Alle inzendingen over doof OR horen OR oost indisch

was een kwestie in de kroeg terwijl we buiten rookten onder een blauwe hemel ben je liever doof of blind? oude vraag uit onze kindertijd toen we nog oefenden in denken zoveel jaren later zijn we het nog steeds niet eens als ik kijk is het ondragelijk wanneer ik hoor even onduldbaar om niet te zien of te horen…

uitgelaten spring ik verliefd doof voor je antwoord al reeds gegeven ik wil het niet horen en zal het niet horen niemand raakt me niemand doet me pijn leef in mijn eigen wereld eigen creatie anderen dansen mee met me een hand op mijn schouder roerloos bekijk ik jouw aangezicht alles en iedereen is weg zonder woorden was de boodschap…

Maar ik wil Stilte Haar gouden voetstappen geflankeerd door rede weerklinken in geluid, binnenuit van mij altijd horen. Mag ik voor dit moment - eventjes maar - doof zijn - niet denken?…

Waar mensen met Wortels in een Indisch verleden met elkaar Delen dat heimwee nooit meer overgaat. Ook al zijn zij derde generatie en Nakomelingen van hen die destijds Terugkeerden van de Indische archipel; Zij schuiven aan voor een rijsttafel Uit grootmoeders keuken; en genieten Van een Javaans Poppenspel.…

Maar waar het leven nu te snel kan gaan, komt in gedachte die gedroomde Indische oma heel senang nog wel eens voorbij.…

indisch spaans Italiaans pekinees kosmopiet komt naar de dating place zit op gevoel gewoon op een stoel misstaat alleen in doorsnee afhaalchinees…

Je kijkt me aan maar ik zie je niet verblind door de scherven van mijn verdriet Je praat tegen mij maar ik hoor je niet Doof door het geluid van mijn razernij Je raakt me aan maar ik voel je niet Immuun voor de warmte die jouw hart verspreid Je staat naast me maar toch ook niet Kilometers gescheiden door de grens in gedachten…

Je kust me, maar jouw hart is doof voor liefde, in de nacht bevroren met alle ernst, in mijn geloof en hoop die ooit mijn stem laat horen zwijg ik in stilte, mijn beide ogen dicht ik heb je lief, mijn lief, steeds droomgericht.…

Slechts bepakt met een saxofoon en wat gedichtenbundels vertrok ik naar het oosten voor onbepaalde tijd. Vierduizend zonsopgangen later, herinner ik mij die dag als de gelukigste van mijn leven. Het gevoel van absolute vrijheid dat ik ervoer op het moment dat de Boeing 747 opsteeg heeft mij nooit meer verlaten.…

in het oosten onverstoorbaar vol en rond de maanmeloen…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

meestal dan toch ben ik gelukkig lach ik naar iedereen die ik vinden kan als ik pijn heb of verdrietig soms ben zal jij het misschien gewoon niet horen als ik niet begrijp huil ik gemakkelijk al kan ik niet vertellen dat ik weet waarom als jij spreekt niet zeker weet ook wat je zeggen wil dan lijk ik doof…

De kleine maan werd door de nacht verslonden. De sterren gingen onder in de wolken. Alleen, laag aan de aarde, tracht te branden Mijn gele lamp. In ’t donker schuilen dorpen, Achter gesloten blinden slapen allen, Ik waak alleen. Waarom, als allen slapen? Waarom ik, die zal sterven met de andren? Ik teken de karakters zonder eerbied. Verteren…

Witte ijsvogels wiegen Zich op zee en twijgen dichtbij. Zij wijst ze en roept ze met helle Bekoringsstem: "Zij voorspellen Geluk!" Maar ik zie verder: van het bergenjuk Komt een donkere stip neersnellen, Een zwarte vogel voegt zich er bij.…

Hoofddeksel met dubbele bodem: Een kalot in een doorzichtige punthoed, De tussenruimte vormt een kleine vliegenkast. Uit het wit gewaad rijst een ingevallen gelaat Waaruit, boven een spichtige baard, Een dunne pijp die tabak voor drie trekken bevat Op de borst hangt. De blik is verwonderd en berustend, van een Waardig onderdrukt ras.…

vermoeid van treinen, werken en beulen kom ik aan op een vertrouwde plaats… mijn huisje de achterdeur draait open… een oase van stilte en rust begroeten mij uitbundig, een warme gloed omhelst innig mijn gezicht, een stille wind fluistert in mijn oren, ik kan nog net haar woordjes horen… vriend, wees welkom thuis!…

