Alle inzendingen over boom OR tak OR stam

Stap maar in deze foto voorzichtig De wanden...puur goud voor het oog herfst...de maker najaarszon de kunstenaar Tast maar raak stam tak en twijg aan met vingertoppen en later met de kom van je hand bladgoud heb je in handen als het al niet ritselend is gevallen.…

na zestig jaren ging mijn eik mij plotseling vervelen hoewel de kinderen van mijn kind er fijn in konden spelen maar heel mijn kleine achtertuin was louter stam en takken waarom ik op een boze dag mijn kettingzaag ging pakken van boven af heb ik de boom tot onder weggenomen want boompje groot, planter dood zal mij niet overkomen.…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Je levenskringen in je stam, ik heb ze niet geteld. Je takken hebben ze je het eerst ontnomen, je stam neergehaald met geweld. Ik zal nog best vaak aan je denken, hoe fier als jij daar stond. Wij blijven verslagen achter, en kijken naar die gapende wond.…

Ik zie het leven in de oude boom, in de wortels, de takken, en z'n kruin, de levenssappen in een trage stroom, de knoestige stam herfststormachtig schuin en reikend tot in de blauwe hemelboog als ik kijk met ’t oog van de spruiteling. Heel geweldig lijkt hij en heel hoog.…

Weer jaagt gierend de storm door de vrijwel kale takken van de stokoude boom, die nu echt kraakt en steunt; de knoestige bast van zijn stam vertoont zeer diepe scheuren. Knarsend kreunend verliest hij uit zijn zwaar gehavende kruin de gebroken dorre twijgen.…

met de motorkracht van de machine die ook zijn stam dan opgraven zou uit de grond waaraan hij ook groeide…

ik herinner het mij nog ik trok het bos in de ceder had zijn takken op klimhoogte gezet ik ging voor zijn kruin als een wilde kamperfoelie verleidde een goudvink dresseerde wat boomzwammen tot ze in cirkels rond een stam dansten zong mijn hoogste lied ja ik herinner het mij nog zo voelt de vrijheid…

er zal heel wat PK voor aangewend Mijn stam aan mootjes mijn takken tot snippers Ja, ik was 'n ouwe vent met het uitzicht op natuur gewend Nu lig ik languit.... op m'n eigen kluit te wachten..... op 'de slachter'.…

Bewegen als klokjes blaadjes in de wind aangeblazen, betokkeld opzij buigen, meedoen de stam schudden op klompvoeten dansen, de maat stampen mijn haren rondzwiepen me aanstellen, klepperen met de kleinste takken en mijn wortelhakken lichtjes laten roffelen…

leven waait door de andere bomen Nooit meer de elementen op je takken Nooit meer in de wind doorzakken Nooit meer trots en wijs staan Driehonderd jaar in een half uur gegaan Jouw kreet ging door de lucht Een laatste lange zucht Je laatste blaadje valt als in dromen Wanhoop voor de andere bomen…

(rosier een antwerps restaurant) de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier ziet toe hoe wij opkijken van ons bord naar de kat op de tak van de boom op het binnenplein van rosier…

Hoe boombastisch zij steeds weer een hart in mijn stam kerven pijlsnel hun liefde verklaren de vreemdste namen voor mij bedenken met die van hen ernaast zouden mensen dan toch van bomen houden…

De populieren zijn van gisteren Vandaag zijn ze geveld met ´n ongekend geweld Gezaagd, geduwd en getrokken stam uit een stuk Takken te beginnen uit ´n herfstige kruin De populieren zijn van gisteren geworden hand in hand stonden mens en machine Wie is hier held?…

de stam is licht geworteld in onthechten buigzaamheid van twijg en tak is wat verzwakt toch straal jij met trotse kracht weerbarstigheid de balans is fragiel in confrontatie voelt jouw weerstand iel buig maar en kom langzaam op ook zo bereik je ooit de top…

Een gewoon mens zou springen van plezier, dat doe ik allang niet meer, maar wat ik wel doe: waar ik me op betrap, ik spring letterlijk van de hak- op de tak. Eenmaal aanbeland op die bewuste tak, brak dat kreng zodat ik met een misselijkmakende smak, beneden kwam.…

ik heb de takken niet gebroken of bladeren afgerukt en meegevoerd naar plaatsen waar zij luwte zoekend kleur verliezen en versterven het is de wind die vlagend aandacht vraagt voor de wisseling van seizoen het zomers groen dat rijpt van geel naar rood mist zon en licht gaat langzaam dood kaal steken stam en takken af tegen…

Er is een boom gevallen, zomaar zonder storm. Een schok ging door ons allen, want zijn takken waren nog enorm. Elk jaar gaf hij zijn bladeren, met veel plezier en vlijt. Toch zag je ‘t einde naderen, hij stond er al, een hele lange tijd. De takken kraakten van de pijn, zijn bladeren dof en vaal.…

stam zwervend langs mijn dijk…

Verschil is wel dat daar de apen van vreugde door de bomen springen terwijl ze dat hier vooral digitaal doen bij de aanbiedingen van luiers en voeding en poedermelk.…

Over lage velden rolt dreigend de nacht uit een zee van duisternis spoelt als een onstuitbare vloed over het weerloze woud het daggeluid sterft in de stilte achter het masker van het inslapende licht fluisteren geesten lange avondgebeden die schijnbaar loos hun weg langs dode takken de vaart van de wolken achterna zweven de verstoten boom…

het werd een boom voor haar. zijn takken reikten hoger dan de piramiden en de stam greep dieper dan elk graf. twijgen raakten aan boezemwiegen en bloesem zoende mond. proef hoe donker, voel hoe hemels blauw, hoor hoe geel het zwart nog houdt van haar. en golven zee bezingen diep haar strand. en krabben schrijven epen in haar zand.…

gestaag drupt water van blad op tak de stam wordt donkerder door lange tranen die in stroompjes naar beneden komen wegvloeien in de grond tot die verzadigd is en plassen blijven staan waar in spiegelbeeld de regen weer gewoon in stroompjes terug naar boven lijkt te gaan…

1 De kracht te hebben je schoonheid te verliezen boom te zijn met alleen je stam 2 Geen hemel zo hoog of hij zal ernaar grijpen alleen zijn wortels nog -------------------------- Uit:Geen hemel zo hoog Agathon, Bussum, 1983…

de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   hij is oud en bezorgd om zijn bestaan   bomen om hem heen zijn omgevallen hij weet dat ook zijn tijd is gekomen   hij is moe zijn leven is geleefd    de boom reikt met zijn takken naar de hemel vragend om kracht   kracht om het onvermijdelijke te accepteren   ik voel…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Ik heb mijn boom verzaagd tot planken O wat hield ik van haar oude hout en haar jaarlijks groene takken, mijn eigen meters regenwoud Ik heb haar omgehakt na zoveel jaren, met haar stam zwaar in de grond; de reden kan ik niet verklaren, de spaanders vlogen in het rond Ik weet alleen nog dat ik plots de bijl vond in mijn handen en het scherp…