Alle inzendingen over brug OR meisjes OR water

Meisjes zijn net als appel aan de bomen hangen. De beste hangen hoog in de bomen. De jongens zijn bang dat zij naar beneden vallen en zij zich pijn te doen.Daarom nemen zie gewoon de verotte appels. Die niet lekker zijn maar makkelijk te krijgen Dus de appels die boven hangen denken dat er mis met ze is.…

Uit onderzoek is klip en klaar gebleken dat meisjes, qua prestaties van het brein, Veel slimmer dan de meeste jongens zijn. Toch heeft men nog niet alles vergeleken; Zij mogen dan wel vaker afstuderen mooi dat wij stukken beter ínparkeren! DEN HAAG - Meisjes zijn een stuk slimmer dan jongens.…

Zo handig in hun alledaagse praten rusten zij aan zij, een rij van jonge huid en zachte haren in die al te hete zon. Duingras kietelt hun benen en hoog klinkt de pas bedachte lach die meeuwen steeds verschrikt doet overkomen. Van kop tot teen onaangeraakt liggen zij, met allemaal dezelfde stem dezelfde moeder te bespreken. Wat ze zoal…

Dit zij, ô lieve meisjes! Dit zij uw gulden spiegel: Ontsluit uw teder hart, niet Te zorg'loos, voor de mannen! Leer eerst hun deugden kennen; Zie steeds hun liefde groeien: En open dan uw harte! Dan blijft uw liefde bloeiend!…

MEISJES VAN TOEN Zij zijn ouder geworden dierbaar gebleven als de zon in de morgen weer zichtbaar is Hun warme strelingen bemoedigende woorden zijn mij bijgebleven Heb hen in een doosje gedaan hen voorzichtig meegedragen zij zijn met mij verder gegaan…

Het water onder de brug schildert een tafereel het tafereel van twee mensen van een opa en een kind Het kind ziet de eendjes kwakend rond het brood wijst zijn opa op het hert, de vos, op de wonderen der natuur Maar Opa ziet slechts het tafereel het schilderij van wijsheid en dromen een traan spat op het water uiteen "Kijk eens Opa!…

De hemel geeft een koude douche haar water verbergt mijn uitzicht op een brug die geen brug is maar een weg naar de hemel gericht Het stoplicht is geduldiger dan ik kleurt druppels minutenlang tot bloed Ik heb haast en wil naar de lente toe omdat ik de winter vergeten moet Ik wil naar je toe, jij bent mijn lente jij maakt van regen een…

een snijdende schreeuw doorklieft het zwarte water vogels vliegen op handen los van de oren aan de telefoon een stem die zegt dat ze hem komt halen haar stem zo zacht zo zacht…

Wat een mooi event Zweedse en Japanese meisjes in duel van uit de hoogte de Japanese meisjes net een flipperspel…

liever had ik jou toch niet gezien bleef ik eenzaam bovendien stond ik liever uren op een brug dan nu gebonden met handen op mijn rug traag is een tak in de Maas langzaam stroomt het naar later waar de avond niet langer meer van jou en mij is maar alleen nog van koud water…

- hedendaags klankdicht voor immigranten uit de Nieuwe Wereld ter kennismaking met de mysterieuze keelklanken van Nippon - Nippon Honshu Tokyo Kyoto Yokohama Hiroshima Nagasaki Honda Fukuyama Kawasaki Fukushima Kobe Okinawa Osaka Hokkaido Sapporo Fuji Yama - - - - - - - - - - - - - - - - - hedendaags klankdicht…

ik kende de bruggen met hun snelstromend flitsend water waar hun schaduw met diepzwarte woorden riep om te duiken mee te gaan in de fuiken der verlokking van het niet meer bestaan nog restte de kou en een twijfelachtige afzet bang voor de pijn van contact in de klap die het water echt brak en de brug verdween…

Toen ging dat lieve kleine traantje richting de hemel met het andere water mee. Verplaatste zich landinwaarts richting het westen om daar met liters tegelijk lieve meisjes zoals jou te pesten…

lucht als dak door groen omringd lawaai naar de achtergrond kringloop universum luchtig plafond onverwachte groene omhelzing door plotselinge stilte verrast bezinning hemel wolken drijven groene bomen omarmen houten brug over water zelfbespiegeling…

Waar de nachtegaal de merel vervangt een uil de koekoek doet verstommen een sikkel maan het water grillig bleek verlicht kun je verdwalen tussen vroege uren en de laatste tijd wanneer je aldoor de stroom moet volgen omdat de brug ontbreekt…

