Alle inzendingen over bewegen

'waar denk je aan' ergens op de vloedlijn tussen waken en vergeten een moederstem die gebiedt, 'kom niet te laat voor 't eten' een geur, een kleur flarden uit losse herinnering een vloeibaar moment binnen omrankte muren van een doodstil ding stil, de klok is verjaard een doof beeld dat mij aanstaart…

je rolt naar binnen in een glazen bol ik zie je vaag verstopt in kleuren van beweging je vertraagt wordt man het naakte constateren zonder schaamte breekt je los passie gaat floreren ik koester zacht wat jij als hard in mij wilt schonen kus je mond in zoenervaren natte dromen we komen tot de uitputting gaat lonen…

hij lijkt los te raken van de wereld als hij in de schemerige pasteltinten van de avond door de stilte zingt het hart warmt zich aan de kleurige taal van zijn zang de frèle schemering rilt als de nacht zacht over haar pasteltinten penseelt dichter bij huis komt men niet…

misschien is hij licht van zinnen als hij klapwiekend door onweersluchten hemel en aarde beweegt in intervallen tussen vlucht en val venster en kwetsuur vliegt hij met kracht tegen het raam in een oogwenk ziet hij in het glas zijn spiegelbeeld wat blijft is een gestolde afdruk op het raam…

De wiebelstoel zou goed zijn voor je lijf Die heb ik dus besteld en fluks gekregen Dit pen ik neer terwijl ik blijf bewegen Dat zo’n ding nuttig is, staat buiten kijf Ik heb reeds nu een zonneklaar gevoel: Niets zit zo lekker als mijn oude stoel!…

Wij bewonderen de sterrenhemel de bloeiende aarde en onszelf en we concluderen: God is er niet toe in staat iets verbeterlijks te scheppen dus de mens moet goed zijn onze moraal gaat niet achteruit of vooruit, noch omhoog of omlaag maar links en rechts, zijwaarts heen en weer, van mens tot mens tussen hard en zacht, lief en leed jong…

ik zoek je blik je hand je lijf na een afscheid voor heel even in vaag bewegen kom ik je soms tegen dwalend zonder plaats bepalend waar ben je toch ik mis je hart je stem je oogopslag ik voel je nog…

Donkere luchten Zachte rozen Waar menig gans zal vluchten Ruimte zoekend om het leven te verpozen De onzichtbare strijd Het zorgvuldig bewegen Waar zonlicht bevrijdt Verantwoord begeven Voorjaar en sneeuwklokjes Een krokus boven de grond Zonnestralen en soms wat vlokjes Het tegenwicht wat men telkens vond Stap voor stap Met eindeloos…

Als ik iets of wat niet zie zitten ga ik staan kom in beweging ga ik vooral wandelen in de natuur De meest positieve manier om lichaam maar vooral geest te prikkelen zoals met deze hartenkreet aan de cultuur…

ze had er slag van te serveren op de plaatsen van waar hij haar dacht te kunnen weren ze bleef alert en sneller dan bewegelijk haar ogen daagden uit de glimlach leek toegeefelijk hij pakte haar in korte slagen, zijn mond een witte lijn, hij moest en zou haar winnaar zijn maar ze was taai passeerde keer op keer zijn opgeblazen…

Wees je gerust vooral niet bewust van de beperkingen van het leven Maar vooral wel van de beperkingen van je geest en vooral van je lichaam En ben je vastgelopen, voel je helse pijnen laat je dan losmaken door Fysio Amsterdam bij monde en handen van Maarten Peter (MP) Horlings van Kirchhoff Fysio, 1e Rozendwarsstraat Amsterdam Jordaan Dan wacht…

Ik kon er niet mee stoppen tot mijn spijt En om mijn favoriete merk te kopen Moest ik een half uur naar de winkel lopen Altijd verscheurd door innerlijke strijd. The Lancet heeft dit pleit voorgoed beslist: Mijn zonden worden stapsgewijs gewist.…

glans van het leven gepoetst door de gedachten geluk gekozen de tijd danst en danst de beweging staat nu stil en hoe lang is nu de ruimte is leeg beweging vult herhaling stof dwarrelt uit licht de tram is de tijd als een beweging zo stil langzaam tikt de vloer stil in stilte nu hoe lang is de beweging om de hoek voorbij nu…

beelden dalen als trage bezinksels neer licht valt door de bomen de poort scheidt het heilige van het profane de schaduw van het haveloze boompje op de tuinmuur het zonlicht dat miljoenen kilometers aflegde om het zielige boompje binnen enkele minuten te bereiken verzink in de verstilde eenvoud de transparante schoonheid van…

mijn dromen geef ik leven aan de dood bewegend, levend, zwevend…

Een baby zou wel meer beweging willen En misschien een hoger knuffelgehalte ’t leidt blijkbaar tot een minder forse gestalte Dan kun je als ouder je kind weer tillen Logisch dat mijn baby vanmorgen mee ging Knuffelend, naar “Nederland in Beweging” …baby’s die weinig reageren op knuffels en te weinig bewegen lopen meer risico’s op overgewicht…

