Alle inzendingen van KarelMaria

zou het kunnen in de tijd blijven wonen de dagen gewoon hun gang laten gaan en alleen maar zijn de geur van lavendel van rozen van meidoornhagen doornen? de zang van nachtegalen het krassen van kraaien krassen? het koeren van duiven gevolgd door de obligate balts en het onvermijdelijk driftig paren vanwaar zo opeens mijn droefenis…

wij sterven ook gewoon bladeren worden weggewaaid vlinders worden weggeregend wij sterven weg stikken in de tijd dood gewoon doodgewoon…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

en zo worden zelfs onze lichtste dagen bezwaard met leegte…

omhooggaan op een asfaltweg op een steile asfaltweg je gaat niet recht omhoog je gaat schuin omhoog schuin links schuin rechts schuin links zodat je ademhaling gelijkmatig blijft zodat je spieren zich spannen zonder pijn omhooggaan op een steil stenig pad je gaat recht omhoog je zet je voeten vast op uitstekende stenen omhooggaan op een…

mijn bomen bloesemend in blauw mijn doden in de grijze grond vergaand vergeten…

verzinkend in onze duisternis weten we de wereld wijken wat van de wereld rest het ruisen van de regen het suizen van nachtelijke treinen die door onze dromen glijden de warmte van ons eigen nest…

mijn kleinkindje klein kindje mijn hemelkindje hemeldingetje mijn tingelintje…

onze jaren zijn voorgoed voorbij ik werd weer ik jij werd weer jij toch blijven wij soms vertederd nog de tijd vergaan samen tot een van ons is uitgegaan…

of ik met jou in de sneeuw wou spelen jij rende uitgelaten de tuin in ik liep je behoedzaam achterna van de sneeuwballen die me rond de oren vlogen kon ik er enkele afweren maar tot een tegenaanval kwam ik niet en dan met zandbakvormpjes en wat sneeuw lekker geurende wafels bakken met poedersuiker er bovenop die lag er voor het rapen ik vroeg…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn enkel maar te zijn…

wij stapten handje in hand handje plezantje door ons lentebos jij had me zo veel te vertellen niet één woordje wou ik missen van wat je zei want kinderen spreken in gedichten echt waarachtig oprecht in de verte hoorde ik een koekoek roepen jij hoorde hem niet ik zei dat ik de koekoekkoning was de koning die door iedere koekoek wordt begroet…

de troost te weten dat ons lijdend lijf zijn weg naar de eeuwigheid wel zal vinden…

kijk kindje kijk daar boven in dat blauwe land daar wonen wij altijd en overal…

ik hoor de regen vlagen over ons huis de stormwind rukt aan onze luiken en ik weet je buiten in het donker ziek je jaagt je wagen door het zwarte water vechtauto's schieten jou voorbij jij rijdt verder door de nacht naar die altijd luide stad ik wacht…

te gaan in het waas van witte bomen intens alleen maar niet verlaten al één…

en zij samen grijs geworden zaten samen op een bank en keken naar hun zee hun lucht was zilverblauw zilvergrijs glinsterden hun golven…

een vrouw een man oud en oud zaten op een bank en keken naar de zee en hij zag en zij zag dat hun zee weer de zee geworden was…

donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d'einders dezer blauwte blauw het niet…

en weer jagen straaljagers hun stille witte strepen door mijn blauw…

en toch nog nu nu na al die jaren zeewee weer het zilveren zieden van mijn zee!…

voor altijd nu het stof het puin de scherven van wat eens ons zonnig zeehuis was de zon zinkt zelfverzekerd zeker van haar opgang weg in zee…

wij gaan lichtvoetig door het wervelend stof rondom ons het zomerend lover van struiken en bomen de heldere zang van vogels verdoken in het geurend groen de tijd l........k oo....n....e pt...i.........n ....h ........d achter ons aan…

hier te moeten gaan in dit digitaal sterflokaal hier vergaan ver gaan…

tegen dit uitgehuild uitgehold uitgeloogd verdriet misschien de zee nog ... maar dan kleurloos zonder golfslag zonder zon…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

naar de zee kijken en zien wat je niet ziet…

vast in je schoenen staan rotsvast op je blote voeten op het strand staan en naar de zee kijken…

mijn boom spreidt vanuit het donker zijn takken open in het laaiend licht van liegende reclameborden ongezien ongehoord noordwaarts zuidwaarts glijden auto's in kolonne voorbij…

nu nog na al die jaren vader hoor ik voor je inslaapt het wakend wiegen van je wakker hoofd mijn diepe denker mijn zachte reus mijn zoon…