Alle inzendingen over Zwijgen OR vergeving OR afscheid

Wat is het moeilijk om te vergeven Als een ander je pijn heeft gedaan Door woorden, gebaar of te slaan Als iemand kwaad heeft bedreven. Vergeven is een erg moeilijke zaak En toch zouden we het moeten doen Als we aan Gods wil zullen voldoen Maar dat vergeten wij mensen vaak.…

Vergeven is daar maar wat is er waar. Wie zal het weten. Vergeven en vergeten. Het leven gaat door. Tijd voor 't avondeten...…

Hoe ver moet je gaan een twee drie maal Hoe vaak niet zo bedoeld het een gezegd, het ander gedaan Hoe vaak beloofd om het weer niet na te komen Hoe lang laat ik met me sollen Ben ik nou echt zo dom…

Ooit heb ik op de zondagsschool geleerd -‘k was nog heel jong, hooguit een jaar of negen- dat wat ik deed vaak slecht was en verkeerd maar Lieve God die zou het me vergeven Op dat soort zaken werd ik getrakteerd des Heerdaags in mijn prille jonge leven Het werd me op de zondagsschool geleerd als knaapje, van pak weg een jaar of negen De…

De opdracht van Jezus om anderen te vergeven is juist op ons zelf niet op die ander gericht dat brengt de liefde op orde immers bij Hem weegt zwaarder de vergeving dan wat vergeven moet worden…

Gefrustreerde zucht maar liefdevol aangeraakt aan een hart vol smart.…

Maar plots heb ik de lente weer gezien en langzaam groeit vergeving zelfs misschien. Snelsonnet…

Vergeef me mijn egoïsme mijn onbegrip en afgunst vergeef me als ik in slechte tijden anderen de schuld geef van mijn ongenoegen mijn bitterheid ik vraag vergiffenis voor het feit dat ik als ik kwaad ben verdrietig of gefrustreerd mijn geloof verlies vloek waar ik zo tegen ben leer mij dankbaar te zijn voor de kleine attenties…

't Zit soms diep verborgen bedekt met haat en pijn 't worstelt elke morgen met waarheid of met schijn 't Zit vol hoop te wachten op erkenning en op recht die het leed verzachten met de Liefde onderlegd 't Hart kan niet echt stralen door een wond die open ligt als 't recht niet valt te halen blijft vergeving onbelicht Trots zal…

de rand van de stad nadert, het water rammelt al aan ingewanden dit stuit op bezwaren, onoverkomelijk, genadeloos men stelt geen vragen over de houdbaarheid van eeuwig het antwoord houdt zich schuil binnen de muren van de stad volgens de overlevering ligt daar een vergiffenis begraven…

Mea culpa Het is waar We maken fouten Geen levenslang we Blijven praten Geen eenrichtingsverkeer O heer We laten wat mensen zalven De aarde zal draaien Vissen blijven paaien En alles zal ooit verdwijnen Gelukkig nieuwjaar…

Een Roomse homo uit Schagen wilde de bisschop behagen Hij greep naar zijn staf en zoog hem af om daarna een biecht aan te vragen…

kan ik alleen nog om vergeving smeken judaskus, vooraf aan het vergeten en dan, aan dit intens besef gemeten rest mij de welverdiende strop: tot een schim moet ik voor eeuwig spreken…

vrijdag is eindelijk voorbij eerste sterren fonkelen ver de duisternis weet van niets nu kun je knielen en huilen de tranen vrij laten stromen bij het donkere open graf deze goede avond verdwijnt de haat zwijgen we de verloochening dood verdringen bespotting en geseling denk alleen aan de liefdevolle vergeving van onze man uit nazareth…

Een trompet met geluid vibreert het leven, alle tonen als som geteld, in geleefde tijd vergeven als medeklinkers van het alfabet, schrijdt vrijuit door cultuurtalen gered.…

Ik heb mijn vader vergeven dat hij mij geboren liet worden, sinds ik mijzelf niet vergeven kan dat ik mijn dochters liet ontstaan. Ik ben schuldig aan hun leven. Alleen zij kunnen, later als zij hun schuld ontdekken, mij vergeven. --------------------------------- uit: Verzen van een vader, 1960…

