Alle inzendingen over dorpje OR afscheid

Toen mijn hart stilstond ging mijn liefde nog niet over Toen mijn lichaam jullie verliet ontstond wederzijds het stoffelijk gemis maar voedde vooral onze geestelijkheid van de blijvende invoelbare liefde: van 'n kus, 'n aai, 'n gebaar, 'n blik, 'n praatje, 'n lach, 'n traan die liefde, die voelbare liefde blijft voor altijd!…

de zonnebloemen zijn gestorven hun oude goud verkleurt naar grauw en bruin verwerkt mijn wintertuin het huilen van de regen een kleine engel slaapt verkleumd zijn hoofdje leunt tegen zijn arm en warm verlangt zijn hart een moeder in haar laatste uur verschuift haar liefde voor de duur van eeuwig in verbinding nu waait de wind hun stille…

Toen ik haar zag, een blonde freule Op een stralend wit paard In een dorpje vlak naast Keulen Het was het noemen niet waard In galop voorbij gedraafd De ultieme droom Als zoete wijn gelaafd Mijn toekomst, mijn home De kans op eeuwig geluk Eindelijk mijn gebeden verhoord Mijn droom kon niet meer stuk Stoutmoedig nam ik toen het woord…

de eer aan zijn graf te staan zijn sobere steen te betasten de sfeer te ademen van het vergaan in het zuiden van Frankrijk mag de tijd misschien trager lijken doch vluchtigheid is ook hier van alle dag wij wanen ons onaantastbaar en klampen vast aan het leven en kijken bewust niet naar de klok die de tijd verbrijzeld maar daar in het dorpje…

ik neem afscheid afscheid van een koestering afscheid van herinnering ik begraaf hem niet ik wil hem nog even een beetje in mijn hoofd ik kijk nog even achterom en voel jou ik voel nog even je liefde ik begraaf ze niet ik wil ze nog even een beetje in mijn hoofd ik dwaal dolend in gedachten naar je toe Doelloos want ik kan niet blijven…

Waarom heb ik nooit afscheid genomen? Een vluchtige hand een flauwe grap even je kussen opschudden... Waarom... geen kus? Samen zwijgen er gewoon zijn? Waarom geen afscheid? Verschuilen altijd verschuilen achter woorden, een glimlach. ...waarom geen afscheid?…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

'K weet het nog goed die dag in september Plotsklaps is het gebeurd, als een donderslag Dat je ineens niet meer leven mag Die dag blijft helaas voor ons, one to remember Altijd gingen jullie daar je rust vinden In een dorpje in zeeland, alleen aan een duinrand Daar werd je gevonden met je hoofd in het zand Zonder waarschuwing voor jou of beminden…

Zweer de verbeelding af Op “vipspotting.nl” Op “graaggenomen gastjes” Op “tv-babes punt orgieland” Op “is-she-hot-or-is-she-not” Op “liever naakt dan niet gezien” Een belspel-del Mummie met de Mummelmond Een studienicht Beau de Boulevard Een Prima Film Sex en haat en kop eraf Een goed gesprek J.P. de bal-bla-balkenbrij Bestel een…

Je riep ons bijeen Wetend wat wij nu weten Ondanks je zwakte Gaf je kracht Zonder woorden Neem je afscheid De man met de zeis Lonkend bij de deur In je ogen je verhaal Hunkerend om los te laten Ik lees de pijn Voor ons, niet voor jezelf Dan de zin Gevreesd, altijd te vroeg ‘Wil het bezoek afscheid nemen’ En ditmaal is het afscheid…

En daar komt Komrij met een lieve reutel bij d’ingang van de gouden Hemelpoort Zijn adem stokt…daar staat… ’t is ongehoord Waarachtig Harry Mulisch met de sleutel 'Ik neem het over Harry,' kraakt hij bedaard 'Men hunkert naar Jouw Wederkomst op Aard'…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

tollend de gedachten herhalen van uur tot uur zich de herinneringen naast de zorgen ook in moeilijke tijden als je vast wilt houden wat jou innig lief is is het lastig slapen hopeloos is het denken als het weten onontkoombaar stil onzegbaar dat fluistert wat jij niet horen wilt geïnspireerd door de liefde waarin jij je wortels…

laat mij laat mij nu maar gaan zoals vol de liefde was was mij het leven goed de overkant wacht mij voor het eeuwig vervolg dat mij herenigen zal met ieder die ik verloor dus dans en zing vooral zwaai mij blijmoedig uit aan de overkant immers komen wij weer bij elkaar laat mij dus laat mij nu maar gaan het is de hoogste tijd…

niets Ik ben niet zo goed In het nemen van afscheid Als ‘n afscheid Er niet meer toe doet.…

ga maar na de Dollard landinwaarts doorgestoten het eiland Ulsda lag in zee tegenover Winschoten als ik goed versta een belangrijke plaats groter dan Beerta twee steenhuizen waren daar maar weldra spoelde alles weg ik onderga de kern van Ulsda tussen A7 en het spoor verderop gaat De Bult ook voor eiland door Klein Ulsda dorpje, seksclub…

