Alle inzendingen over galajurk OR vrouw OR lonken

duikt in schoonheid onder met diamant getinte stralen smelt langzaam de horizon in alle poëzie talen troost ze mij door haar verleidelijk lonken met een lichtstreep van tintelend verlangen wil de zee een laatste glimp ontvangen deze dag brengt geen nacht immers de maan loopt wacht…

In een vaas stonden vijfentwintig narcis(t)jes Met hun zonnige kleur Glorieus te pronken, om aandacht te lonken Hun glorie was echter vlug vergaan Na een week hadden zij er verslenst bijgestaan Droef gooide ik ze op de afvalhoop Met de belofte dat ik weer zo’n bosje koop.…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

Zwervend over vlakten Eenzaam en blut Dronken door uitdroging Op zoek naar m'n hut Uitgekleed door de maatschappij In de commercie verdonken Een berg onzinnige produkten Stonden naar me te lonken Ik heb alles gekocht Ik heb alles uitgegeven En daarvoor de duurste prijs betaald Ik blijf blut mijn verdere leven…

Mijn handen om haar ranke hals Haar heupen licht aanrakend Lach ik, flirt ik, dans mijn wals Volle lippen, zaligmakend Een spoor, waar ik haar juist kuste Haar lieve buik, oh, warme dijen Ik mag mijn hand daar even laten rusten Terwijl zachte lijven zich nader vlijen Ons ritme, de zwoelte, doet tijd vervagen Mijn genot is hoorbaar, zo is…

ik hou van jou met warmte en trouw zomerse hitte en winterse kou zalig beminnen tussen langs zingen over en door drijvende zinnen nu jij…

Maar wát was ik graag: de vrouw onder zijn vrouwen... van wie hij het meest zou houden...…

het vrolijk dartelen doet de ademzwaarte van zijn jaren lonken naar de lichtheid van de jonge jeugd ziet de kleinen plaats betwisten op haar uitgedroogde schoot om het genoeglijk leunen tegen het verend boezemmos spartelend achter tandentralies onuitgesproken gedachten hij weet zijn rijkdom meer dan goud of diamant dat daar liefdevol…

Je staat daar erg te pronken met je jonge, sterke vleugels naar de vrijheid fel te lonken Je wilt springen en gaan vliegen en je laten drijven op een onbekende wind maar je blijft nog even wiegen bang dat je de richting niet meer vindt Spring maar, vlieg maar oefen rond het nest het is nog in de buurt als je een vleugel schuurt…

Als ik je ogen lachend in de lens van de liefde zie lonken vallen de schellen van mijn ogen die zich vullen met opwellende tranen. Het afscheid zal ondraaglijk zijn. Het zo eerlijk liegende beeld, gevangen door mijn roze bril, vernedert wreed mijn tere wereld. Gelaten heb ik je laten gaan. Je hebt me zoveel pijn gedaan.…

Ik droom Leef in een isolatie Van hemelse muziek Goddelijke adoratie Iets kwam tot mij  Een vonk Het bracht mijn hart tot stilstand de macht lonk Ik zie een balzaal voor me Met eeuwig dansende ballerina's Het is een Europees toneel Van hoogdravendheid Het imperfecte Is mij teveel Ik ben een muzikant Ik lees boeken Kom uit een goede…

zonnestralen breken als bloemknoppen in de dauw ochtendkoele damp weerspiegelt nevels in de ziel een bloemklokkenspel speelt in een gouden regen toverklanken vol overgave in sprankelend gevoelszijn een speelse avondwind veroorzaakt kalme deining flonkerend in de maan als licht in juweel slaapschaduwen lonken stil in…

Lieve lage late landse luchten lonken levensleegtes leeg. --------------------- Toelichting: Augustus 2005 reed ik met mijn camper uit Midden-Zweden terug naar Nederland. Voor op de weg springende reetjes en in de verte, die bijzondere 'ruimte'..dat uitzicht van en op Zweden.…

zie dit schrift pronken in het leven ogen lonken heel even geen cijfer symboliseert de regen op het raam gevoelen nooit omgekeerd lakt in ogen je naam linnen in limonade geuzen spelen geen genade in het delen alles met trots laten vieren teugels los rots simpel mens als dieren…

Het zonlicht lonkt naar de aarde vraagt haar ter dans plantjes nog maar net gepoot ruiken hun groeiende kans manen stralen kussen de zee maar vertel me liefste wat heeft dat lonken en kussen voor waarde weet je als wij dat niet zouden beleven neem ik al genoegen met soms even onze gevoel voor natuur is zo weergaloos groot…

statig fier de kop geheven kleurt zwart wit de zebra met gerechte rug zoals zij baken is van hier naar daar voor een veilig pad de aandacht trekkend lonken lichtend wit van hier bekeken daar haar strepen waar het zwart niet is aan de overkant het leven verlangend leidt zij blind vertrouwd ons tussendoor de wielen die verschil maken…

