Alle inzendingen over Warrigheid

Ze is nu zeventig en heel erg fit en altijd als ze ‘s middags even zit, mijmert ze, met een kussen in de rug, over geluk en zo… een beetje warrig, maar het heeft niets te maken met de Verte en met de Liefde ook niet. Wel met erwten, die komen altijd weer terug, halsstarrig. Ach ja, zegt ze.…

Ze liggen warrig door elkaar, zwijgen voor het bedverhaal. Heel even een moment, met komma's en met punten, rustpauzes. Hij daalt in, straks beginnen de weeën. Muren zijn niet eindeloos.…

Seconden wildgroei als de minuten warrig nagenot aan dat vochtige liefdelichaam. Verwilderende geur van haas in doodpels slappe vod; hand, houd hem hoog. Extase van macht over leven, erectie- extase, het dringen, het stuwen naar binnen, de zegetocht, trompetstoot, tromgeroffel, hoger die hand, hoger het hooggeheven hoofd.…

ingetogen en onverwacht staat hij recht, hij hoort zijn vrouw, ze vraagt haar man, die niet twijfelt ik loens naar de hemel die ik uit wil dagen de man zijn zonden te vergeven met het water dat daar lonkt en ik weet terwijl ik sta dat het nooit genoeg kan zijn om alles weg te wassen dus leg ik me neer naast haar, met haar armen door het warrig…

het kussen lekker opschudden en mezelf er in schurken de poes die het gedraai en gewoel aanhoort miauwt om zijn ontbijt tja dan gaat die ene voet volgend door de andere toch maar uit bed gezet de gang naar het kleinste kamertje dan naar de keuken terwijl iets roodharigs om haar benen kronkelt in de spiegel een wat verkreukte snoet warrige…

door de kieren van mijn korf glipt mijn glinsterende fantasie in verfrommelde woorden mijn eigen warrige wereld in ik zie violen in mijn koffie dode hazen teksten typen klinkers dansen op de straat hoeden hoofden afhakken het leven gaat te vlug voor mij het volgen valt mij zwaar, als letters in hun handen wrijven fazanten met dakpannen…

Feilloos voer je een bedoeling uit, een persoonlijke hint aan de wereld, een warrige droom in miniformaat, een wolk die iemand ergens opslaat. Electron en chip - gloednieuwe lakeien - flitsen zich gek om jouw signalen een plek te geven. Vaak is de hand die jou bedient genadeloos wreed...…

één zoals hij vroeger was maar strak in ‘t pak, ‘gearriveerd’ en al met al voelt dat verkeerd toch, ruik ik nog die fijne geur opeens piept weer de oude deur dan komt hij zomaar binnen heel zacht begint mijn hart te zingen een lied uit lang vervlogen jaren van kleine jongen, kleine meid mijn blijdschap kan ik niet verklaren ik zie zijn warrig…

Ik wil dood gaan op mijn eigen tijd En ook al klinkt dat arrogant Toch wens ik dat en ik ben bereid om dat uitgebreid uit te leggen want stel nou eens voor, en voel met me mee, dat langzaam gestaag, maar heel gewis mijn denken vertroebelt in een warrig mêlee dat Alzheimer helaas mijn voorland is Ik stel me dan voor, zo heel assertief,…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

mocht het zo zijn dat op de dag na mijn vertrek al een leegte ontstaat in jouw warrig brein en het onzichtbaar innerlijk vreten zich dan bij jou al openbaart, wat zal ik dan grijnzen in mijn mogelijk bevrijd hoofd en de ogen nog wijder doen openen naar de wereld om mij heen, opdat ik opgelucht en diepademend mijn vleugels weer opnieuw…

ze zijn de zusters van de zee met verhalen van blauwe vissen en wier als tatoeages op hun lichamen een warrig patroon van slierten en pijlen die opspringen tegen de golven in en die zij vertalen met luid op zingen.…

het zingt: in struiken – wat warrig gewemel op straten – het laffe gebazel in zetels – het knoestige snurken in bossen – lusteloos vozen in de tabellen – schrikbarende hiaten op de schermen – onhoudbaar verval in de hoofden – de doorslaande angst op het terrein – de banale verschrikking wij dalen wij dalen wij dalen wij dalen de dalen…

