Alle inzendingen over duizend

in de schaduw van je hand verzorgen duizenden vrouwen het maatschappelijk verband nog zijn de rollen verdeeld maar de kentering viert in tijd nog even zijn feest jouw lach heeft gezegevierd niet door strijd maar in samen delen voor altijd het eigene in de mens is eindelijk erkend niet genetisch gebonden maar zelf uitgevonden…

ik heb duizenden clichés waarmee jij blijft spelen jij speelt rond in mijn hoofd en deelt mijn moeilijke gedachten ik wil je nu dichtbij mij hebben je bent te mooi om op te wachten ik heb duizenden clichés die mij nooit zullen vervelen…

als een kabbelende beek Met druppeltjes zo helder en fijn Deinend op golfjes van verlangen Stroomt liefde oprecht en rein Geluksgevoel gekleurd in rozen Met een zweem van heerlijkheid Benevelt alles van mooie dromen In een regenboog van pastelkrijt Mijn zinnen steels ontoereikend Om je letters vol liefde te geven Mijn hart spreekt in duizend…

Zij kwam en droeg een wa melkwit en -zacht en hare ogen waren ingevangen in mijmering; de rozen harer wangen zegenden Hem, Die ze had voortgebracht. En ik: gij gaat voorbij en ziet mij niet, terwijl dat ik mij geef in uwe handen als het gewillig lam der offerande, dat zelf zijn gorgel aan de slachter biedt. En zij: laat af van spreken en geniet…

Duizend en (één) mensen (zwemmen, lopen en fietsen) op en mooie zomerdag in een tweemansformatie. Aan zee op het strand en in de duinen. Met haar op zijn sterke schouders gaat hij het schuimend water in waardoor haar lichaam kletsnat wordt en geen van twee kent tegenzin.…

Jij zo welbespraakt, zo geliefd Jij zo blij met de kleine dingen in het leven Jij die alles aan anderen zou geven Jij die in onze harten staat gegrift Wij die zoveel van je houden Wij die eigenlijk niet kunnen zonder Wij die nog hopen op een wonder Wij die je nooit vergeten zouden Ons, wordt nooit meer zoals toen Ik moest je achterlaten…

vluchtig dwarrelt zand over duizend sporen geselt palmen waaronder psalmen ooit zijn geboren een geitenhoeder lacht als hij de kudde drijft grijnst als wind de hoofddoek van een schone verwaait een vredig dorpsdecor waarin tijd de ogen langzaam heeft gesloten voor vernieuwing buiten pas avonds als ouderen de luiken sluiten verheft…

ik hoorde een lied uit de vierde dimensie waar magie en mystiek de klankkeuzes zijn liet me meevoeren door stemming en sfeer naar grenzen van weleer in de diepte van ons hart overweldigend was de smart en het mededogen dat met duizend ogen warmte gaf na een korte heling ging ik weer omhoog waar de ruimte haar schittering ingetogen…

Deze twaalfde nacht droom ik van champagne niet in glazen maar over een bruin lijf fluwelen vingers in teder samenzijn strelen zachte huid en donkere haren mooie ogen benemen mij de woorden die ik fluisteren wil en laten duizend vlinders los…

Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld Gevangen in haar groei Onlosmakelijk hemels Bruidssluier witte pracht Jouw liefdevolle web Koestert en beschermt Als in duizenden…

Duizend vragen die als dromen een EEUWIGHEID verkennen.'…

Bij de zachte zangen van een lieve wind belonen we elkaar met duizend kussen!…

duizend voeten marcheren achter mij beweegt een veld chrysanten gele bloemen dansen op de wind in een bad vol lotusbloemen overweeg jij 't wijl de grond ver weg langzaam rood kleurt © Lucky mei 2008…

Wij op weg naar altijd nog duizend jaar klaar staan voor elkaar als vrienden als zielschrijvers als lichjes die elkaar verstaan in ieder magisch bos…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…

mijn veel te zoute zee werd heerlijk zoet water waarin ik zwemmend steeds natter werd door jouw overweldigende liefdesgolven die mij voldaan het warme strand op spoelden waar jouw stralen als meer dan duizend zonnen mijn traangordijnen voorgoed deden verdampen zomerblauw kleurde onze hemel…

je paste feilloos in mijn hand een steen uit duizenden ik zag de breuken komen gelukkig aan de buitenkant er was verval tijd trok zijn sporen tot onverwacht de kern brak jij viel uiteen niets kon me meer bekoren de schepping was totaal verloren…