Zijn lichaam, vederlicht, beweegt zich voor mijn ogen door een eindeloze ruimte Lichaam en geest schilderen een prachtig schouwspel van beweging. Innerlijke schoonheid, door de danser naar buiten gebracht.…

wij zijn gaan lopen omdat woorden onze afstand niet konden verkleinen heb jou een hand gegeven niet uit de bezittingsdrang je bent de mijne onze passen hebben we nooit in synchronie afgestemd elkaar volgen waren wij niet gewend in samen bewegen konden wij steeds wat meer toegeven zonder gezichtsverlies wij zijn elkaar…

bewegen is er door de muziek ingeweven in alles straalde het paren ook toen ik jou voor the last dance kwam halen…

omdat jij er met hebben en houden voor bent gegaan bewegen in de veelvoud van bestaan…

sneakers die in wit bij jouw totaalbeeld pasten met soepele armzwaaien begroette jij de wereld met dromen om verder te komen omdat jij al heel lang de regie over eigen leven had en nam in uitnodiging voor warm samen jouw verschijnen gaf de sfeer het stukje zon dat vandaag ontbrak en met jouw lichte pas kwam aanwaaien jouw bewegen…

in de lieftallige boog die jouw oog beschreef als een hoela hoep voelde jij je eindeloos goed in de cirkel van bewegend verlangen weet jouw gratie zich nooit gevangen wat uitdagend leek bleek een tot in de puntjes geregisseerd spel van kan ze het niet of lukt het haar wel waar souplesse overheerst zal jij toch eens de bocht…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

als lopen lieftallig bewegen wordt breekt zon door de wolken om met de lach op aarde een dialoog aan te gaan als toeschouwer of volger ben ik blij zo dichtbij dit geweldig wondertje te staan dat uit niets geboren toch alles van de schepping wist zij zwaaide toen ik in diep bewonderen haar zonnig silhouet in alle elegantie…

zelfs haar blote voeten smaakten subtiele succesjes in het raken van moeder aarde iedere stap ontbond een stukje contact herstelde dat snel in de volgende trede ritmisch dansten ogen en lach in het zwierig passeren van zoveel vitaliteit met alle gemak zelfs de choreograaf applaudisseerde voor de kunstzinnige interpretatie…

je perst cumulatief beweging uit de meest volmaakt getrainde gewrichten met een souplesse zonder haper en start waar ga en glij zonder stop naadloos in elkaar overgaan lijkt vloer de meest effectieve baan om op te gaan in begeleiding zijn er de kleine ongeziene touches in het richt- en duwmoment versnellen en vertragen van de…

ik heb geprobeerd jouw puzzels te leggen het is me niet gelukt jij wilde niets zeggen jouw opvallend bewegen trok wel snel ieders aandacht door souplesse en richting keuze tegengesteld aan die van andere neuzen die voor binnenhalen kozen totaal opgaand in jezelf op een extatische manier zonder enig communicatief contact…

je stappen klinken helemaal verkeerd alsof de muren hun echo’s hadden afgeleerd waar driftig en kordaat kaatsen in een temperamentvol lied verwelkomend de stenen jouw zachte rakingsymfonie jij streelt hun bestaan met je warme aanwezigheid je ogen blikken langs vandaag naar het jarenlange dienstbaar zijn waar kleuren onherkenbaar…

mijn hartslag wordt het ritme van jouw zwoele dans in deze tropische nacht steeds sneller beweeg je met jouw fraaie vormen helemaal tot in extase en die glinsterende blik in jouw donkere ogen vraagt om meer meer... totdat ik nat ontwaak door lekkage van de bovenburen…

De ijzingwekkende gevoelskou houdt mij in haar ijzeren greep, onwrikbaar. Vingers met tintelingen royaal bedeeld, ik fiets uiterst moeizaam huiswaarts. De kracht van de dichte noordooster trotserend klagen neus en voorhoofd steen en been. De wielen draaien klein versneld. Om mij heen het kil verlaten landschap met grijsgroene weilanden.…