Alle inzendingen over fluitenkruid OR weilanden

neem me mee op wegen langs weilanden en sloten onder luchten grijs, wit, blauw, 't is me om het even daar ervaar ik geluk en mag het gras groener dan mijn ogen zijn…

Wanneer het fluitenkruid niet meer fluit straffe westenwinden sonoor kopergeluid de wolken binnendragen - wolken die als verlate kruisvaarders oostwaarts de onschuldig lucht de rust ontnemen - dan voel ik dat onder het zomergras de herfst wordt gewekt het dode hout zich op vallen voorbereidt watervolk beeft en bidt en scheepswrakken oude…

Als ik weer omringd door vijftig tinten groen wandel in de geur van wit en geel denk ik: dit moet ik echt vaker doen lekker vrijuit springen tussen meidoorn en seringen fluiten met het fluitenkruid eten bij de boterbloemen en ander zogenaamd onkruid het liefst natuurlijk languit het voorjaar duurt maar kort ’t is zo zomer binnenkort…

een weiland vliedt voorbij, het beeld ver- schuift een netvlies verder en ik vlieg mee in ganzenogen licht de vroege morgenschreeuw een weinig slaap, voor even in een ander leven…

soms in banken vlammend aan zee vee in weiland op wolken die zachte stilte in razende treinen voorbij de polder beneveld gekneveld door miljarden druppels zie ik niet wat ik heb gemist…

In het weiland Loopt een koe Te dansen, met Boven haar een Grote grijze luchtballon - Tijdens het dansen Overdenkt zij haar kansen, En flitst door haar hoofd Een wens als was zij een mens: Als ik nou maar 's meekon!…

Zij maakt de bomen goud Opkomst van de hoop Weilanden in vuur en vlam Door haar aanwezigheid Even van de wereld Even geen verdriet De kudde loopt door Maar ik sta even stil Bij de schoonheid Van de Zon…

Een column die niet lang gelee verscheen; Een foto tegenover zijn bureau Een weiland, en een koe, zo'n soort tableau Als hij het zag dan wou-ie daar wel heen Voor ons een ontoegankelijk terrein Hij is er vast en zal er altijd zijn…

Zoals de stilte en de leegte naar mij verlangen, niets overhoop, geen verwarrende gedachten, geen vragen, alleen een trein tussen weilanden die als je wilt ook opstijgt. De reis is een niet eindigende, het perron de dag waar men aan de overzijde overstapt.…

ze staan daar maar een aantal oude kranen die nooit meer zullen hijsen terzijde geschoven ongeordend in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van het leven en in blessuretijd nog mogen blijven…

het voorjaarsfeest is in volle gang uitbundig schermt het fluitenkruid de boterbloemen contrasteren geel de zuring houdt minder opvallend het midden in de rijk begroeide berm langs de idyllisch bochtige Zuiderweg hokt een kolonie witte dovenetels samen laag wit van lipbloemigen ik waan me decennia terug pluk een bloempje zuig eraan onderga…

Verdrink in het zoet van de vergeten wijn wat door je aderen stroomt en in alles wat je vergeten was maar uit je hart en poriën bloeit, herkenning wie je werkelijk bent, onbot je fluitenkruid, laat mij dan om een windvlaag wensen over het neerbuigend riet, die op de tonen van herinneringen in de toekomst speelt, met je deel in…

Zacht ligt het gemaaide gras op de dijk, maar rechtop nog staat fluitenkruid, te kijken!…

Voor Rina Jongen piepen in hun hok Gemaakt van hout en liefde, Ouders vliegen zich suf Tussen nest en buiten - En ik geniet van de lome Schaduwen op het pas gemaaide gras In lauwe ochtendzon, geur van wilde kruiden En het allerliefste fluitenkruid, Lammeren die veilig drinken bij hun moeder Die dromerig van het ochtendleven geniet…

de lente klapte nog maar nauwelijks open en zie mijn kind daar staan alweer in graskant en op weiland zo luchtig zo doorzichtig pluizenbollen breekbaar teer kom mee mijn kind kom blazen pluisjes in de wind…

