Alle inzendingen over dood OR afscheid OR missen

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

Ik rook; drink; lijd met je mee op jouw golven; te pletter waarschuwen ze voor de vloed. Als jij er niet meer bent in de nacht; dan eet ik nooit meer een hamburger met uienringen want dat doet zeer.…

Vroeger op zondag, Met je ouders naar het strand. Vlakbij Heemskerk met je voeten in het zand. Blinkend het zonlicht ontvangen in je ogen. De toekomst nog lang niet vervlogen. Je hoofd nog vol van het heden. Dat is nu lang geleden.... Het is nu raar...en denk telkens... Ik hier jij daar. Dag lief mens.…

In een wereld zoals deze Zal ik bij het sterven Geen tijd meer hebben Om te denken Aan de dingen Waar ik zoveel van hou Amen!…

Tranen, die wellen, want afscheid doet zeer. Maar waarom dat kwellen: ik wil toch steeds meer? De rust is vervlogen, de onrust zet in. Is dit overwogen? Is dit het begin? Ik zweef boven het afscheid, mijn lief in mijn hart. Ik ruik de dood komen: hij komt zonder smart.…

Samen voetballen in de tuin Samen rennen op het strand Samen eten in een duur restaurant Gewoon samen lopen hand in hand Alles gehad wat ik maar wilde Jullie leven zuur gemaakt Maar het ook de moeite waard gemaakt Denk nog vaak terug aan die mooie tijd Zo trots als ze waren op hun kleine meid Ik ken jullie nu al zo lang En veel zijn we…

Ik zal je gaan missen... Nu jij de beslissing hebt genomen mij te kunnen missen...…

Je bent Hier steeds Stil aanwezig Zo de lucht Die ik adem Steeds aanwezig is De zon straalt Jouw warmte De wind verzucht Jouw naam De regen fluistert Jouw lied Eenzaam Ben ik niet Hoe kan het dan Dat ik jou Soms desondanks Zo verschrikkelijk mis?…

zomerwoud en de wind zweept mijn trieste dag op tot ongekende hoogten de uren lijken scherp als glas daar moet het zijn geweest een plek, bruin in de zon waarom, lieverd, koos jij hier jouw laatste uur, scherp als glas ik bijt me door de tijd en jij verslond mijn jonge vaderhart gaf mij die beker vol van gif opdat ik hem voor je drinken…

als een ijle gil boven tragisch water zonder echo de stilte mij doordrenkt op een grijs geboren dag verder dan de dood ken je me nog als je zoon je warmte die was krimpt boven mistland tot een glimp rest je bent er nog…

Je bent nu niet meer hier, en ik mis je elke dag Je bent nu zo ver weg, maar ik zie nog altijd je lach. Ik draag je constant bij me, in herinneringen en mijn hart. Ik merk het als ik aan je denk dan voelt het heel apart. Ik wil het niet laten merken, aan mijn geliefden om mij heen. Maar het beïnvloedt mijn doen, daar kan zelfs ik niet…

Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

voor Herman van Veen niemand wordt gemist zegt men ietwat benepen maar men blijft namen strepen zodat 't stiller wordt en je denkt dat je iets mist doch als je je vergewist weet je het beslist niemand wordt gemist…

Soms gaan er mensen dood niemand die hen tijdens hun leven een teken van liefde bood soms gaan er mensen zomaar weg dat zijn dan de onbeminden waarvan niemand ooit iets zinnigs kon vinden soms gaan ze dood en niemand zal ze missen voor hen regende het nooit het goot.…

Ik ben nog niet dood maar in de laatste fase van mijn voltooiing. Van de bevrijding van alle lijden en dood en alle waanzin. Het grote rusten is bijna aangebroken, het wordt al heel stil. Ik neem geen afscheid, want ben met god almachtig en zo gelukkig.…

Hier staan we dan hand in hand huilend kijken we naar je foto zo ineens voorbij geen afscheid meer hier staan we dan hand in hand verbijsterd om je dood...…

