Alle inzendingen over Zidkine OR verwoesting OR wederopbouw

Op weg naar verwoesting en vereenzaming Geen schepsel hield haar tegen uit angst voor het eenzame meisje dat veranderde in een monster…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

heeft zijn vuur uitgespuwd in de diepste lagen van mijn vrouwelijkheid Niets dan een ontzield, verwoest lichaam De draak sluipt en helaas, niemand is op hem voorbereid.…

uitgehold staat hij te sterven staande zoals het kennelijk hoort verwoest door vele jaren nooit boog hij het koppig hoofd…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Versgevelde abelenbomen liggen langs de grachten heen, die de oude zandweg zomen, hoofd en armen afgesneên. Sterke stammen, kon dat wezen, gij, die, op en in de grond, met uw voeten vastgevezen, vamen diep, ondelgbaar, stondt? Gij, die 't zwaar geweld der winden, kreunende, op uw kruinen droegt; die zo lang…

Zie, Aarde, wat wij hebben gedaan zie toch de chaos, zie de Maan Waar alles nog onaangeroerd is blijven staan Zie, hoe wij jouw bomen hakken Zie hoe brand verwoestend is Zie ze branden, mooie takken En hoe ze verloren gaan...…

trots staat nog het silhouet tegen de koude avondlucht waar schrale zon contrasten van immense verwoesting laten verbleken zo dat warmte van binnenuit geen kleuren meer kunnen geven waar alleen het zinloze gedonder van de inslagen de dood doet leven in verscheurde kleding die kapot wappert in de verdere ver ontmenselijking…

Ontploffende granaten De wereld vergaat Kinderen alleen gelaten Allen gestorven Vroeg of laat Geschiet van geweren Iedereen rent Het tij zal niet keren Ik leef in een wereld Die niemand meer kent Overal waar geen Regel meer geldt Voel jij je alleen Word je door De eenzaamheid geveld…

eonenlang hebben zij de tijd getrotseerd waar macht en kracht al lang zijn verweerd in het assyrische rijk heeft beschaving geheerst zijn goden vereerd voor een plaats in de eeuwigheid maar sektarisme viert hoogtij respect en historie zijn vogelvrij de mens is vervallen tot moord en vernieling in barbarij ook kunst kent die ziekte…

En heerst verwildering alom en willekeur haakt bladerloos aan de ontdane hagen waarlangs aarzelend zijn zachte schunnige verwoesting vaart. En niemand kan hem keren waar hij zeverend door mijn bezeerde heesters breekt en bevend speeksel kwijlt langs mij beleefde kleine twijgen.…

Hele dorpen worden verwoest. In de dorpen waar nog mensen leven, Grijpt het Kwaad de macht. Vrouwen en meisjes worden verminkt en verkracht. Kinderen gekruisigd en mannen onthoofd of levend verbrand. Er vinden openbare lijfstraffen en executies plaats. Wie zondigt wordt geslagen, totdat zijn bloed het lichaam bedekt.…

De stormwind giert een reuzensymfonie; Het grauwe zwerk dekt d' aard; als woeste scharen Van krijgers rollen donderend de baren Op 't maatgeluid dier woeste melodie. Poseidoon toornt en zweept de golven. Zie, Titanisch lacht hij bij de doodsgevaren De schepeling bedreigend. Schatten garen In 't diepe zeerijk wil hij. Wat men bie', Niets…

De dag daarna kreeg ik in Jericho, althans wat er van over is, een geestesverschuiving, die werkte als een verwoestende tornado.…

Dor loof wegvegen: die kleine kriebeldiertjes verliezen hun burcht.…

Het trotse rijk Oekraïne lijdt onder de geweldige buur dat uitgestrekte Rusland bommen suizen kwaadwillend sterke gebouwen van de hoofdstad branden weerloos tot puin en as mensen vluchten angstig weg of schuilen vol klamme angst in ondergrondse ruimtes wil de machtige heerser van het ruime Oosten een dwingeland wezen gelijk de tsaar…

bruin scherpte je profiel tegen de diepblauwe lucht je genoot van de vlucht die jij de tijd hier zag maken voelde stenen hoorde de specie hun voeggeluid maken waar schoonheid door mensenhanden werd geschapen in grootse gebouwen waar kosten noch moeite werden gespaard en de ultieme balans van hemels presteren ruim werd gehaald…

Duits Dresden’s binnenstad: ´de altstad´ kreeg in 1944 ´n koekje van eigen deeg het centrum werd genadeloos gebombardeerd Maar na "het brand meester" bleken ze na de Duitse vereniging met meesterlijk vakwerk de ´altstad´ weer zo op te (her)bouwen dat ik als Rotterdams post-oorlogs kind alleen maar diep respect kan hebben voor zoveel architectonisch…

En ik had niet door hoe dat mij verwoestte, iedere gedachte aan hem vermoordde mij steeds meer. Totdat er niets meer was om voor te leven.…

Ik vecht mij door het leven Ik vecht mij door de mensen Ik mep om me heen Als was ik een beer Moord en doodslag Verwoesting en vernieling Richt ik aan Aangenaam, mijn naam is Urs Graf…

al wat daarbuiten ligt heeft voor mij afgedaan; wat rest mij nog, dan ‘Krieg und Frieden’ lezend, tot mijn verwoeste dromen in te gaan?…

Onbeschrijfelijk Mooi De planeet Maar ongelofelijk verwoestend Raadselen dwarrelen De wind Is soms hard En soms zacht Net of zij alle geluiden hoort…

Flarden van vroeger achtervolgen mij als jachthonden waar is de gouden morgen het ongerepte voorjaar waar is de gaafheid die ik de mijne kon noemen mijn bezit, mijn universa ze zijn verwoest…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Verwoestende klap oorverdovend kabaal bloed spatten slaan levens uiteen zomaar uit het niets zomaar voor niets angst regeert polarisatie drijft geesten uiteen…

waarom fluisteren bommen over de steden heen verwoesten zij levens van kinderen zo gemeen waarom steeds oorlog vechten met geweren kunnen de soldaten dan niet leven met vrede…

Klei is eigenlijk het enige dat helpt in een eeuw van afbraak en wederopbouw in een eeuw waarin niet alleen de schoonheid niet schoonheid alleen haar gezicht heeft verbrand in een eeuw die ieder van ons baarde, grootbracht en voedde, een eeuw weer van doorbraak en woede een eeuw die ons doorgaf tot waar we staan, in een moegeprezen moegestreden…

Mijn bloed met inkt vergoten Het beeld voor eeuwig verwoest Niets is meer zoals het ooit was En zal ook nooit meer zo zijn De wereld is aan diggelen De breuken zijn goed zichtbaar Geen lijm die dit kan helen Het zicht voor altijd stuk…

zorgt dat scherven zich onderhuids bevinden Nimmer zal ik ooit vergeten Waarheid in jullie hoofden heeft zich een plaats verworven In slechts metamorfosis hebben jullie toen opnieuw een hersteld leven verwoest…