Alle inzendingen over dageraad OR wekker OR podium

Als de zon de schaduw van de aarde verdrijft en De geesten die schuilen in de nacht verjaagt dan Waakt de wakkere dag over mij en val ik in een diepe slaap…

o,satan van oorlog,schuldig ben je aan je vernietigende begeerte doden, gevoelloos in bitterheid verwoestend monster in grimmigheid onuitgenodigd dring je binnen als een loopgraaf door de dageraad spoot je het rood in de verse aarde jij maakte een zwijnenstal van ons land het mensdom schuldloos geknecht en geknakt in haar ziel…

lonk Strakjes in de lente Weer met haar groene blaadjes pronk Morgen is de dageraad Gewoon weer in het land En net zo als vandaag Iets aan de vroege kant Dat kan geen kwaad Het is juist goed Dan gaan we weer een stukje De lente tegemoet…

toen ik de dag zocht om de duisternis te vergeten liep jij terug naar de nacht de vogel op de tak had meer van ons gezien het dralende licht besloot dat het tijd was…

Eerste geluiden van de dag, mijn ziel zingt al -- mee met de wereld.…

zwijgend houdt de achterkant der maan als nachtwacht moeder aarde in haar greep als langs de zeeën tot de verre kim er vonken gloeien bij de oosterpoort die kale rotsen van takla makan in lichterlaaie zetten, woeste hoogten van lhasa, tibet en de himalaya's in roze gouden gloed laten weerschijnen van nevelen kirgizië bevrijden en in de dageraad…

er liep een kat over de weg over de wolga die mijn weg naar huis geworden is schots en scheef de tegels van de zee de wind die zit verdraaid die zit verdraaid niet mee er liep inkt er lopen woorden uit mijn pen die mijn stro mijn laatste halm geworden is het droogt niet op en vloeit naar alle dingen uit ook nog muziek door heel mijn…

linke lenteleugens kunnen slecht verklaren wat ik met matte middagen in mei precies wil evenaren schuldgevoel, mijn cultgevoel ik neem me zo graag mee bedolven onder golven van een nooit verstilde zee tranen vlokken schuim uiteen onsamenhangend uiteengaan kapot, verspreid altijd terugverlangend naar de stilte na de vloed naar een altijd…

wat het mooie was: een laatste trein natuurlijk obligaat haast gemist natuurlijk mijn voeten glijden weg, natuurlijk seinhuis thermostaat en schuin -net boven de eerste doornen- afgesneden cadeau gegeven: gele rozen wel gegeven en bedankt wentelen gesprekken tot een zich goed verstaan in Woerden dat, -weten we allemaal-, slechts bestaat…

Hee HEERE, hee Boeddha, hee Allah, zeg God insha'Allah, zo de HEERE wil gaat alles kapot en wil Hij dat niet dan blijft alles heel wat is het met God er zijn er teveel…

Vrijheid is het hoogste goed Spreken zonder een blad voor de mond Daarvoor hebben zovelen gebloed Toen het zwaard de onderdrukking verslond Zelf vind ik het vrij, vrijmoedig Om te poneren Zo koelbloedig Dat wij niet mogen beweren Dat er iets hogers is Dan vrijheid Dat is bepaald geen kattenpis Of wanstaltigheid Nee, het zou mooier…

rapper dan rap als een wekker gaat ie af drieteenstrandloper…

Hij was niet van het juiste merk Die nieuwe broek van mij Want toen IK van het podium dook Sprong iedereen opzij.…

In het warme bed komt elke droom tot leven tot de wekker gaat…

Zeeën vrije tijd reizend naar mooie oorden tot de wekker ging…

de wekker gaat af met steeds dezelfde piepjes irritant geluid.…

Ik houd van mijn vaste vrije dag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag Het rustig doezelen na het ontwaken kan mijn dag al niet meer stukmaken Koffie drinken, een lekker ontbijt, niet in haastig tempo maar in zeeën van tijd Een goed begin van mijn geliefde vrijdag, de dag dat de wekker zijn mond houden mag…

