Alle inzendingen over cremeren OR begraven OR grafrecht

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

Toen Bello uit zijn lijden was verlost Vond ik een dierenkerkhof in de buurt Waar ik een laatste rustplaats heb gehuurd Die mij per jaar maar achttien euro kost. Begraaf me dus niet in gewijde grond, Maar leg me maar voordelig naast mijn hond.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Vreemdeling Kerkgalm Vr. Wie luistren om de vraag eens vreemdelings te horen? K. Oren. Vr. Wie stopt ‘s Lands Voorspraak hier de mond met deze steen? K. Eén. Vr. Mauritius? Wat kon de Landvoogd dus verstoren? K. Toren. Vr. Zo heeft hij om verraad hem ‘t leven afgesneên? K. Neen. Vr. Was ‘t om de vrijheid dan met kracht…

Ik ben niet begraven maar gecremeerd.…

Allochtoon Niet meer Voor altijd verzwegen Wordt nooit nog gezegd Begraven…

Hoewel de aarde mij bedekt is er geen graf dat mij kan begraven Ik ben vrijheid En er is geen graf dat mij kan begraven Ik ben liefde in de meest pure vorm Geen graf kan mij begraven Ik ben leven over de dood heen. Ik ben het leven zelf. Voor mij is er geen graf. Ik breng je thuis. Ik kom je tegemoet.…

De grote held van Georges Simenon, met tabakspijp en chapeau melon, vond de antwoorden op honderd moorden. Het restant is voor Hercules Poirot.…

je ging voorbij langs rode rozen je vrienden op een rij onder het wit boeket met liefde door je naasten op de kist gelegd de bloementuin waarin je bent ontslapen geeft jou de laatste wake wij delen in herinnering het mooiste waar het jou om ging van mens tot mens te kunnen praten…

waar kogels niet meer inslaan omdat de mens is weggegaan alleen zijn as leeft in bestaan jij staat er ook je glimlach danst nog in de naam onder het potje je blijft voor mij het lieve zotje je werd zo vrolijk zonder zorgen een kind weer opgaand in zijn spel blijheid was door je volwassenheid verborgen de urnen zijn sober begraven…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…

gefluisterd dat ik van hem hou nog één keer heb ik omgekeken en kreeg het warm en koud We hebben samen met elkaar gezongen; Heer ik wil Uw liefde loven al begrijpt mijn ziel U niet zalig hij die durft geloven ook wanneer het oog niet ziet In de aarde rust nu zijn lichaam zijn ziel voor eeuwig bij de Heer de dag dat wij mijn broer hebben begraven…

Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven in het koude stille zand.…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

ik heb de winter begraven spade voor spade heb ik haar toegedekt en op de oude, koude laag zal de iris in warmte bloeien blauw als een lentelucht waarin de vogel weer haar vleugels strekt en wiegt vliegt naar een stek de vertrouwde plek waar ontluikende knopjes zich vormen tot een bladerdek door de verste verte beieren vertrouwde…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Je hebt een boek begraven onder sneeuw bedankt een overleden vriend: Het hoofdstuk over liefde bestaat slechts in wind die waait en aait: Een droom voorbij de witte wereld verandert jouw ratio in dat van een kind je roept en schreeuwt: Een eeuw nabij je schrijft en blijft ook zonder vriend je voelt en streelt: Jouw meeuw en…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

Een kist vol munten, ontelbaar teveel om er iets mee te doen We gooien ze netjes weg door ze voor later te bewaren op een veilige plek, begraven onder de es midden in onze stad We hebben genoeg aan het vee de pannen en de vrouwen die we buitmaken over de grens De mannen ruilen we voor sieraden en zilver dan zijn we van hen af zonder…

Gespreide Vleugels Half begraven in het zand Monument van eer…

de sleutel naar mijn hart ligt diep begraven onder de littekens van de liefde…

gisteren = dood & begraven morgen sterft vandaag de dag…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

waar de wind het ijs splijt wil ik het vuur begraven het inbedden net vóór de vuurzee haar vlammen ontvouwt de gloed in ijs vereeuwigen net vóór het vuur het water raakt hoe het zich tooit in vlammend verenkleed waar de wind het ijs splijt wil ik het vuur begraven…

heb de trollen begraven ze spookten door mijn nacht hun vuren laaiden hoger dan ik de werkelijkheid ooit zag zij smidsten donkere dromen zodat ik dacht te komen in jouw tijd maar in iedere zonsopgang werd ik afgerekend op wederzijdse eerlijkheid heb ze begraven hun vuren staan lager de nachten zonder strijd…

de aarde wacht niet op u de aarde verwacht en is geduldig verstrooid of begraven, u wordt verwelkoomd…