Het wordt mij droef te moede als ik lees Van violette heuvels in het zand En hopen puin van bergen steen op 't land Het tranendal van weduwen en wees 'k Zie liever Flora bloeien in 't decor Van Puy-de-Dôme, Dordogne en Lozère Ardèche, Haute-Loire, Vaucluse en Isère Van Franche-Comté, Savoie en de Côte-d'Or In koele meren onder…

============== Elvis kan ik heel goed nadoen vooral hoe hij in zijn bolle tijd - it's now or never - zingt op het toilet nog één middernachtelijke dubbele peanutbutter banana sandwich in het vet gebakken I'm so lonely I could die hij kon het niet meer aan om de koning van de rots te spelen geëxalteerd, gedrogeerd, geëxploiteerd uppers…

Publish or perish Had men mij wel gelezen? Steeds werd ik afgewezen. Van Meulenhoffs redactie kreeg ik zelfs geen reactie en ook de Tweede Ronde had mijn brief nooit gevonden. maar Het Liegend Konijn loog: bij ons moet u zijn! Uitgeverij Perdu vond mijn werk déjà vu. Querido schreef correct: u heeft niets dat ons trekt.…

Als uw poëziecriticus John Bayley schrijft over jonge personen die opkomen en schitteren als meteoren in de academische wereld, is hij zelf aan het imploderen en wordt een gapend zwart gat. Ingezonden brief van mrs. Val Hennessey, Lyme Regis. Wat bedoelt Bayley als hij dichters prijst die weigeren poëzie te laten klinken als zichzelf…

De koekoek is een dwangneurotische vogel als 'ie in een klok woont.…

Afscheid nemen bestaat niet, ik hoop dat je ons van boven bespiedt en dat je trots op ons kan zijn, ondanks het verdriet, ondanks alle pijn. Afscheid nemen bestaat niet, jij bent weg, maar verlaat ons niet...…

Het afscheid mag niet voorbij zijn De pijnscheuten in onze harten Nooit kan dit de bedoeling zijn We kunnen die weg nog niet gaan Het afscheid mag niet voorbij zijn Vol verlangen in elkaar versmolten Nee...mijn god nee...dit mag niet We zijn nog niet klaar die weg te gaan Het afscheid mag niet voorbij zijn We zijn nog niet eens begonnen…

Dichterbij komt mijn afscheid, mijn afscheid van jou. Elke dag een beetje afscheid, dan doet het definitieve minder pijn Straks komen de tranen Dan is het voorgoed voorbij Mijn liefde voor jou loopt dan ten einde Hield jij ook maar van mij..…

Er komt een moment dat ik van hier afscheid neem.…

afscheid van reizigers over zee die misschien nooit meer terugkomen krakende touwen klapperende zeilen oude gedachten en versteende tranen afscheid van een voetganger in de regen die voor de toren wilde oversteken gillende stemmen knarsende remmen droge tranen en verzonken gedachten afscheid van forensen in de avond die de volgende dag…

boeiend met je kruidige geuren suisende wind, unieke kleuren bladeren vallen op de straat takken die je achterlaat afscheid van wat is geweest het ontroert me nog het meest dat je bonte kleurenpracht 't gevoel van afscheid verzacht…

Na meer dan honderdduizend broodjes poep kan Ome Willem moeilijk afscheid nemen. Drie generaties opvoedingsproblemen bracht hij terug tot foei- en boe-geroep. Dat afscheid geldt nu ook, na veel uitglijers, voor Balkenende en zijn geitenbreiers.…

Vandaag is het zover, dat ik van mijn moeder afscheid moest gaan nemen. Een vrouw die alles in het leven gaf voor haar kinderen Niets was haar te veel de liefde en de warmte die ze ons gaf was altijd voelbaar Zij was de stuwende kracht voor ons bestaan, dat deed ze al toen ze ons negen maande droeg in haar buik.…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…