Alle inzendingen over eiland OR verzonken OR mens

langs koude kust verwaait de wind het vast stramien verrafelt meer en meer de rand van waar en hoe we moeten kunnen we besloten nog morsen met de tijd op deze plek ergens…

Om aan te komen Varen van de kant Naar de overkant. Om er te komen Op het brede strand, Voeten in het zand. Om er te komen Liggen op je rug En niet meer terug Om aan te komen Op het vasteland Aan de overkant.…

zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel schepen laat jij zingen weer, op golven die bestaan Waar het licht van mij jouw zee verlicht, zo zal jij blijven gaan Hier besta je tussen eb en vloed, als eiland…

Mijn spaargeld bij de bank groeit niet meer aan. Mijn kapitaal rendeert daar voor geen meter Dat kan toch anders dat moet stukken beter Ik ga voortaan mijn slag in vastgoed slaan Ik heb net Mark gemaild en nu maar hopen dat ik Schiermonnikoog van hem kan kopen…

Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland waar niet eens een vuurtoren staat die me veilig naar de kade zal brengen.…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…

hij is een eiland vastgehouden door zijn zee in het grijze licht…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

Ik moet nu spoedig naar de Balearen De eilanden doorkruisen op een ezel De kleine baaien zoeken En de meisjes paaien De harde korrels voelen Aan mijn voeten Ik moet nu spoedig naar de Balearen Alles vergeten wat mij heeft verlaten De warme zon zal mij van al mijn pijn genezen Nog eenmaal kan ik dan gelukkig wezen Van mens en dier heb ik…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

Dus stop mij maar alleen, op een eiland ergens ver van hier. De mens vind ik een over 't paard getild achterlijk dom dier.…

De regen danst met mij en ik zie wat de regen wegspoelt op het eiland waar ik altijd wakker ben en dromen zoek die de regen kunnen laten verdwijnen op het eiland waar ik een regenbui geworden ben…

rondom zout water zoete herinneringen totaal verlaten…

Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende water, ervaren dat tussen benauwenis en ruimtezucht een afgepaald maar onbeklemd domein kan liggen: dit met een dagmars af te ronden eiland. ------------------------------------------------------- Uit: 'Heden voelen mijn voeten zich goed', 2002.…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…

Levend onder palmen op een verlaten eiland Zoute zeewind prikt de smaakpapillen op de tong De voeten in het aanspoelende oceaanwater Languit liggend in het zonnewarme, gele zand Jagend en vissend om de voedselvoorraad aan te sterken Af en toe een Amazone voor de vleselijke lusten Het leven hier is primitief, maar toch een paradijs Waarom zit…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

Liever zanderige eilanden, geel oplichtend in de zon, waarboven meeuwen uitwaaieren als een weerspiegeling van de school vissen in de baai en waarop diezelfde vrouwen, glimmend van de zonnebrandolie, uitnodigend liggen uit te rusten; hun doe-het-zelfkasten hebben ze diep begraven in het zand zoals honden hun kluif. --------------------------…

Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

Wie brengt het terug naar tederheid en knuffelt zacht tot vergetelheid De golven omarmen de weerbastige palmen afgebroken afgeknapt Het strand van het eiland doorwoeld en weggespoeld geen leven meer verdronken in afkeer. Steeds verder jaagt de storm voort een smekende bede niet gehoord. Het eiland blijft achter leeg…

daar op mijn eiland ongedwongen samenzijn In de branding zalig zoenend 't zilte water langs ons lijf Glijdend in de lauwe golven voel ik je in me vraag je.... "blijf".... ?…

O, wat een eiland was Schiermonnikoog! Wij hadden het niet beter kunnen wensen! Wij hebben er genoten van de mensen En hielden het een zomer lang niet droog. Wij komen daarom dit jaar graag weer terug. Tot spoedig weerziens! De familie Mug.…

We hadden beter kunnen zwijgen, misschien hadden we dan nog één mooi eiland kunnen krijgen.…

De aarde is een eiland die drijft in de zee van materie zij drijft cirkel rond mysterie in de oceaan van dit geheel heelal zee van het bestaan binnenzee de melkweg en wij liften mee als stokers op zee de eeuwige rivier zwem of verzuip het is een oneindig oud gebruik…

Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende water, ervaren dat tussen benauwenis en ruimtezucht een afgepaald maar onbeklemd domein kan liggen: dit me één dagmars af te ronden eiland. ----------------------------------------------- uit: 'Heden voelen mijn voeten zich goed', 2002.…

Oovral op aarde heerst orde, Men late mijn eiland met rust; 't Blijft woest, zal niet anders worden Zolang ik kampeer op zijn kust.…

wijde duingrond verleent weer toegang tot mijn plek de branding deelt met mij haar klank en resonantie de wind beproeft mijn levenskunst en weerbaarheid met huid en haar, aan zand en zout is geen gebrek…

verder niet ziend Spoelen grondzeeèn de bodem los van bestaan het wit slechts als schuimkoppen Op grauwe golven doet monotoon motorisch geweld het scheepsdek verlangend trillen Patrijspoorten kijken schimmig van binnen naar buiten slechts achter druilerige regengordijnen Vertoont zij zich met iele blik het houvast een eiland…

het dichter bij Schitteren de golven Over het water De natuur omarmt Het ver geeft Omgeeft mij Het Eiland In liefde…

Met Azimut op haar rug, zonnebrand op haar huid, liep zij, twintig jaren rond, met de verliefdheid die ons toen verbond in de volle zon over het eiland. Zoals je toen was, ben je nu niet meer. Van meisje werd je een volwassen vrouw en met volwassenheid kwam de ontrouw, jouw vertrek met het eerste beste veer.…