Limonade, een glas papa en mama een zwaan ik op een brug kijk aan Het brood in mijn handen de stukjes die landen op water geklater Zwemmende eenden park Majella droom van bellen leren tellen kleuren zien tante Kien Al die dingen herinneringen…

Sta op een brug En hang over de reling En kijk in het water onder mij En dan zie ik mijzelf Alweer een paar jaar ouder En mijn leven gaat in gedachten voorbij Het is alweer zo lang geleden Dat mijn hart werd geweven En dat ik begon met mijn leven En nu is het aan mij Om alles te geven Voor een goed en gelukkig leven…

Of zwaaien vanaf de overkant als de brug is opgehaald, stromende water houdt de overhand, een onwillekeurige stofkam waart rond, vaak scherp, soms niet getand, blijft de retorische vraag in welk draaiboek we zijn beland? En is er een sluwe wachter die de brug weer neerlaat, waarbij de bomen opengaan?…

Er waren meisjes aan zee, en geuren en slierten regen uit hun haar of was het zeewater, maar wat dan nog, want meisjes waren water en zo warm en als nootjes. Zo verzon hij wat ze echt waren en dat wisten zij. Hij schreef hen een waterbrief, een Venetiaanse oorkonde, met waterdruppels toegekleefd, een libel in het merk.…

Samen staan we op een brug in het water spiegelt de zon laat onze schaduwen dansen zoek daar naar woorden om mijn gevoel voor jou te kunnen verwoorden kijk je aan wacht op een glimlach maar jij ontwijkt mijn blik kan niet verder reiken dan hier, je blijft op afstand je hart is voor mij onbereikbaar.…

De koek is op. De muisjes zijn bevroren. De boter ligt onneembaar in de vloot. Ik poog vergeefs een huivering te smoren: april betoont zich wreder dan begroot. Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele…

lag het schaamrood op de konen van meisjes uit vervlogen dagen soms was de nacht zo wonderschoon dat hij de ochtend kon verdragen bij de meisjes uit vervlogen dagen die wij niet meer weten te wonen de liefdesnacht met zijn sjablonen wanneer die eindelijk ging vervagen dan lag het schaamrood op de konen van meisjes uit vervlogen dagen…

Twee meisjes Zongen zachtjes Hun lieve liefdesliedjes Beide meisjes creëerden Hun creaties koesterend Afscheid nemend Maar nooit Van mijn netvlies Dansend in dromen Alles lost langzaam op Niet deze dromen Altijd bij mij dragend Daarom zing ik mijn lied In de verre velden Wie zal het nog horen Alleen mijn twee meisjes…

"We kijken allen van dezelfde brug, maar we hebben niet eenzelfde horizon “ Seneca…

Ik hang mijn was over de leuning van een oude brug, het water zwijgt in al haar vormen. Straks kom ik thuis dan zwem ik weer mijn rondjes als vanouds.…

Nog even verborgen in de sluiers van de morgen De brug bij Grave over de Maas waarover nu grote zorgen Het water gaat er zijn eigen weg geen hinder van schutten De rivier heeft zo zijn eigen grollen,grillen Heeft een winterse honger te stillen Het zomerbed een winterbedding .........geworden.…

Terwijl mecano-onderdelen tot een brug worden gesmeed legt vader uit dat sommigen na honderd jaar de over- kant bereiken. Zijn wij sommig? leidt het kind hem af. Vader geeft geen antwoord maar een schroef terug die niet past. De brug vlot naar zijn einde als de onvermijdelijke god weer boven water komt. Of die dan sommig is?…

je zette de klok vooruit boog de tijd krom en deed hem als een stropdas om en seconden druppelden als water tussen je vingers langzaam weg.…

toen ik jou loslaten moest bij de brug naar de overkant was ik niet bang voor verdriet omdat juist dat mij herinnerde onophoudelijk als de brug zelf waaien mij nu jouw souvenirs die mij veilig en vertrouwd als onzichtbare armen dragen in het diepe water verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij…

Draag mijn dierbare doden voor u uit Draag mij in de schemering Van't alledaags bestaan Draag mij, als ik dans in licht en schaduw van voorgoed verloren jaren Wij zien malkander terug Boven het water, op de brug Wie weet waarheen de wolken waaien? Het Leven is een lange omweg naar de dood....…