Alle inzendingen over boetseren OR karakter OR mens

te koop voor geen duit ook anderen moeten leren dat respect voor de mens vol liefde en in vertrouwen is pas dan kun je beginnen aan een relatie te bouwen…

Mijn leven, mijn karakter, mijn aarde Ik vroeg mij af waar wij waren? Lopen en lopen, denken en denken, dwalen en dwalen, met m’n voeten onder de blaren. M’n eigen die ik spaarde, het besef van mijn eigen kwade. Mijn leven, mijn karakter, mijn waarde Ik vroeg mij af wat doe ik op deze aarde?…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

Ik tel de sterren aan de hemel schilder zonlicht op jouw gezicht doe wolken achter slot en grendel streel zacht de contouren in dit licht Ik zet de mondhoeken nog wat aan boetseer jouw handen een diepere tint dicht de regen menig vijver toe zo bevleugel ik jou in morgenwind…

ik en mijn littekens zijn nauw met elkaar verbonden, we zijn één geworden door de tijd, smachtend naar momenten zonder striemen, zonder kneuzingen, zonder bloedingen. ik en mijn littekens herinneren mij aan de verdringing, ontkenning en verwerking van de inmense pijn, die ik in elke voetstap heb achtergelaten. ik en mijn littekens…

belangrijke samenkomsten waren er altijd velen te duiden aan de alom zeer bekende genealogische roots in hun naam door een vriendelijke zwaai van arm en hand en de eigen draai met groet voelde alles al goed lokaal waren jullie in de meerderheid als groep staken jullie zeer herkenbaar boven alles en iedereen uit een blond karakter…

Ik kan mijn leven niet indelen naar emotionele indrukken hoe verschillend ze ook zijn voor mij geen handgrepen; ik fiets met handen los van mijn stuur om zoveel stukken, het hoofd aan de vrouw tot functionele verplaatsing geweken.…

(Voor Lisa, Mara en Ivora) Prachtige huizen in een Glooiend landschap Oneindig Heuvels. Dom. 't Gewelf strakblauw Zonnebloemen Bootjes Vrolijk vliegende vlinders Zoals dat hoort Levendig De dagen prijzen jullie Nieuwelingen Deze eeuw Verwachtingsvol in jaren Gedijde tijd In toekomst...! Verona/Florence - Toscane; 2011…

de oudere mens deze Hollandse winter is baan verliezend…

kusten bouwde vogelpaleizen voor uitgestorven mussen was nooit ergens anders te bekennen dan onder moeders wil die grenzeloos en ontoereikend worstelde met Brabants verleden in eindeloze bossen gewonde soldaten die de rivier overstaken doodsgedichten prevelend afscheid nemend van alle vaders die moeder, een verpleegster om het karakter…

na de opnieuw gelaatsboetsering met het restant achter de oren heeft zij sprekend breedbeeldlippen en alle spiegels afgezworen hoe triest het ook mag zijn blijft zij eeuwig lachen…

ik speel met je schaduw boetseer in donker en licht je gezicht en profiel scherpt lijnen die ik met liefde en geduld zal verzachten rondingen laten ondanks zwart wit hun kleuren verschijnen vlak voor het drogen heb ik wimper en oog lichtelijk aangezet het neusje omhoog lippen welven in wulpse bogen de mond in glimlach…

Puberhanden vormden hem jaren geleden de tijd heeft hem vervolgens aangetast toch is zijn charme al die tijd gebleven ontstoken in zijn gulle brede lach de paarse poten zijn wat verf verloren het groen zit meer in de vernis de zwarte ogen op zijn kop verankerd tonen een blik van olijkheid en list het kikkerbeest weerkaatst iets…

de oven zong het lied dat ik boetseerde glazuurde tekst met lichte tonen in veelkleurigheid tot dromen refreinde speels de melodie in zacht herhalen tussen gebakken lucht klonk de vrucht van mijn hart heel apart er was kritiek maar mijn lied kende zijn gelijke niet…

stug was de klei waarin ik jou boetseerde ze gaf maar langzaam jouw frêle vormen vrij de fijnste details heb ik met liefde uitgestoken de scherpe trekken met zachtheid doen verlopen naturel ben je gebakken zonder kleuren en glazuur heb ik jouw ziel met mijn handen kunnen vatten…

