Alle inzendingen over besef OR ziekte OR afscheid

Elk moment dat er regen valt heb ik tijd om na te denken de kleur van grijs helpt om objectief te kunnen zijn. Niet te euforisch en vrolijk maar tastend in de realiteit naar ongedwongen feiten die een lach, maar ook tranen kunnen maken.…

Zo zoek je naar woorden en dan komen ze op alsof ze altijd al op die plaats hoorden dat maakt het leven zo bijzonder zonder gedonder of gezeur staan woorden voor je deur je schrijft door en nog voordat dat je het beseft sta je ergens voor voor blijdschap, verdriet en vrijheid en wat nog meer en dat keer, op keer, op keer.…

Toen je me zei niets meer van je te verwachten deed dat pijn. Dat ik nu niets meer van je verwacht doet nog meer pijn.…

De zon speelt haar spel Samen met de wind en schittering van het water Zintuigen worden aangesproken Verwend en gestreeld Je lichaam reageert autonoom Pigment beschermt je huid Parelend zweet koelt Alles vanzelfsprekend maar uiteindelijk een wonderlijk mooi Zoals mensen kunnen zijn Wonderlijk en mooi Als ze het maar beseffen.…

Blind verlangen stond niet toe kleine lettertjes te lezen, te groot de wervende kopij: ‘boter, suiker, melk en honing…..’ Door ogen wagenwijd gesloten voor wat er schuil ging achter wat op onschuld leek, vond pijnlijke struikeling plaats. Dus eigen schuld aan dikke bult.…

Alle vreselijke pijn valt soms weg door het besef, dat jij nu 'jij’ niet bent. De stilte in de morgen schreeuwt pijnlijk in mijn hart. Ver van jou vandaan.…

Wat als de geur verviel, smaak niet bestond Wat als ook het gehoor verdween misschien Men nog wel tastzin had, maar niet kon zien Zou het dan zijn dat men de liefde vond? Wat als de grens die Adam trok vervloog En daarmee alle innerlijke strijd Verging, de mens geen weet meer had van tijd Van dag en nacht, zaken als laag en hoog Hij samenviel…

Als je weet wat vroeger was Ben je oud en rijk en soms arm tegelijk…

even jouw lach niet meer te horen in diepe tranen achterlaten een kus ter afscheid willen geven jouw warme stem die stilte werd zink ik weg in het duister van dromen tijdloos diep besef verloren neem ik jou mee in gesloten ogen het beeld van jou gaat nooit verloren…

even jouw lach niet meer te horen in diepe tranen achterlaten een kus ter afscheid willen geven jouw warme stem die stilte werd zink ik weg in het duister van dromen tijdloos diep besef verloren neem ik jou mee in gesloten ogen het beeld van jou gaat nooit verloren…

Je schreef me laatst Iets heel verschrikkelijks Je was heel ziek Je tijd nog kort Een halfjaar, hooguit een jaar Dan had die ziekte jou vermoord Ik was verdoofd, stom Lamgeslagen Hoe kan dat nou? Waarom nou jij?…

Je hebt gedaan wat je zei 11 maanden en 1 dag en het was voorbij Oneerlijk was je gevecht Door die verschrikkelijke ziekte werd je lichaam zo slecht Maar wat heb je gestreden elke dag weer Op het end wilde je nog wel maar kon het niet meer Afscheid nemen doet heel veel pijn Maar je hart is gewoon gestopt en dat voelt fijn Ook al is er…

Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat.…

verbazend ontroerend en ontwrichtend hoe van de ene op de andere minuut ons mysterieus het leven veranderen kan de ene dag gezond en vol verwachting onheil verdriet en afscheid voor eeuwig als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval plots en zomaar kun je niet meer zijn niet meer doen wat je altijd deed omdat je nooit meer wakker wordt…

nu de stroming ons naar open zeeën voert denk ik aan Atlas die de hemel op zijn schouders droeg nu in het geheugen een onverlichte plek naar daglicht tast zie ik gebroken vleugels die binnen moeten blijven nu het lichaam worstelt met wat voorbij de tijd ligt ben ik bang bang om jou te verliezen…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

welke zinnen nog gezegd welk gebaar maakt het compleet hoe innig moet de kus die verzachten kan het leed een laatste woord, een snelle zoen, een blik achterom, heel even wanneer zien we mekaar terug een week lijkt al een leven hoe lang of kort je ook probeert een afscheid doet steeds pijn het besef vooral dat die blik ook echt de laatste…

met mijzelf slaap maar zeg ik tegen haar ik sluit mijn ogen wil ik wel met droogte mijn lijdend lijf ingaan ze heeft geen woorden nodig 't afsnijden van de tijd 't besef dat een terugkeer misschien onmogelijk is ik draag het zand van de nacht naar het afscheid, het wanhopig zwijgen volgepakt met knars en kanker zal ik een briefje…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat bij die afgrijselijke ziekte hoort.…

in mijn hart ben ik net zo bang als jij en toch ben ik bij je uren heb je gepraat en overwogen en ik ben bij je afscheid nemen van jezelf is een eenzaam gevecht moed overmand door verdriet want een ander uitzicht zag je niet en ik ben bij je om de ziekte had je niet gevraagd maar spontaan gekregen wel nam je in je handen hoe…

nog eens het kussen opschudden een zachte aai over zijn wang jouw stilte in zijn handen leggen fluisterend welterusten zeggen slaap maar, toe, slaap maar… de tijd verstrijkt en och, het lijkt dat de donkere nacht hem naar de morgen zal dragen wat zou je op dat ogenblik nog kunnen, durven vragen……

Na het afscheid besef je ineens heel blij dat het enige wat nog blijven kon is dat prachtige boeket narcissen… Je vrienden gaven je een portie Pure Zon…

er vallen druppels zwart niet ver van het pad waarover wij gaan de eerste schrik diepe ontsteltenis over wie er zo plotseling niet meer is geen afscheid of gebaar waar leven stopt in ontvallen leegte voelbaar door allen in langzaam besef hechten weer banden door de pijn van verlies in gezamenlijk verdriet het zwart vloeit weg…

Voordat ik afscheid moet en zal nemen? Het geloven van is een besef van machteloosheid. Kan niet meer terug.. Zal het moeten doen met herinneringen van toen en nu.. Voel me alleen.. Het gevoel dat ik alleen nog pijn en verdriet heb.. Maar één ding weet ik wel... Lieve Beppe, ik zal altijd van u houden.…