Oma zei vroeger altijd " klagers geen nood" Nooit gedacht, dat die Uitspraak me nog overvallen zou. 'k ben zo duf als een konijn, Zo suf als een wezel Zo traag als een slak Kortom: vandaag overvalt Oma me met " klagers geen nood" Want het kan altijd erger.…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

Ik wil U geheel vergeven omdat ik U zeer bemin, vergiffenis in liefde weet einde nog begin. Ik wil U geheel vergeven omdat ik bij mij zelf weet de zwakte van mijn hart de diepte van Uw leed. Ik wil U geheel vergeven omdat ik in mijn groot gemis U toch niet meer kan schenken dan wat vergiffenis.…

Nu ik jou daar zo zie lopen Nu ik jou daar zo zien staan Zie ik met mijn eigen ogen Wat ik jou aan heb gedaan Nee, ik wil je niet vergeten Ik wil je nooit meer kwijt Ook al heb ik fout gezeten Ik zeg het je dat het me spijt Maar wil je me vergeven Ook al doet het zoveel pijn Want zo kunnen we toch niet leven Ik wil altijd bij je zijn…

Dansen op een niet bestaand graf Engelenogen die krokodillentranen huilen Kom maar en speel zei de boeman Schelden op een dode alsof hij weer op zou staan Zijn vrouw in leed en niet dom Een deel van onze ziekte? Vrede wanneer men maar wil Maar waar is die wil? Geef mij die hand die ik uitstrek Laat het voorbij zijn Laat het het verleden…

Help mij te vergeven, Heer er is mij zoveel aangedaan door zoveel mensen, keer op keer, die pijn kan ik niet aan. U heeft mij al vergeven, Heer U heeft het mij laten zien. U vergeeft mij keer op keer en zegent mij bovendien. Kom mij tegemoet, O Heer!! Ik kan het niet alleen... ik wíl groeien, ja, nóg meer helpt U er mij doorheen?…

als vergeten zo welkom slaat het weer om zoals haar hart klopt niemand vergeeft ooit echt slechts doen alsof het bestaat waarom het gaat draai rond om je eigen as leef zoals je bent en hoop dat je jezelf herkent dat je lijkt op wat je ziet als je door het riet in het water kijkt wie dacht te weten wie zij was komt niet dichterbij…

Als reactie op een gedichtje van Egbert Jan: Ik ben KLAAR met vergeven Ook ben ik KLAAR met vergeten Ben net iets te hard getrapt. Men zegt: vergeven en vergeten Maar ik ben er KLAAR mee en daarom Blijft mijn hart en deur gesloten!…

Zou de Eeuwige niet groot genoeg zijn om uit allen ook uit het donkerste wat bij ons vaak diep verborgen zit iets goeds kan en wil laten ontstaan zou de Aanwezige niet groot genoeg zijn om zin te geven aan onze fouten die voor het licht te houden te doen verbleken zodat ruimte ontstaat voor vergeving zou de Eeuwige niet groot genoeg…

Vergeving is niet de wens dat de andere mens bewust is van wat die heeft gedaan. Het is de gelofte naar jezelf, om het in jouw eigen bestaan anders te doen, zonder excuses…

In de oude kerk namen we afscheid, we voelden de kilte langzaam in onze broze botten trekken. Eén keer keek ik achterom en zag jouw noordse blik. Ook vandaag zal ik verpulveren… want jij kan niet vergeven. Je zwijgt me dood, je kan me echt niet harder slaan. En ik kan niet vergeten.…

hij speekt altijd, zij niet, haar zwijgen maakt haar vrij als een vogel in de morgen die met gezang de zon begroet twinkels in besloten ogen roept dat niets echt moet alles heeft te maken met mogen het grommen is voor de beer die 's nachts wakker heeft gelegen van de zorgen om zijn stoere eer en of ze hem reeds heeft vergeven haar niet…