Alle inzendingen over farao's OR Leiden OR Oudheid

'k Dacht vaag: Wat 'k doe, lijkt op wat Farao's deden; Eenzelfde ontzetting vroeg in mij en hen: Alles vergaat: ben ik niet, die ik ben, En was en blijven zal in eeuwigheden? Ik was gaan liggen, 't hoofd dicht bij de steen; En die, in 't langzaam dieper donker, scheen Een monument, Egyptisch oud en groot. Een kleine ster erboven.…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

De oude avond kan niet wachten om mij het licht van de dag te ontnemen ik leef hier in den vreemde zonder liefde van ontheemden mijn ziel heeft een grijze huid mijn verstand beeft in eenzame stilte oudheid heeft in mij een kan gevonden ik kan niet leven, ik kan niet rusten zonder het bemoedigende vooruitzicht naar hemelse hereniging met…

De reuzen uit de oudheid Verlaten ons niet Ze staan ons bij in ons verdriet Oppergoden Toen er nog niks was Toen de verhalen ontstonden Zo helder als glas Een offer brengen Om een dienst te doen Jouw afdruk in de wereld Elke stap die je zet Is een nieuwe weg Naar eenheid Die weer leidt tot verdeeldheid Dat weer leidt tot chaos Sturende…

Een eenzaam bestaan kan leiden tot depressie. Het onbegrepen zijn door anderen kan leiden tot de dood.…

Firenze Stad die moderne oudheid straalt Je kunt verdwalen in rust Eeuwenoude stegen vertellen Hun diepste geheimen Firenze De stad van liefde Ligt in het zachte zonlicht Waar dichters en schrijvers Zich laten inspireren Firenze Toscaanse schoonheid De passie voelend In het nachtelijk licht Firenze stad van rust...…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Leiden ontzet drie oktober haring en wittebrood toen nooit gezien te duur voor de zusters van liefde wel hutspot met klapstuk ik gruwel er nog van mogen de kinderen van het weeshuis een gratis rondje in de zweefmolen strak en saai het uniform wat wilde je graag zo’n gekleurde tennisbal in een netje met een elastiekje er aan pas later…

Er is maar één Sensei In lugh De meester Er bestaat leed En vreugde Wat kan ik nog anders Als een diepe buiging Maken Spat af van je schouders Dat vuur Ieder uur als voorbeeld voor een jeugd Wat zich later beseft De beste Zo komt het nooit meer terug Zolang de mat nog roept Roeping Licht Lugh…

ik ben speels in mijn oudheid echoot met naklanken die voorzichtig het ritme in mijn hart verstoren…

Ik hoor of ik lees oudheid, eveneens afkorting, aanbevelingen, destijds, doorvoeren, aanmaakblokjes aalscholvers, riet, rimpelingen wimpers, stoel, halte, wind, perzik en ik vraag me af hoe je zonder dit alles zou kunnen denken maar zit je ademloos op een berg in Turkije om de zonsopgang te zien denk je bijna niets van dat alles…

in de oudheid doopte men de ganzenveer in de inktpot tot de balpen uitgevonden werd schreef men vele bomen vol typemachines kwamen er met een rood-zwart lint typepootjes kwamen vast te zitten in de strijd voor de rechten van de mens ook vandaag voert Amnesty actie met drie klikken op de knop stuur je een ‘brief’ voor hen die wachten…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Op de fjordhelling grazen geiten onbezorgd hun leven slijtend, beelden al springend de aard der Noorse vertellingen.…

Grijs en ver kijkt het oog uit een oudheid van leven het lijf is gekleid door grond zo onbekend, dat zij zichzelf verloren voelt, zonder leidraad verdwaald op de aardbol.…

Lachend liet ik in het labyrint van liefde mij verleiden labiel en laconiek leidde dat mij tot lamlendig lijden later leerde latere liefde mij uit het lijden leiden gelouterd letsel van lang lijden is nu mijn levensles met levenslust laat ik mij door die laatste liefde leiden…

Ja, wij hebben niet te klagen, Beets is dichter-nationaal, En Ten Kate kneedt de taal, En Da Costa doet ons vragen: Wat beduidt dit altemet? Last not least: de Génestet. Ook van Lennep was een dichter, Ook Ter Haar zong menig lied. En vergeet dan Heije niet, Tel van Zeggelen niet lichter, Denk aan Potgieter en Thijm, Als gij spreekt van…

