Alle inzendingen over de jongste OR onbegrepen

Tijdloos staan jullie hier, Eeuwenoude bomen die nootjes Schonken aan hem Die mijn vader, Mijn opa was - En nu ikzelf vader Ben geworden Raap ik met mijn jongsten De nootjes die sporen In zich dragen van ons Onzichtbaar voorgeslacht…

Sappho, droomdichtend aan haar lier, geslagen, getroffen, scherp verwond door zuivere aardse schoonheid, in tere gloed gevangen, leeft mythisch mysterieus, een onbegrepen godin.…

aan het blauwe firmament is wolken wit gestreken een mouw heeft het uitgewreven dit langzaam voort bewegend stilleven abstracte kunst vaak onbegrepen gemaakt voor ons om naar te kijken als gunst…

Een oorlog is een huilend kind onder het puin van stukgeschoten steden Na het kabaal de stilte De wereld valt in spiegels uiteen Wat eens was is zwarte rook Waarom het ging blijft onbegrepen…

Jullie denken mij te kennen Het kattige meisje, het zelfverzekerde meisje, het vrolijke meisje, misschien zelfs het arrogante meisje Pap, Mam, ik probeer alleen maar het juiste te doen! Zien jullie dan niet Dat ik het onzekere meisje ben, het meisje zonder eigenwaarde, het meisje met een groot, maar breekbaar, hart? Toch geef ik alleen mezelf…

De tijd raast voort aan alles voorbij tot aan vergetelheid De tijd kruipt om stort in mijn brein onrustige leegte De tijd komt er aan belooft alles goeds stralende verwachting De tijd lijkt oneindig verpulvert eeuwen tot seconden maar blijft onbegrepen De tijd gaat door al is het einde daar geen beginnen meer aan.…

Een onbegrepen mens voelt zich naar En durft zich dan niet meer te uiten Die gaat zich voor een ander afsluiten En is voor niemand nog bereikbaar. Onbegrip bestaat niet bij God de Heer Hij kent ons en weet wat er in ons omgaat Hij begrijpt ons en Hij is onze toeverlaat Bij Hem kunnen we terecht, steeds weer.…

In de verte, op mijn muur, hogerop, zie ik iemand zoals mij, onbegrepen, daar wil ik heen, in niet meer alleen, samen sterker als eeuwigdurende klimop.…

Om daar te branden met de matte schijn Van onbegrepen liefde en 't onverhoord Bidden te horen van wie na mij kniel'.…

Ik zou zo graag Wanneer de tijd blijft doortikken Morgen of vandaag Je willen laten weten Dat ik er ook nog ben Je me niet hoeft te vergeten Ook al weet ik Dat je mij niet zoekt Dat ik niet besta voor jou Ik die buitenstaander ben In een aura van Eenzaamheid Je vraagt wel, Uit beleefdheid Ik vervaag wel Maar ik blijf…

haat, uw deernis, uw berouwen, Uw vreugd, uw woeden, De smart, de zachtheid en 't betrouwen Van o hoe moeden, Gij ziet, gij voelt ze en bij 't ontwaken Uit zo schoon dromen Ziet ge mijn deur en wilt ze raken, Maar weggenomen Zijn uit uw hart, zijn uit uw handen De wilde knepen - Mijn luister blijft daarbinnen branden, Stil, onbegrepen…

druppels in de oneindig zwarte verte hangt vaag een vreemd verlangen naar een geurende bloemenblouse kijkend door de wazige bril van toen zag ik haar steeds door de polder gaan, op weg naar de volwassenheid zwaaiend in een open Lotus Elan beten haar witte vriendelijke tanden een afdruk van vele jaren in haar foto zoute tranen liepen…

Jij staat op de vluchtstrook eenzaam en onbegrepen...…

ze woonde daar alleen in een kast van een kasteel ik kon haar niet bereiken ze sloot zich alle dagen op ze had krullen in haar geest en niemand om haar heen niemand had de toegang tot het slot van haar vervallen deur verfrommeld blik, kapotte krik gescheurde houten planken ik zag haar nooit, mijn hart doorboord door pen en schroef…

