Alle inzendingen over Vergeten OR leven

vergeten zijn de woorden de zinnen het verhaal vergeten zijn de tekens het beeld de taal vergeten zijn de mensen de massa het moraal…

Maar jij zal mij niet meer breken, Want ik wil jou vliegensvlug vergeten! Toch menig traan heb ik om je gelaten, En jij, jij had het verdomd goed in de gaten.…

'k had een leven zonder kansen…

Je wist, het leven zou een wending krijgen, maar deze wending had het niet verdiend. Wanneer is het vergeten begonnen, toen de hevige emoties waren weggeebd ? Toen het bloed reeds was geronnen en alle tranensporen uitgewist? Nee, nooit, nimmer vergeten wat er is gebeurd, die dag dat jouw bloed de straat heeft rood gekleurd.…

Vergeet me niet Hou me geborgen in je gedachten Dan kan ik zonder bij je te zijn Toch nog pijn en verdriet verzachten Vergeet me niet Als je vertrekt naar je nieuwe leven Ik hoop dat waar je ook strandt Je leven je veel geluk zal geven Verlaat me niet Door geen brieven te sturen Laat me weten hoe het gaat Al kan het even duren Verlaat…

Je probeert me te vergeten terwijl wij beiden weten dat een geluid een geur een moment maken kan dat je gedachten niet te controleren zijn ik voel je vaak nog steeds merk dat je aan me denkt herinneringen in je opkomen je probeert dat te verdringen onze band is onvergankelijk niet afhankelijk van of we elkaar zien en…

Ze vergeet ’t heet dement alles ze leeft bij de dag telkens weer ze wordt opstandig soms en dat komt omdat ze af en toe heel eventjes zich herinnert dat ’t ooit anders was ze dementeert, vegeteert op zichzelf geagiteerd reageert ze maar soms lichten haar ogen op, alleen worden die lichtpuntjes steeds minder.…

Mijn gedachten breken, ik vergeet zo gauw!…

Terwijl het beeld vervaagt in rimpels spoelen de golven van vergetelheid de laatste resten weg naar een blanco geheugen Geloof dat je vergeten bent tot de volgende déjà vu of flashback in een droom als een eeuwige druppel op een gloeiende plaat…

Als ik denk dat ik jullie kwijt ben dan neem ik een kijkje in mijn hart want daarin leven jullie voort en heb ik voor ieder een plekje apart Daarnaast zijn er de foto-albums waarin jullie gezichten tot leven komen en ook zijn er de nachten waarin jullie verschijnen in m'n dromen En dan weet ik weer heel zeker ik ben jullie helemaal niet…

Ik wil niet de borrel zijn die jou moet doen vergeten.…

U geniet uw drie cadeautjes keer op keer geparfumeerde zeep zevenenveertig elf notenreep u pakt de zeep weer in vroeger geleerd niet vergeten nu de zevenenveertig elf heerlijk en weer ingepakt de notenreep lekker opgegeten heerlijk! eerste cadeaus vergeten uitpakken en zeep geparfumeerd zevenenveertig elf heerlijk?…

ik kijk mijn moeder in de ogen zij spreekt van verre, dwalend in het bos ze wordt in het heden door haar verleden bedrogen de waarheid laat steeds meer los…

waar bomen bossen, koud en naakt met gestorven voeten in geplooide aarde daar vraak ik, oh maanloos woud vertel mij van het pad naar vergetelheid voorbij de deemster wil ik drinken uit de woordenstroom waar flarden kleven aan verschoven rotsen in opengevouwen handen ontrolt zich een zee die mijn ogen niet kunnen dragen…

Mijn god wat is het zwaar Om jou te vergeten Vertelde iemand mij maar Wat ik zo graag zou weten Wanneer deze pijn En het ondraaglijke verdriet Verleden tijd zal zijn Helaas ik weet het niet Steeds vaker denk ik terug Terwijl het toch moest slijten Wilde ik misschien te vlug De doek de ring in smijten?…