Die mierse zondag nam ik, je trapte me onbesuisd en ongesuikerd m'n comfortzone uit, de trein naar het Poolse oerbos. Onderweg Dostojevski’s badnotities lezend, telde ik zielen en dorpsoudsten, dutte ik kadansgewijs in en droomde van wolven in Bialowieza. In Bielsk Podlaslki, mijn ziel leeglopend In een plasje bier op het stationsbuffet…

Hij heeft het me duidelijk gemaakt, nu ben ik hem echt kwijt geraakt. God, wat mis ik hem, ik voel mijn hart zakken met vaart zonder rem. Ik mis zijn bruine ogen, die altijd zoveel tegen me logen. Ook al is hij nooit eerlijk geweest, hou ik toch van hem het meest...…

Al is onze relatie nu alweer een jaar voorbij, Jij opnieuw gebonden,ik als een vogeltje zo vrij. Toch blijft het speciale gevoel tussen ons bestaan. We kunnen elkaar gewoon niet helemaal laten gaan. Elke week zoek jij mij wel een avond op. We genieten dan van elkaar op en top. Waarom gebeurt dit toch telkens keer op keer. Het verlangen…

ik weet niet wat ik met dat missen moet dat eindeloos herhaalt het enig woord dat ik herken steeds weer opnieuw vertaald ik weet niet wat ik met verlangen moet het is er al de tijd een veilige gevangenis daar raak je niemand kwijt ik weet niet wat ik met die heimwee moet het houdt me kleurloos klein ik ben wel in de buurt geweest maar…

Missen doe ik je de hele dag. Missen tot ik bijna ween. Missen vanaf de dag dat ik je zag. Missen en aan je denken, met zijn tweeën en toch alleen.…

hij zoekt haar nog steeds in patronen op de muur in wolken en stenen en als hij haar vindt is het vaak van korte duur zijn wanen en wenen hij roept haar steeds weer in momenten van verdriet van wanhoop en wachten en als hij haar hoort klinkt het als ruisen van riet natuur en gedachten…

Ik zou mijn woorden op het water willen leggen, ergens op het koude winterstrand hier niet veraf. Ze zo ver laten drijven tot over zee, zwevend over duizend golven recht naar jou. Ik zou ze je zoveel laten vertellen, over gewone dingen van deze dagen, dingen die ik straks misschien al vergeten ben, maar nu toch zo belangrijk lijken.…

In wijsheid steeds het verlangen ontkend van zoveel schoonheid en ontembare passie twee werelden en niet één om in te leven zweef ik dolend rond als geest een bedachte goocheltruc om te verdwijnen of doormidden te zagen twee delen om te verdelen dit lichaam klopt van binnen op de maten van het leven maar de blik is vertroebeld…

's Morgens de grote oude bomen waar wij tussen stonden. 's Middags een Eau de Toilette die ik herken. 's Avonds draait de Radio 'zijn' nummer. 's Nachts voel ik zijn handen op mijn lichaam…………

Missen is een woord Dat je niet graag hoort Het verdriet dat je iemand kwijt bent doet pijn Dat is niet fijn De pijn van het missen wat je dierbaar is Dat ben je kwijt, niet voor even maar voor altijd Je hebt het gevoel dat je door de grond zakt Steeds verder ga je van je pijn af Je hebt het gevoel dat je alleen op de wereld staat Maar…

opoe, hoe komt u aan die een anjer op sterk water? ik heb hem opgevangen van een prins hij had een bril op met een Duits accent zei ze even later…

vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

Verloren staar je in het niets Je ogen wenen stille tranen Een kilte trekt rillend voorbij Als versteend in grillig wanen De verdoving vult je lichaam Je sluit de wereld even dicht Het duister neemt haar mee Naar het zachte stervenslicht Verloren staar je naar haar Je allerliefste is niet meer Zij, je vriendin, je maatje Die leegte doet…

missen is vorm geven aan verloren kwaliteit in het duister tast men oude beelden af waaraan men lijdt waar het leven vaak eerder het onbewuste steelde schep ik nu alsnog, in de groeiende tijd, de echte waarde die immer gedijt…