Toen door de boze boerenactiegroep Miljoenen liters melk was weggespoten Had naderhand de melkkoe natte poten En klonk vanuit haar weiland boegeroep. “Waar komt die plas vandaan?” dacht zij, “Wat gek! Zou ik incontinent worden? Ik lek!”…

Ik heb je lief zoals je soms gelijk een gouden zomerdag bent nee nee nee ik heb je lief zoals je bent nee nee ik heb je lief zoals nee ik heb je lief --------------------------------------------- uit: 'Een leeuwerik boven het weiland', 1980.…

Terwijl een eerste schaatstocht op een weiland wordt verreden in verraderlijke vrieskou en bij winterende zon hak ik lepelend een wak in erwtensoep zojuist gekregen en denk even bij mezelf zeker weten - it giet oan-…

De boer dwaalt en zoekt op zijn weiland, ziet ergens nog een witte zon.…

ze staan daar maar en zullen nooit meer hijsen oude kranen dik onder het roest ongeordend terzijde geschoven in een weiland langs het spoor als verdwaalde giraffen die zich vertilden aan de zwaartekracht van de tijd en in blessuretijd nog even mogen blijven…

Floreer je als het fluitenkruid; in een geloof dat nimmer door een zwijgen wordt gestuit. Pinksterblom, pinksterbruid; Maria stelt nimmer uit, wat in het voorjaar glorieert, en telkens weer een nieuwe opstanding creëert.…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Ik zag je staan Langs de weg het weiland de dijk het strand het water Ik zag je liggen Op je bed grasveld op de grond Ik zag je zitten Op een stoel een bank een barkruk de trein ... Vijf minuten had ik nodig om eeuwig bij jou te kunnen zijn…

Wanneer de aarde na haar slaap ontwaakt met halmen in het gras en nieuwe knoppen waar lome hommels gonzend honinghoppen, dan geurt het weiland dat van leven blaakt. Maar in mijn haast was ik m’n spray vergeten; ik krab me suf aan al die muggenbeten.…

Ze plantte een heimtuin in mijn hoofd, fluitenkruid bloeit aan gene zijne zoals ze heeft beloofd, bloesem legt een sneeuwtapijt over alle resten die zijn gezaaid, uitgedunde oppervlakte laat zich niet bemesten, de overkant behelst een ruw gebied, de dove netel claimt de overhand, weelderig onkruid bemant de horizon zover men ziet.…

De hoge oever is vol luchtig fluitenkruid: tere zuiverheid van fijn versnipperd wit geeft golvende gedachten. Wat eens een eik was ligt molm en plat, vol gaatjes, begroeid met mos: een heerlijk groot woonpaleis voor het kleine kriebelvolk.…

en beluisteren nog waardevol en van heel veel nut en dat allemaal uit zo’n eenzame verlaten put* * in ons weiland zit nog een oude waterput die behoorde bij een klein huisje wat daar ooit heeft gestaan.…

(l'important c'est la rose) ik dicht een schilderijtje 'een zomers taferel' met een handvol warme woorden doch geen zin teveel het zonnetje zal er op schijnen de hemel moet strakblauw en het weiland vol klaprozen schrijf ik speciaal voor jou…

brekend ochtendlicht de zon die in stralen strelend de nevel bespeelt takken, bossen, weilanden doorkliefd door treinen schapen kleurt in de vroege ochtend en koeien kuieren het pad naar het steeds groenere gras op weg naar mijn werk, ik wilde dat dat er niet was…

Ik zie ongemeten water, Natte weilanden, grachten. Hier ben je wakker. De frisse rust van nachten Is zo mals en heerlijk! Je denkt aan iets goed, Het gebeurt deerlijk, En het geeft je moed.…