die glimlach nog ik kan nog veel van iemand houden lachen vrijen, dansen, ben alleen wat bezadigder ja dat wel en weet je…er zijn aardig wat mensen die ook van mij houden dat is een rijkdom die niet met geld of macht is te bevatten dus zie je straks een wat oudermollig meisje met warrige donkere krullen over de vrijmarkt in Den Haag rond…

ontredderd door een oorlog Puin door strijd, scherven verdriet, kregen hun rustplaats in de plas moedwillig verzopen, verloren gebied, vormde land waar water was Het geluk werd opnieuw gedragen door kracht van herboren groen Rotterdam genoot alle dagen, liefkoosde elk seizoen Dan dromerige muziek waarop vrijheden dansten wilde bloemen in warrig…

En maar vergaderen in geheimtaal en in zeer warrige theorieën en socio-experimenten. Geheimtaal, daar houden we van! En van een kop koffie en een vulkoek. Alle laag opgeleide mensen zetten we aan het prullen prikken met een prikstok. Of we maken van hem een levende stempelautomaat.…

neuzelt nooit nachtenlang Olijke Olga oreert over onzin Pientere Peter plaagt prachtige prinses Querulante Quirine quoot quasiwetenschappelijk Rare Richard roddelt ronduit rumoerig Slimme Suus scheldt schandelijk stom Trouwe Theo tamboereert tegen tinnef Utrechtse Ulrike urineert urenlang uitdagend Vriendelijke Victor vergeet vaak verjaardagen Warrige…

over De drummer dwingt me maat te houden de bassist plukt mijn harmonieën en de saxofoon verscheurt mijn stukjes maar ... het helpt niet : als ik aan je denk komen de noten zo overvloedig klaar dat ik niet op kan houden al mijn stoppen slaan almaar door Mijn rusteloze loopjes verdwalen vertakken zich vruchteloos wriemelen warrig…

Ze woelt in wat was, delft in die warrige brij van vervagen: namen van slagers, de kleur van de overjas, verhalen die zelden ontknopen. De telgen van het zwelgen naar een zegelring of de barokke kast, kondigen de kindse tijd aan, tikken op de schedelpan.…

“Zo, dat is dat, dag kale kip”, lachend hij vloog heen haar verlatend met een leeg en warrig verstand en zonder veertjes, helemaal `vel over been' snikkend en tranend kroop ze door het vuile zand Ze was wanhopig...., en wilde niet meer verder leven niet sterk meer, maar zielig, klein en zwak “Ze groeien wel weer aan, dat duurt maar even”,…

Droombazuiner Schudde zijn warrige haar in sneeuw uiteen en besloot maar te ontwaken hij keek, om zich heen was de wereld van vijf voor twaalf met klokken vol richtingwijzers en woonkazernes voor mensen die al (zelf)beeldschermend in oorlog door snelwegen vol snijpunten scheurden alles leek in vreemde driehoeksverhoudingen rechtlijnig…

op zijn iele hielen ik word me gewaar van de zucht naar de bruine vloed iets dat, zoals u weet, bij mij dwangmatig moet eer ik begin aan het dagelijks leed en omdat ik daar op tijd voor wil zorgen zeg ik nu vast weliswaar op de automatische piloot een goedemorgen omdat ook dat bij de ochtend past 2 mijn slaap was kort vannacht warrig…

Ik wil weten of je kunt opstaan na de nacht van droefheid en wanhoop, warrig en tot op het bot gekneusd, en doet wat gedaan moet worden voor je kinderen. Het interesseert me niet wie je bent, en hoe je hier terecht kwam. Ik wil weten of je met mij in het centrum van het vuur kan blijven staan zonder terug te schrikken.…

beschilderd vel in later dagen schraal - een weggeboende schandvlek - de konen blank, de zatte kop ontbloot voorbij uren gedrenkt in dwaze kolder verloren nijgt de danser nu zijn tollend hoofd ontdaan van narrenkap en schelle rinkelbel - vertrouwd gezelschap - verbannen naar de uithoek van een zolder ondankbaar blekend op een bed van warrig…

1) ik schets u hier een portret van een kleine man van onder zijn warrige haardos ziet hij met grote bolle ogen door zijn ronde glazen naar u allen nieuwsgierig en opgetogen niets ongaat hem aan het zicht geen ziel laat hij onberoerd; innerlijk, in figuurlijke zin en raakt de ander met een aanschouwelijk licht zo schep ik mijn…