Alle inzendingen over echo

mijn huid is dun als de ijle echo van de stem van een geest niemand zal zich aan me branden ik kijk uit naar de sterrenstorm het is stil in het oog van de orkaan…

een man leerde zijn veren gebruiken in de echo weerklinkt zacht zijn huilen hij herinnert zich hoe het vroeger was toen hij vloog en vogeltaal sprak…

Momenten vliegen voorbij, Ogenblikken duren hooguit een tel, Ook al lijken ze af en toe Eeuwen te duren in de beleving Van hem die de pijn van Het leven ondergaat, In werkelijkheid zijn ze Na een seconde of zo al weer Vervlogen in de tijd - Probeer mezelf te vangen In het moment, roep hardop Maintenant, jetzt, now, En daana Pats…

Zit een echo (..echo) wel eens in de put? (...ut) Wat doe je als een lui-paard na een tijd is ingedut? Ga je naar een manke tandarts als hij met zijn ene been trekt? En blijf je flexibel als je een spier ver-rekt? Ik zou het echt niet weten dus je mag het ook vergeten :)…

Er boort zich een echo in zijn gehoor een déjà vu uit lang vervlogen tijden het is vogelzang achter het behang voorjaar ontwaakt met nieuwe spruiten iedere noot gerepeteerd is jong geleerd en nooit vergeten, dit is alles wat we weten er knaagt zich een echo van een kanarie in de binnenstad tijdens een safari het is alsof hij zijn jeugd weer…

ik zag hoe water je ontving in eerste rimpeling je echo weer deed stuiten in tweede cirkeling om uit te vlakken wie of wat je was tot tijdloos spiegelglad…

seks brengt beschrijf me hoe de liefde woordloos klinkt in de nobele echo van het liefste geluid ik zal mijn plezier tot het uiterste duwen het vervult me met geluk en opwinding.…

' De echo antwoordt: ' Zijt gij? Gij?' --------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten, 1986…

Met soms een echo Nog uit een ver verleden…

de hoogste noot brak in applaus haar echo kaatste leegte tussen sterren de dirigent sloot toen het firmament stilte kwam van verre…

de hoogste noot brak in applaus zijn echo kaatste leegte tussen sterren de dirigent sloot toen het firmament stilte kwam van verre…

Tienduizend nachten Heb je hier geslapen, Tienduizend dagen Hier geleefd, Je hebt ze hier In vrede doorgebracht - Nu je deze plek Gaat verlaten Lijkt alles anders Dan het ooit geweest is, En zal het zijn Alsof je hier Nooit geweest bent, De plek zal jou vergeten, Voor haar ben je hier Nooit geweest…

Gekooid, geknecht, Beroofd en berooid In het traliewerk Dat leven heet Word ik vanmorgen wakker In een schuur met wat stro, Wat dieren en een kind Dat mij vol verwachting aankijkt - Zijn blik verdrijft mijn wanhoop Zijn liefde wordt mij gegeven In een zeldzaam zachte winterwind…

jouw hart in duizend stukken lag als voorraad voor hongerige reuzen en de nacht voltrok zich vochtig alle euforie betrad de stilte als echo in een droomnacht.…

Ik zie een beeld In de spiegels van mijn gedachten Dat net als licht wordt weerkaatst Het is een echo in mijn hoofd Die mijn gedachte steeds verlicht Ik zie haar in mijn gedachten En haar beeld in dit gedicht...…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

je hangt nog in mijn trui met parfum van vandaag vluchtig word je even streel je klinkt van geur de echo reukloos na: houd mij nu vast vasthouden even maar…

Saporro Sneeuw vlok op je tong Echo´s van kinderlachen Winter in Japan Okinawa Donkerrood glanzend Trillende ochtendzon rijst Uit mijn saxofoon…

uit het donker van mijn kamer staar ik naar het maanlichtraam ik luister slapeloos naar de echo van een verre hond mijn slapen bonzen mee met het droeve dier en ik heb meelij met zijn buren…

wie durft wat nog te vertrouwen echo's dreunen, lucht komt tot ontlading een lethale flits schiet van het aambeeld toortsen vlammen op, weerlichten stralen schichtend spat de nachthemel uiteen 10 juni 2019…

er zijn nog ochtenden waarop ik een goeie morgen rondstrooi met de losse pols de echo gooit een klank terug ik herken hem niet hij kaatst langs het plafond stoort de spaarlamp…

later als mijn Hollandse kater volledig is uitgejankt wegspint in berusting hoop ik zijn echo te horen wordt zijn roep herzongen als weerklank van mijn protest heeft dat toch wat uitgehaald verliet ik niet voor niets mijn nest…

Verdwenen de donkerte van angst geen zorgen voor de volgende dag Diepe liefdes echo duurt het langst ik had eerder willen kennen wat ik nu weten mag…

Nachtverpozing door weemoed eenzaam in echo van stilte bijna aanraakbaar door uitzichtloze horizon die in het duister metaforen zoekt voor het alleen zijn in de nacht op het palet van jouw dromen.…

Zon die brandt aan deze zijde Van de waarheid - schaduwen Die nauwgezet vertellen Wat er gaande is, zichtbare Resultaten langs de randen Van dit dagelijks bestaan - Maar wat is die kalebas dan Die ginds kleurrijk weerspiegelt in het In het vensterglas? - Is dat wellicht Een tweede waarheid die nooit zal vergaan, Mooier, onaantastbaarder…

Jouw mooie woorden komen niet overeen met de onuitgesproken waarheid in jouw ogen ik zie verdriet, wrok, pijn en opgedroogde tranen ik had het stukje geluk in jouw ogen willen zijn Mijn hart blijft geborgen in jouw handen bloeddruppels sijpelen door jouw vingers ze raken de grond en spatten uit elkaar 't zijn de tranen van mijn gebroken hart…

in opperste volmaaktheid ligt hij verwaand in 't nest bewondert hij zijn naaktheid en vindt zichzelf het best in opperste verrukking neemt hij zichzelf ter hand ziet zijn gelaatsuitdrukking in de spiegels aan de wand in opperste verbazing blijft bevrediging lang uit beseft hij zijn verdwazing als hij zijn ogen sluit? in opperste verwarring…

Een klein verkrampt lijfje strooit al zijn verdriet uit over het stoffige land Nog steeds hoopvol het zout op de lippen heeft het zijn schaaltje zijn enig bezit in de knuistjes geklemd De grote ogen vragen duidelijk als vetgedrukte letters geef mij eten, geef mij water De lucht rondom hem bevat louter nog echo's van hongerige huilertjes…

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

de lippen spannen zich nog een keer samen trachten achter mijn gesloten deur de aftocht te blazen ik wilde nog nog een laatste eer beramen maar de diepe klank, tergend langzaam klimmend, blijkt al zwart van kleur in de verte hoor ik jou op zijn echo azen met amen in zijn geur…