- te vallen met onze liploze monden openbarstend op het beton, - waar het leven als een driemaster in stilte uit het beeld schoof, omkaderd zo leek het wel met de meest fijnzinnige krullen ooit in Oost-Indische inkt?…

Mijn zintuigen breken, ik duw mijn hoofd tegen het koude glas, en buiten hoor ik dof de mensen spreken. Traag rijdt de auto door. De berusting komt met de ochtend, rijen bomen wekken me, dit contante ritme is wat ik hoor.…

Ervaren is horen en zien. Zijn heeft met denken weinig te maken. Alles met laten. Soms met doen.…

Oren die zichzelf niet horen. Ogen die zichzelf niet zien. Hoe de eersten, de besten, na hard te zijn gevallen, de laatsten ontmoeten. Zoals doven leren luisteren. Blinden met een voelend hart, uiteindelijk hebben leren kijken. Oorverdovend leren fluisteren. Zichzelf hebben hervonden. Nooit meer uitverkoren zijn.…

doordringende snijdende koude in een gure oosten wind mijn voetstappen klinken wat dof op het met klei doorweven grind bomen zijn groen uitgeslagen mos stijgt op langs de stammen hun kruinen bewegen en ruisen zacht er wordt de komende dagen wat lichte sneeuw verwacht beklemmende intense stilte omringt me in 't hart van 't bladerloze…

Ik schrijf jouw naam in Jade, zie vage contouren van leven, een verlaten huis, jouw laatste woorden en de liefde die we deelden. De moesson lijkt datgene uit te wissen dat wat ons zo verbond. De zachte en lome overgave aan elkaar en de tijd. Een laatste sonate klinkt uit de achterkamer als herinnering aan wat eens was. Je laatste…

Lang en blond van nature maar gekleurd nu bruin Over het plein met allure als een echte mannequin Lippen rood -jij kijkt haar na- Boezem groot -jij valt voor haar- Benen lang -haar achterna- Zij lacht je uit -onnozelaar- Ik kijk naar jou en denk aldaar Gelukkig maar, want jij hoort bij mij en niet bij haar.…

die donkere klank ik hoor het nog het zuigt zich vast en herhaalt zich herhaalt zich je riep nogmaals een paar passen liep ik richting jou een paar passen verwijderd van voorbij golven overspoelen heldere gedachten je zoog levendig leven brak reeds gebroken weerstand verdreef waan ik hoor het nog ik hoor het ik hoor ik…

De man was moeilijk te verstaan de woorden kwamen niet vloeiend moeilijke woorden liet hij gaan aan zijn gezicht zag je hem groeien. Zijn gehoor was bijna verdwenen soms hoorde hij nog een flard, hij wil soms wat geluid willen lenen maar hij krijgt alleen zijn part. Als ik hem op het bankje zie zitten ziet hij er niet alleen of eenzaam uit…

ijsbloemen in de zomer geen warmte te ontdekken in hun blikken wijl ze klagen dat het heet is ze groeperen te samen draaien ruggen toe en op die ruggen groeien ijzige bloemen in de zomer de vrouw huivert haar wacht de kilte van het doodzwijgen zij zijn het zij was het niet ze is het niet van goed fatsoen…

Want met slaan om mijn oren, ga ik echt niet beter horen, ben ik liever traag dan vlug, o jee, daar komt het al, het is alweer terug!…

Tot ik haar hoorde en begreep dat je ook stilte kan horen.…

je keert je meer en meer naar binnen zegt hij stiller dan de stilte die je onderdak geeft rondom jezelf ik kijk hem bevreemd aan bemerkt hij het lawaai dan niet de wind alom en hoe ik alles hoor vallen het blaadje, bedekt met bedrog de rotsblokken op mijn naam, de assen van de zolder waarvan ik het beeld verdrongen heb dit…