, haar jongste kind ook mijn moeder is overleden aan ouderdom dus aan het leven op ruim 96 jarige leeftijd (2009) ik was haar lievelingskind en heb haar gekist ik voel mee met Zijne Excellentie de Premier gecondoleerd en sterkte Meneer Rutte…

Ik zou niet willen ruilen met prins Floris, Dan liever nog met Pieter-Christiaan Wanneer ik voor de keuze kwam te staan, Tenzij er iets niet goed met mijn gehoor is, Want ik hoor van de jongste van de twee: Prins Floris heeft van nu af aan ME.…

Uit alle dagen in de rij zocht jij het mooiste ochtendgloren uit liefde geschapen en geboren op deze gouden dag in Mei Jij, jongste rimpel in ons water, droomt nu de uren naar veel later.…

Eng en onbegrepen is ook de gifgroene slang in nijd die plotseling onder een deken glijdt; of het bloed dat spettert vanuit het niets in het rond, terwijl een argeloze in een douchecabine stond. Het zijn die onbegrepen zaken die de geest tot in de ziel raken.…

Er blijven altijd mensen die als je broers je vader of je moeder je zus, je liefste ooit, je kind dat onbegrepen pas toen 't wegging zijn eenzaamheid die reeks blijft komen je verwonderen onophoudelijk.…

En bovenal zong het de hoogste lof Over de jongste uitbraak van de bof.…

negen kinderen de jongste is zeventig de ander ging dood een ander hoort er niet bij staren naar de caleidoscoop de waarheid waaiert over de tafel naar oneindig veel zijden uit de deellijn ontbreekt een ver vreemd verschijnsel…

Aan de dood ben ik langzamerhand gewend zolang het niet te onverwacht en te onbegrepen zoals een mooie jonge vrouw die behangen met springstof een heiligdom binnengaat zeven tellen aarzelt knopje indrukt en afgaat…

omdat ik niet mijn eigen invloed zal zijn mijn strekking steeds een bedenking is geweest ik niet begrepen heb wat mij naar deze onbegrepen plaats heeft toegejaagd ik niet mijzelf doorgronden kan als strevend te bevatten lag ik op mijn rug en zag een onbeweeglijk hemelgewelf daarom ben ik vrij…..…

in de mist van tijd zoekt hij naar woorden wel vindt hij onbegrepen zinnen die voor het oprapen liggen onbeduidend zijn samen geraapte letters van weleer, die niet binnenkomen immer zal hij blind blijven voor dat wat liefde is…

plots valt ’t stil oorverdovend stil terwijl hij zo juist nog breed uitgemeten schreef over hoe hij het leven liefhad blijft het nu onverminderd stil en zij zij blijft achter in een onbegrepen zwijgen…

In het hoge Noorden, nam hij plotseling jouw hand. Ging op de knie en sprak de woorden, wil je met mij mee naar sprookjesland? Jij hebt volmondig ja gezegd, om deze ridder te gaan volgen. Ik heb ooit ook een ring voor jouw moeder neergelegd, werd onder duizenden kusjes toen bedolven. Zij was zo ontzettend aan haar meisjes gehecht,…

Zijn jongste lijkt op hem - hij is nog groen - maar waarom noemde hij hem Kim Jong-oen?…

ik, mens, durf te leven in een scheppende taal waar het onbekende nog heerst daar ligt echter wel de duiding die ik in een gesproken woord niet vanzelfsprekend behaal en al 'n enkele onbegrepen klank de wederkerigheid verstoort en stoot tegen een muur met een verdwaalde rank…

naamloos lig je in dit vers gedolven graf omringd door buren die ook niet meer de jongste waren danst een verscheidenheid aan bomen gestadig op de rusteloze wind knikken geurende coniferen je lieflijk toe vogels zingen de toekomst tegemoet…

Haast alles wat de jongste generatie Zo tussen wieg en graf in doet of zegt Wordt ergens op het web wel vastgelegd Als onherroepelijke registratie Als pre-PC-kind vind ik het heel fijn Om voor zoiets ronduit te oud te zijn…