Kon ik jou nou maar vertellen, al was het maar door even op te bellen Kon ik nou eindelijk dat koppige laten varen En stoppen met uit het raam te staren Laten voelen hoe het nu eigenlijk is gewoon duidelijk maken dat ik je mis Kon ik jou nou maar overtuigen dat we om de beurt wel eens zullen moeten buigen En dat zelfs dat uiteindelijk wel…

Knuffelen gaat niet zo goed. Ze roepen hé joh, je weet het hè, en lezen de krant. Over de rand kijken ze mee hoe je je huiswerk doet of niet. Je staat versteld van wat ze weten over de wereld. Meer dan van jou bijvoorbeeld. Vaders zijn zo. Ze laten niets merken tot er iets is. Dan leer je ze kennen als moeders. ------------------…

als mijn linkerhand met al zijn waaierlijnen mijn rechter was kwam ik nergens op dit pad zou ik in dubio verdwijnen maar de linker mag niet kiezen mijn rechterhand bepaalt hij toomt de creativiteit waarin links mij zou verliezen twee zijden heeft mijn zicht in aanleg zo verscheiden rechts direct en doelgericht de linker zou ‘t verbeiden…

het windhooskapsel is kortgewiekt ingeleverd de wilde haren ik zal mijn beschaving bij elkaar vergaren totdat de ongetemde krullen mijn ware karakter weer onthullen…

van een laf boosaardig schepsel dat met wrede leugens en laster de mens vernedert en verkracht…

In de ban van zelfgekozen eenzaamheid Geen contact – wat zij ook niet zocht In de ban van klank en woord – boetserend, polijstend, balancerend op het koord In de ban van Leven dat zij niet leiden kon maar door haar schrijven wel delen mocht In de ban van haar geraakt, onontkoombaar, onomkeerbaar – dichteres van het stille…

Eeuwige zee en als golven rijzen en dalen dagen en nachten die het gelaat van vlees boetseren Gelaat dat verwelkt en sterft In het nachtelijk uur op bed gelegen in de herfst van het leven Een leven dat zocht maar nooit vond want het zocht dat wat is - de Ene Onveranderlijke Zee Golven rijzen en dalen maar de zee blijft…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend maar genadeloos ik treur om jouw karakter....…

De aarde is er voor het koesteren van klei, voor het boetseren van gedachten Kijk in mijn ogen! Blijf niet wachten en verachten! Door louter makelij Kan de dichter zijn vel redden. Het vers zwelt, bloeit, spat ----------------------------- uit: 'Flagrant', 2004…

vang jij de vlinders ontdooi jij de beelden boetseer jij de liefde blijf jij het raadsel?…

Kansen tonen de geruisloze karakters. In de ogen ontmoet je pas het verschil. Mogelijkheden bevinden in je rugtas. De krachten wat zijn gedeeld. Door excursie van diverse karakters. Deel je in elkaars ogen het juiste beeld. Mogelijkheden door krachten gedeeld. Waakzaam maar niet star. De openheid maakt net dat verschil.…

Ik ben een persoon, ik heb een karakter, en dat is veel belangrijker, dan hoe ik eruit zie.. Want ik ben mezelf, een meisje met een eigen persoonlijkheid. Accepteer dat nou maar..…

grijze wolken jagen weerbarstig buigt het riet regen daalt met vlagen een einder is er niet donker land gebeukt door woeste krachten verzet met hand en tand toont meedogenloos verachten geen harmonie maar grof verzet weerspannigheid en grote moed dat heeft het land gered en maakt karakters zichtbaar goed de mens uit deze aarde vertoont…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…