Parel van schoonheid uit de oudheid ontstaan verblijd elke aanblik nieuwsgierig naar zijn cultuur Vrede en wreedheid vermengt in één allegorie dapperheid en angst gevangen in ieder figuur Cultuur oh zo oud en verrassend vernieuwend meer dan een vakantie onder de koperen zon Leer mij zoveel je kan wat ik nog niet weet zeg mij wat me pakt en…

tussen vergetelheid en het grote niets staat een koffer vol boosheid en verdriet de kunst om haar daar uit te halen uit het sombere, negatieve zoek ik naar verhalen uit de oudheid die ze zich nog feilloos kan herinneren een naam, een gebeurtenis tot de naald weer blijft hangen in dezelfde groef, en ze wederom in herhaling vervalt, bevestig…

In 't wijd gedachteloze ruim der nacht Ligt er mijn ziel als een te blazen veder, Die, opgenomen, kwam op de aarde weder Na 'n winde-vaart gevallen schommel-zacht. Gelijk met donzen pluizen gans omzwacht, In molge schaûw ter rust gelaten neder, Schouwt zij in 't aanzichtloze en volgt het teder Geadem van 't gekamerte der nacht. Blosloos…

Hoor het verheven roepen in het dagen, Nu er de nacht nog is, de geur'ge, zoele, Overal-stille nacht; door 't wellend, zwoele Gefilomeel, dat donker is als klagen. - Nu tjuikt het henen over lage hagen, En slaperige keeltjes komen joelen: Zo op een meer veel scherpe zeiltjes kroelen De dag gemoet, de dag met al haar vragen. O, flonker-vochte…

In onze tijd bevrijden wij, mensen, ons van iedere nieuwe aardse last. In onze tijd komt telkens een geheel nieuwe tijd. Gedurende iedere fractie van seconde belijd ik graag mijn geloven in tijdloosheid. Het is zo vertrouwd in mij dat ik niets en niks anders weet... Ik houd van oneindigheid in vertrouwen leven, geven, voortgedreven verder…

je korrelde zandsteen in het aanschijn van de hete dag voelde koelte in de speciegroef die het zonlicht bijna nooit zag lachte in begroeten sprak met handen langs het patina van hoeken vibreerde met magische lijnen uit aarde die belangrijke energieën vergaarden unieke plaatsen wisten zo naam en faam te vestigen met mystiek…

ik loop langs het kanaal het duistere water wenkt zeg dag met mijn hand maak een wegwerpgebaar een binnenvaartschip glijdt golven slaande voorbij de schipper tuurt in de verte ik zie de plechtnaam: Alcyon googlend vind ik Ovidius het verhaal van koning Ceyx die tijdens stormachtig weer omkomt op zee zijn geliefde Alcyone gaat hem achterna…

De bomen op de Veluwe zijn oud. De ene kenner zegt zelfs: er zijn eiken Die duizend jaren hebben zien verstrijken, Een ander echter noemt die schatting fout. Alleen Irene kan d'r achter komen; Die kan het gewoon vragen aan de bomen.…

in een valse onweerszon schittert de monoliet zijn boodschap tegen donkere wolken magistraal torent hij hoog boven het stille land schaduw werpend op haar warme mystieke kant zij voedt de atmosferische energieën diep in het spanningsgebied van het reflecterend geestelijk verkeer zij zijn onthecht waren een eenheid op interstellair…

ik heb garen gesponnen uit de tijd dat onze geschiedenis is begonnen nog niet van de wollige periode maar te midden van rots en zand beelden gemaakt met de hand in de geel bruine kleur van hitte en woestijn met duizenden slaven die stierven door ontbering en pijn het markante gebeuren in patroon en structuur kon ik later pas weven…

ik heb geen plaats meer voor indrukken met grof geweld waarbij mensen om zinloze redenen beestachtig worden geveld ooit ging het paradijs op slot het kostte de mens zijn kop die in hoogmoed dacht nog beter te zijn dan god het patina van tijd doet de geschiedenis weer glimmen in de mooiste dingen die er in al die eeuwen zijn gemaakt…

ooit zullen de geesten zich wreken op hen die hun laatste rustplaats hebben verstoord vermoord is de eonenlange stilte vernield zijn de zuilen en poorten van de stad die eens het centrum van cultuur en beschaving was nog kleurt de woestijn maar de winden huilen pijn om wat verloren is gegaan aan schoonheid en kracht zij strelen…

het is geen sprookje maar een feest als ik de illias en odyssee herbeleef met cerberus de styx zie stromen als plato over liefde dromen pilaren weer kan raken die hemelbogen dragen van tempels vol cultuur nog zingen de sirenes als het zonnevuur in rood verdwijnt plejaden langzaam lichter worden en de mythe weer verschijnt…