'Hallo!' 'Dag mevrouw. Wie bent u..?' 'Ik ben je vrouw!' 'O..!'…

voor zich uitstarend prikt ze in een bord waar de avond tevoren een warme maaltijd op geserveerd was haar ogen kijken in 'n wereld die voor anderen niet zichtbaar is waar alleen zij toegang tot heeft kleurrijke vlinders pirouetten dansen bloemen geuren en nooit hun kop laten hangen, bomen hun armen uitstrekken tot in de eeuwigheid vogels…

Dat vergeten, dat teruggaan dat niets meer willen eveneens Dat is verschrikkelijk moet een mens niet willen En zo overdenk ik deze lijdensweg als ik bij ’t weggaan de andere bewoners hoor gillen, want dan boft zij toch nog?…

Geholpen door mijn competentie Van selectief vergetelheid Overleef ik wederom de dag Hoef ik niet te voelen, van al die nare dingen Op simpele gedichten zingen Probeer ik van mezelf te houden Ben alleen vergeten hoe…

maar hoe kan ik haar vergeten, als ik bij alles aan haar denken moet, dan verbijt ik de pijn en marcheer ik verder, zoals een echte man dat doet.…

ik was jou al lang vergeten nooit zal je weten hoe ik me heb gevoeld toen zal ik dat over doen? of blijft het bij dit een gevoel dat in mij zit kan nog even niet voelen wat dit is kan het nog even niet zien wil misschien gewoon mijn leven leven zonder die pijn ook als dat betekent zonder samen zijn………….…

je naam verstomt in mijn mond gelijk je beeld verstilt in mijn ogen ik zal slikken en mijn tranen drogen vergeten hoe je in mij geschreven stond…

rimpels achtergelaten in de beek van vergeten gevoel laten niets nog zijn zoals het leek vergeten tijden blijken te vergaan verder te gaan dan tijd gaat zoals ik keek kijk ik nu vergelijk de andere stroming met de waterval van ooit het is later veel en veel te laat tijd zal leren zoals tijd gaat en wederkeren tot dan tot…

Zweeft ze in de lentemorgen tintelend in ijle lucht buitelend en schaterlachend springt ze heen en weer tussen trotse moederogen en haar kraaiend kroost woont ze in najaarsgeuren kleuren strooiend in de grauwe lucht ik ben vergeten hoe ze voelde onvatbaar is ze weggegleden langs de kille winterwanden van mijn uitgesleten hart…

Ga nooit heen zonder te groeten, ga nooit slapen zonder een zoen, want voor je ’t weet, zie je mekaar nooit meer en zeg je: kon ik het maar overdoen! Dan zou ik groeten tot ik stem loos was, dan zou ik zoenen tot mijn lippen barsten, dan zou ik zwaaien tot je uit het zicht was, dan zou ik, dan zou ik alles doen, wat ik nu heb nagelaten…

Wie of wat Hoe je het moet doen Wat ik zeg Maar niet wie ik ben…

Laat me maar: Vergeet me, het is toch niet meer wat er eens tussen ons was. Laat me maar: Kan je steeds niet bereiken zovaak deed ik je mijn hand aanreiken. Laat me maar: Kan er niet meer tegen wilde je mijn warmte geven jouw hart kan ik niet bereiken.…

zes ogen kijken zien alleen zoals de maan zou willen lijken zes ogen blind voor het grijsblauw het iris van een kind twee ogen in haar echte zijn de pijn zonder de sterren de lach om haar mond zien diep van binnen hoe waar haar zijn is…

Subtiel liet je me weten, dat je nu echt de dag was vergeten, van de echt! Boos keek ik in de rondte, om te constateren, dat de vazen echt leeg zijn! Teleurgesteld over zoveel of juist zo weinig gevoel voor mij, zette ik er maar vergeet me nietjes bij. In de hoop dat volgend jaar, je me niet vergeten zult.…

Laat haar dan in haar eigen beleving zodat ze met waardigheid afscheid kan nemen van het leven.…