Ze lonken naar het naakte natte vlees van het jong veulen, haar gladde blonde manen krampachtig beteugeld De dieren. Ze gieten hete, dode vellen gebrand en geroosterd, gezwaveld en zwart dieper dieper weg. Met bekers. Met emmers. Met bakken, vol vet en verdoving. De putten vullend tot doof en gedempt. Oh dieren.…

O weiger niet uw liefde mij te schenken, Word mijne vrouw; Ik zweer het u, 'k zal nooit mijn minne krenken. 'k Blijf u getrouw, O ja, 'k blijf u getrouw!’ Zijn lief gelaat en minnelijke lonken Bekoorden mij. En vrolijk heb ik hem mijn hart geschonken, Mijn al was hij. Maar nu, och God!…

Ik laat de eenzaamheid voor wat hij is Er valt niet meer uit te halen Zucht van opluchting bij gebrek aan gemis Het valt nauwelijks te vertalen Nog steeds in diepe gedachten verzonken Maar de sleur is er zeker uit Was te lang naar ongeluk aan het lonken Nu sta ik op en verdeel de buit Niet langer is regen mijn zonnenschijn Of de stad vol…

Ik laat de eenzaamheid voor wat het is Er valt niets meer uit te halen Zucht van opluchting bij gebrek aan gemis Het valt nauwelijks te vertalen Nog steeds in diepe gedachten gezonken Maar de sleur is er zeker uit Was te lang naar ongeluk aan het lonken Nu sta ik op en verdeel de buit Niet langer is regen mijn zonneschijn Of de stad vol…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

De nacht verliest Het van het jonge Ochtendlicht - Het leven buiten Dat steeds eerder Zichtbaar wordt, Vorst bedekt het Grasveld nog Maar jij ziet Alleen de zon Die aanlokkelijk Aan de nieuwe hemel Te lonken staat, Je ziet kans voor Het eerst dit jaar Je eigenwijze gang Te gaan, geen zin meer Om je te voegen in de…

Verleidingen lokken, lonken in neonlicht; kom neuken, zuipen, gokken, kweek kanker en overgewicht; consumeer onverschrokken alles wat de leegte en pijn verlicht; van het vergeefs vervulling zoeken in de schoot van Mammon.…

Gefundeerde ideeën pronken naar gehechtheid om te lonken, wat bedoeld werd met remmen, proclamatie van verbeeldingen over de nog te verwerven dingen, in spijt te wissen en waarover we maar zwegen, associatie mondiaal verspreid, misleid, kansen in een nieuwe generatie, ontvlechting van een verkeken strijd ?…

wonden die gutsen, golven die lonken gieten twijfel in een vaststaand besluit: het moet hier uit, dit schip is gezonken.…

heb je verstopt in blauwe kruiken met franse slag gedeeld passend bij bretonse luiken daar heb jij je nooit verveeld de aangeboden borst ruwe handen op je billen lonken en steeds verder willen geen café was je teveel soldaten en matrozen donkere lach en kirrend vozen heb je gedeeld mijn blauwtjes te koop gezet de franse slag…

Bombastisch na een maartse bui lonk ik door een gekleurde boog naar de horizon in oranjegloed nu mijn hart een sprongetje maakt. Lage zon in hoge sferen het licht dat duisterheid verlicht mijn route naar de droom waar het uitzicht nooit vervaagd.…

In het gebied waar dromen leven, en wensen geven, je laten beven, een zoet verlangen, in emoties gevangen, momenten wachten, de daad verzachten, ben ik in gedachten. Ik denk aan jou, aan ons, en hun. En realiseer me dat we weer dichter bij elkaar zijn.…

Vrouwen moet je behandelen als broos vaatwerk Dan zijn ze als Was in je handen Vrouwen zijn als druiven Je moet ze plukken als ze rijp zijn Je moet vrouwen met respect behandelen Daar krijg je wat voor terug Mannen moeten het juiste pad bewandelen anders vang je een langpootmug…

Zij nadert ik kijk haar aan herkenning In haar ogen zie ik de beelden van pijn en angst Ik herinner mij haar bevende stem toen ze smeekte te stoppen Toen was ze klein nu staat ze daar met ronde borsten voor me haar tepels priemen uitdagend naar voren Haar massale dijen staan in het teken van cellulitis Een echte vrouw…