft je in zijn macht. In je binnenste mag niemand kijken je eenzaamheid zal niemand merken. Nu de wereld je alle hoop op liefde en geluk, voorgoed heeft ontnomen.…

nog steeds herken ik ze mensen, die zwalken geknakt door ondragelijkheid zware energie heb ik gegeten mijn cellen schreeuwden tanden knarsten door zoveel duisternis bijna gaf ik op houvast was verdwenen ik draaide mij om keek mijn angst aan zag dat hij liefde is…

Wees niet bang Ik blijf dichtbij Dit gaat voorbij Ik sleep je door de bagger heen Naar de overkant Pak mijn hand Door de catacomben Van de duisternis Angst, verdriet Verbintenis Ik blijf dichtbij Wees maar niet bang Dit gaat voorbij…

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

ander 't licht verzaakt geenzins de kille klauw waarmee de wind van de daken sneeuw het dal in veegt maar al meer de hand van het kind dat er al verkennend heel nabij beweegt veraf van de meeste handen ligt de hand die bij zichzelf en anderen binnengaat: de hand die strijkt over het hart…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Ze hielpen met verkennen tot ze er genoeg van hadden. De kracht gleed eruit. Bij het verlaten van de kleine paadjes deden ze het weer, alsof ze er op gewacht hadden, ze wilden de rust gunnen. De paadjes zijn achtergelaten.…

stil bewoog je hand boven mijn huid het was geen raken meer een vriendelijk vragen net geen ontmoeten wel een warm begroeten in een vluchtig eerste verkennend contact getraind als jij was voelde je energieën ontspannen de hunker naar meer in verbazing opvlammen jij lachte om de focus in rust te vertragen leidde af…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

de dag gleed als een geest in de schaduw van de nacht onaangekondigd vroeg en veel donkerder dan verwacht kleuren zijn verdwenen onder een deken van plots ingevallen duisternis slechts rimpelingen in zwart omtrekken vaag een silhouet een zijn zonder raakvlak een pijn zonder uitzicht voortijdig ontbonden zonder eeuwige rust…