De westenwind blies zacht; de zwoele zomer bukte Met zijn gebloosd gelaat de blijde wereld toe; Het woud was lang verlost van 's grijze winters roe; Toen ik met Rozemond de tere kruidjes drukte: Niet met de voet alleen, aan wie dit slechts gelukte, 't Gebloemt spreidde ons een bed. Och, mijn gedachten, hoe! Och, hoe was in die nacht mijn brandig…

In de dageraad ligt het geheim niet meer verborgen in de dauw op het gras. Een lichtstraal boven bomen. Een klank breekt een schaal. Muziek. Tussen hoge varens het glinsteren van zilver. Een dwarsfluit kleeft aan de lippen van een dansend kind dat gul met klanken strooit van een lied.…

Woltema omdat zijn Arboretum d'Oertocht, Niebert, ons podium mocht zijn…

zo wakker worden overvallen met een lome bui haast ‘tik tik tik’ elegant ik draai eens om en krom me lui ban de wekker kijk door mijn vingers hoe laatste flarden droom vergaan… ban de wekker sluit snel mijn ogen trek het dekbed tot m’n kin en kruip de slaap weer in…

Die luie Liselot maakte steeds de wekker kapot al die herrie elke dag terwijl je net zo lekker lag Elke ochtend dat lawaai ook al was haar dag nooit saai bleef ze toch liever in haar bed de wekker maar weer uitgezet Dan werd er ergens iemand boos en duurde het een hele poos voor Liselot was opgestaan gewassen en met kleren aan Eindelijk…

Op het podium ietwat bleek van verhoging maar toch gewonnen in afzondering overwon de mens zichzelf met knakworst en koek.…

Podium voor de wereld Voor het podium stond de mensheid Ze waren er allemaal Ze wisten dat het grote donker hen morgen zou opslokken Zomaar Zonder reden Met net zo weinig reden als de mensheid ooit was geboren De violist begon te spelen Alsof zijn leven ervan afhing Ook al was dat niet zo De blauwe aarde verdween snel en volledig…

Vanavond schrijf ik een gedicht ik weet nog niet waar het over gaat misschien over jou en mij misschien ook niet daarom laat ik het hierbij en kom morgen terug.…

wachten staat terwijl zij als auteur van een nieuwe dag zelf over de inhoud gaat De nacht is als een zwart doek het verwijdert misstappen en onbedoelde zinnen bij het opkomen van de zon mag ze weer met een schone lei beginnen Ze staat voor het raam bemerkt haar optimisme en haar moed het presenteren van nieuwe kansen dat is wat de dageraad…

Zo voorzichtig, zo schuchter is het nog nooit dag geworden alsof op duizend schaakborden een volgende zet, nuchter en toch vol passie gedaan moet worden een nieuw spel met onzichtbare horden Aarzelend tikt de schemer op de velden vanuit het woud dampt het eerste gekrakeel en onder de wieken stuift het jongste meel een vredig krieken…

Ik sta op schuif het gordijn opzij een ster schijnt mij flauwtjes toe Het blauwe uur daarna de zon, de dag, de zaak ik ben nu al gaar Bij de wasbak tref ik mijn gezicht een verse wal is in de maak ik zie een mens, eiwit belicht een onsje wil op liters water Maar ook spiegels zijn gevormd metaal en zand, meer is het niet - veredeld…

De dag is eindelijk aangebroken, voel een rilling door mijn lichaam gaan... heeft de nacht zich uitgesproken, om je weer éven aan mij af te staan.... Weet je wát ik graag zou willen? Gewoon voor één enkele dag de nacht te zijn... om je uren vast te kunnen houden, je te koesteren in de maneschijn... Maar tevergeefs, kan er niet…

mij zon wat in uw handen eeuwig de bloemen bloeien laat Uw warmte brengt mijn hart in staat in passie te ontbranden Vraag het niet de zon, mijn vrind niet de merel, niet het sterrenkind Want al wat bloeit, wat zingt en schijnt wat de merel boeit, waar het kind naar kijkt het moment waarop iets nieuws ontstaat is het stille antwoord van de dageraad…