Alle inzendingen over dageraad OR keizerrijk OR hartstocht

Graag aan je lippen gerust om de woorden te vormen die je sprak Aan de borst gelegen om gevoed te worden tot de tepels gingen bloeden In de warmte van je blonde haren van rijkdom en goud gedroomd tot jij verlangen werd een valkuil voor een bloedend hart onze voorhoofden tegen elkaar lippen onbereikbaar ver Alsof we hart en ziel konden…

jouw ogen vol vuur slaan vlammen in mijn bodem brandend de liefde…

lente viert hoogtij opborrelende driften lokroep van natuur…

in een stille stille ruimte diep in de gedachte voelt het anders aan waarom is het tweeluikig bij het voelen van emoties en het uitdrukkend zeggen hoe kunnen gedachte en emoties zo complex en toch zo verscheiden zijn zo hartstochtelijk blijven zoeken naar de juiste wegen is de kruising tot emotie en gedachte, want passie en verlanging…

hartstocht... armen om elkaar heen geslagen de dagen niet meer alleen te zijn elkaar te mogen zien, inmens, zo klein lichamen samensmeltend, in elkaar. Samen dansend, iedere wals op muziek ieder opeenvolgend nummer, nummeriek.…

laat mij van ons tweetjes dromen Voel hoe ik tegen jouw borst aan vlij laat mij het bloed onstuimig stromen Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij ‘t diepst in je ziel komen Knijp mij maar zachtjes bij mijn dij; laat onze sappen maar ineen stromen Neem mij in je armen, verlangde zij laat mij toch door die liefde stromen Zie hoe hartstochtelijk…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

Neem maar het sprei voor twee ik slaap vannacht alweer bij jou Heerlijk zo samen in de bedstee bij het meisje van wie ik zo hou Kies toch je mooiste pyjama uit ik wil jou het verleidelijkst zien Je liefkozen over je zachte huid jou nemen, wel een keer of tien Draai maar onze lamp tot zacht zodat ik je in de schemering zie In ’t maanlicht…

jij, mijn muze ziet mij niet voel je wel; mijn schepping in het verschiet mooi, zo mooi waarover ik vertel of droom in het gras drijven op jouw wolk zuchten, zij aan zij wij zijn een samen zijn we te leen altijd toeven in mei de woorden gemeen je gaat ver de morgen vooruit dat hoort ook zo ik verlang naar je mijn kunstige bruid…

Bevlogen tranen voelen in een regenbui als een warme douche.…

Hartje winter, we waren op elkaar lagen vaak dubbel enkel en alleen over de twijfelaar die bodemloos een latrelatie in de weg stond was het ik of jij of jij en ik we hadden in een gat kunnen vallen ons verbonden voelen met dons op dons een warm nest vol kippenvel maar we zijn geen rendieren dus gaf ik jou een springveer je kwam er…

De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

In de dageraad ligt het geheim niet meer verborgen in de dauw op het gras. Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied.…

Een hartstochtelijk etmaal door een welzijn dat jij mij voor de dageraad gaf een realiteit te mooi om waar te zijn die virtuele bril zet ik de komende nacht niet af.…

Vanavond schrijf ik een gedicht ik weet nog niet waar het over gaat misschien over jou en mij misschien ook niet daarom laat ik het hierbij en kom morgen terug.…

wachten staat terwijl zij als auteur van een nieuwe dag zelf over de inhoud gaat De nacht is als een zwart doek het verwijdert misstappen en onbedoelde zinnen bij het opkomen van de zon mag ze weer met een schone lei beginnen Ze staat voor het raam bemerkt haar optimisme en haar moed het presenteren van nieuwe kansen dat is wat de dageraad…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld…

De dag is eindelijk aangebroken, voel een rilling door mijn lichaam gaan... heeft de nacht zich uitgesproken, om je weer éven aan mij af te staan.... Weet je wát ik graag zou willen? Gewoon voor één enkele dag de nacht te zijn... om je uren vast te kunnen houden, je te koesteren in de maneschijn... Maar tevergeefs, kan er niet…

mij zon wat in uw handen eeuwig de bloemen bloeien laat Uw warmte brengt mijn hart in staat in passie te ontbranden Vraag het niet de zon, mijn vrind niet de merel, niet het sterrenkind Want al wat bloeit, wat zingt en schijnt wat de merel boeit, waar het kind naar kijkt het moment waarop iets nieuws ontstaat is het stille antwoord van de dageraad…

laat woelig water roekeloos stromen baad onverbloemd en luister naar het zand neem me mee til me hoog, daar waar de nacht wacht weef vleugels in satijnen dromen glijdend naar de dageraad waar draden zullen breken en ik terug op aarde val…

Zij dwaalde Ruimteloos Als een mystieke vlinder Verloor schaduw Won licht En zij lachte, klaar water, pure vreugde, baarde zij in mijn hart En ze zei mij Laat hem nooit sterven, de dageraad…

De dageraad begint te blinken, De roosjes zijn aan 't open gaan; De nucht're zon komt peerlen drinken, De zuidenwind speelt met de blaân: Het nachtegaaltje fluit, En 't schaapje scheert het kruid; Hoe zoet Is een gemoed, Met zulk een vreugd gevoed!…

De einder begint te vonken als uit een diepzee-droomgezicht wanneer met een lans van licht de dag openbreekt. Eindeloze verten breken aan, de trilling aan de horizon bergt een keten van beloften, elk een suizelend pijlschot ver van zijn vervulling vandaan. De wereld is van zijn dode schaal ontdaan en sterrenvelden ruimen naar het westen…

Stroken licht-inval, de dageraad is op komst, accentuerend de caleidoscopische kleuren van de nachtelijke dauwdruppel op het vensterdak, aaneengeregen droppels spinnenweb tussen dag en dauw. In het kleurenparadijs van de opkomende zon dansen wit, rood, oranjegeel en parelmoerblauw.…

Oh dageraad, oh dageraad... hoe mooi zijn uw ochtend-momenten iedere avond zeker niet te laat slapen voor die natuur-momenten En als de vogels vroeg en luid mij wekken voor een nieuwe dag dan kom ik er maar wat graag uit omdat ik geen dageraad missen mag!…

In heldere eenvoud zijn - het verstaan zonder woorden Niet verstrikt in droom en gedachte die in golven gaan en komen En in liefde gaan het hart een kalme nachtzee - lichtbundel die door het donker glijdt - door een nieuwe dageraad gedragen…

Je hebt me gevonden tussen het kreupelhout jij streelde mijn hoofd, mijn hand en ontwarde mij liet mij vrij ik ging op weg ik hoorde in de verte nog je lach zo mooi begon de dag.…

tussen drijven en zwemmen ontbreekt soms slechts de durf nog te verlangen hoe dan ook zouden verdriet en pijn onvoldoende moeten zijn om de gordijnen te sluiten op de klaarte van de dageraad hoopt men...…

De avond verzacht onze gevoelens indrukken en beleving vinden elkaar, onbevangen kijken we omhoog.. kijk de lucht daarboven pakt samen gewikkeld in vele lagen als een Babylonische toren, een redder in nood groeit ze naar opnieuw geboren, met overgave geworpen in je schoot, het vuur in jouw ogen nog lang niet gedoofd wakkert het ritueel…