Samen vloeien in één adem, in een moment van tijd die even niet bestaat, op zachte kousenvoeten verder gaat, vermomd achter de uitgeworpen kleren op de plankenvloer, onderworpen aan de glimlach rond je mond, jou zo uit duizend en één nacht te herkennen.…

oeverkant fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig vlies het is zonnelicht dat barende warmte biedt ontelbare fladderende wieken verspreiden de geuren die steeds sterker naar de verte rieken alwaar de dageraad op mij wacht morgen, morgen zo hoop ik zal jij mij met tedere blikken uit duizend…

de weg waar iemand liep loopt nog steeds op de diepste stilte op aard de lucht was zo blauw vanaf de bovenkant alles werd anders met de rook naar de hemel vlinderde dood een duizend harder van de torens op volle snelheid we zullen herinneren geliefd, herinnerd, gekoesterd altijd in ons geheugen vandaag, morgen we zullen altijd…

Knoopje voor knoopje open ik trillend haar gordijnen Vuurvliegjes schiet zij met strelende nagels in mijn dijen Zij heeft duizenden namen en terecht Een drinkplaats waar ooit elke man zijn dorst heeft gelest Het is leeg in haar raam, slechts de nacht en een hijgende zee Ze bekleedt me met schuimkoppen, langzaam golf ik met haar mee Zij heet:…

Geknetter een salvo op de koepel van mijn dak geen doden geen gewonden gerommel geroffel gedonder een flits kort daarop zonovergoten een ingehouden lach…

het doek lijkt grauw geworden door het helle wit van sneeuw uit reeds voorbije dagen maar als het zacht pastel de eerste krokus opent in het prille groen dan ruik je leven dansen kwasten weer in het warme licht van zon straalt linnen in een nieuw beginnen ik laat het voorjaar binnen door de open serredeuren wind vlaagt speels in duizend…

tussenwindse dwalingen beschrijven slechts -wat is- binnen sprongen achteruit was altijd dat wat dromen wilde, puur hartstochtelijk geliefd en ooit nog mooier dan dat ene uur ik zie ze, koester ze en weet dat driemaal aangeklopt de toegang tot mijn hart betekent weerloos blijf ik buiten tot de lucht weer helder is…

Zo word ik wakker op de kade van een diepe gracht met daarin in trage stroom het bloed van duizend doden.…

Voor mijn vader Acht is meer dan Duizend, hield je Me regelmatig voor, Getalsmatig leek me Jouw bewering niet Erg juist - toch: naarmate Ik ouder word en De leeftijd van jou, toen, Nader heb ik leren Inzien dat jouw Bewering zo gek nog Niet is: let extra scherp Op wat de ander Uitspookt in 't Geniep - anticipeer daarop…

Achttien waren jullie in getal, Wachtend op het einde - Achttien levens die zonder reden Voortijdig verloren zouden gaan Onvergelijkbaar met de duizend Doden die ik dagelijks sterf En evenveel levens die ik dan Ongebruikt langs me heen zien gaan…

ogen die spreken er bijna om smeken maar geduldig wachten terwijl zij naar je lachten vlijde zij zich heimelijk neer en dat voor de allereerste keer kronkelt zij, nu lippen haar beroeren wachtend tot hij 't tempo op zal voeren…

duizend kleuren schilderen op papier geef ik mezelf meditatie met verf in ontelbare tinten vrijgekomen in het zwarte gat dat jij achterliet glasraam in de Franse zon intens lapis lazuli fleurt mijn ziel op ik sta niet meer aan mijn zieke kant mijn onvoorspelbaar lot nu zielevreugde op hemels niveau Ik ga niet meer met je mee.…

het was niet jouw muziek die felrood doorkwam uit de achtergrond zij lichtte op uit een palet met onbekende vergezichten geroezemoes van stemmen uit de duizend talen die eonenlang al uitgestorven zijn de mengelmoes van angst en haat vergaard in onbestemde kleuren van de dood jouw muziek gaf hoop maar verloor de strijd van het…