Alle inzendingen over abelen OR calame OR porselein

ik voelde je al in wijkende tijd op weg naar momenten van gelukzalige eeuwigheid weer tasten we af het rakende woord al bij voorbaat gemeden in porselein van het heden onontkoombaar gaan ogen minnekozen ontspant de lach lijnen die ik vroeger niet bij je zag weer stroomt bloed in uitbundig kleuren geen verhitte discussies maar een…

Je herkneed de klei, in verbaasde bewondering van haar gestileerde schoonheid, geroerd door een ranke hand, gereinigd in water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm…

Natuurlijk is er wel eens een kopje gebroken Een bord door de lucht gegooid Met een ongelofelijke kakofonie Van herrie neergedaald Op de marmeren vloer van de koninklijke keuken Natuurlijk is er wel eens….dit of dat, zus of zo Vult u zelf maar in, inwoners van ons Koninkrijk Want ze zijn dan wel van koninklijke bloede Maar ook gewoon man…

op het strand breekt hij als hij overrompeld wordt door een verlangen naar zijn Ithaka verlangen naar het goede mooie het ware a paradise lost overvallen door pothos smachtende tranen een hevig heimwee sluwe arme Odysseus de beproefde reis de dag is helder het licht is van porselein de queeste voorbij…

Onder zilvergrijze abelen Zaten zij, hun brein omhuld Door de neevlen van 't verleden, Blinden waan of eigen schuld; Kranke zielen! kranke zielen! Rukt men straks aan 't stille graf, Zelf den mens een eeuwig raadsel, Van uwe geest de blinddoek af?…

eeuw na eeuw het gekrakeel van de menselijke soort hoeders van wijsheid kijken onbewogen toe de banen der planeten het rijzen van de zon het spel der sterrenstelsels behoeft hun aandacht verdreven uit de Hof van Eden slaat Kaïn steeds nog Abel dood de roos der wijzen bloeit in het eigen hart…

De nimf in al haar schoonheid In een erotische pose Een onschuld om te zien Profileert ongewild passie Teder als porselein Contouren glad gepolijst Belicht door het ochtendgloren Behoedt schaduw de verboden vallei…

pothos overrompelt hem een hevig verlangen naar alles waar het onvervulde het mooie goede het ware op hem wachten het licht is van porselein de dag is helder zal hij morgen in Ithaka zijn?…

De mensheid is nog jong, haar godsbegrip nog onvolwassen; de broedermin is nog niet groot, want nog slaat Kaïn Abel dood. De mensheid is nog jong, haar denken primitief; toch is er perspectief want: de mensheid is wel jong, maar haar bewustzijn groeit...…

De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan.…

- Op de effen lente-Leie zie 'k, blad-weemlend, gaan 't verduisterd even-beeld van roereloze abelen om 't matte wit en eêle geel der vele water-leel'en die, bij 't gewieg van trage avond, kallem staan en teer-aan neigen in het zilver-stil getaan van schuine zonne-glanze' in bevend schaaûwe-spelen...…

Jij maakt mijn landschap helder in hoe de hand het landschap langzaam langs de zuiderramen sponst en zeemt waaraan abeel en konifeer geheel zijn helderheid ontleent.…

Spontaan wordt gepaard door het stel en ze baart na een tijdspanne Kaïn en Abel.…

Neem je mij in je armen dan ben ik veilig Maar in jouw handen porselein Ik kan nu echt niet meer wachten tot ik weer bij jou zal kunnen zijn.…

Neem je mij in je armen, dan ben ik veilig Maar in jouw handen porselein Ik kan nu echt niet meer wachten tot ik weer bij jou zal kunnen zijn.…

Mens zo broos als porselein klein ragfijn en ziekte verduisterd jouw kwetsbaar gezicht ontbeert warmte droomt een nieuw begin ogen dicht! en bereikbaar betreed jij nieuw warm levenslicht…

toen jij door geel laagland ging was je niet alleen maar iemand die voorbij ging het licht was van porselein zomerstof waaide op zwevende korrels van een droom de schillen van de tijd het breken van iets de buizerd biddend boven zijn prooi niet alleen maar iemand die voorbij ging…

geweld kantelend over de horizon juist daar waar kleuren vluchtten uit de regenboog onder het magisch geluid van de donderbui die in zijn mystiek groen wervelend ontstaan uit de bocht was gegaan met mysteries uit het scheppingsverhaal die in hun religieuze drang macht kregen over goed en slecht want de broedermoord van kain op abel…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Herinneringen vergaren steden, als men dat wil met gouden tempels en porseleinen straten, monumenten die voor altijd de gedachtenis aan wie hier leefden blijven bewaren, substraten van dat verleden, veranderd in afbraak, wanneer men ze prijs zal geven, maalt puin tot nieuw cement voor metaforen, die nog niet zijn verkend.…

reik naar de hemel al lijkt die te hoog als het aardse je kwelt droom paradijzen met adams en eva’s waar geen limiet is gesteld word jij de kaïn die in ontmoeten abel heeft geveld of liever de david die goliath doodt in klein tegen groot neem jij voor even uit samson de kracht van het haar in zijn leven kies maar je rol uit…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

gestempeld in herinnering die oeroude verhalen waar eens gestilde kracht verging hemel en aarde elkaar raakten de ravenzwarte morgengang van uitgesleten stenen loopt door de hesperidentuin toen is de tijd verdwenen zijn porseleinen beeldhouwwerk streelt de zucht van diep verlangen…

Ze loopt door het dal van de verlaten wereld langs gevels van puur porselein Door de sombere straten verlangt ze naar de wereld De wereld die nooit meer zal zijn Verborgen in verlangen in dromen en verhalen en diepe stille wensen Geborgen in de duisternis en de eenzaamheid van ons, verlaten mensen…

Wie wil niet opnieuw beginnen in een lichaam zonder pijn lijf als meewerkend voorwerp in plaats van broos porselein Keuzes opnieuw kunnen maken liefde als pril element op de juiste plek aanwezig nog voor elk kritiek moment Wie wil niet worden herboren zonder eerst de dood te horen…

ik loop de dagen door blootsvoets en leer het geluid van de zee het lijkt op liefhebben zoals vleugels en blauw kostbaar porselein het brengt de golven hier en zo ik ben bedoeld ook de eenzaamheid het strand is afgezet met regen en een raam in de wind ik kleef aan een schelp met een spiegel binnenin…

de gezichten van poreus porselein zoeken zacht de nabijheid van elkaar het aarzelend beroeren van de breekbare handen om die ene ander opnieuw te zien reizen gesloten ogen over onneembare muren in het oog van de storm stamelen en schreeuwen hun huilende monden…

engel me maar de hele schare duikt in wit op zwart bewaar me van mijn schouder want ik ben alles zat niets kan me weerhouden om hel vanuit de fout te schouwen naast criminelen moordenaars en dieven zie ik anderen die mensen grieven zij branden erfzonden zijn abel en de kaïn weer in alles wat god heeft gezonden jij hebt…

De inhoud is breekbaar als porselein, wil je er voorzichtig mee zijn? Liefde, toekomst, hoop, troost en verlangen Zou je het willen ontvangen...…

Jij schonk water in een porseleinen kop het schoteltje paste er niet bij liet een barstje zien Het oor zag er breekbaar uit schulpte mijn handen om de kop heen liet de schotel staan, dronk voorzichtig, zag jouw glimlach opengaan, binnengegaan…