Alle inzendingen over hemelpoort

langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur dat stoeit met zijn vlammende schaduw onnavolgbaar en onvermoeid Als de zee bij de rivier vandaan vloeit spuwt zij hoge golven waarin scholende vissen volgzaam worden opgetild uit de luwte In gedachten schenk ik je zilveren vleugels als je richting hemelpoort…

Advent, tijd van geloven en hopen Gods beloften zullen worden vervuld Aan een wereld, verloren in schuld De hemelpoort gaat wagenwijd open. Advent, wachten op het grote wonder Dat straks op deez’ aard gebeuren zal Tot heil en vree, voor ’t groot heelal Oh, Vredevorst, dank voor dit wonder.…

gele stro in naaktheid elkander hebben gekust hoe zou vergeten voelen als jij voor altijd aan mijn zij zou zijn – gewandeld op de avenue waar jij nog preuts je rokken hield toen de wind op mijn bevel jou gaf een koele bries Het carillon leeft in klanken voort en speelt je naam dapper en zo wijs – en als ooit wij samen schouwen naar de hemelpoort…

Zouden we ze ooit weer zien bij de hemelpoort zal ze onverstoord daar tijd door gaan brengen, als het de onze zal wezen mettertijd met vlijt ons binnenhalen om te voorkomen dat wij verdwalen. Al-ster een is wacht ze ons vast op in die ene nis.…

Hoe zeg je samen sprinkhanen tellen belletje lellen en ik aan de ene kant zittend naar hem luisterend als hij vertelde van de hemelpoorten die verstopt waren terwijl zijn vader de krant las 't papier kraakte. Hoe beschrijf je innerlijk geluk intens met kapitalen.…

als ‘k jou verlang kras ik met scherpe nagels mij diepe groeven in grauwe uren versier met toverinkt krullen op trieste dagen let op de tekens die tussen aarde, hemel een God mij schreef; de wind zingt mij jouw lied en met de regendruppels bonst luid mijn hart op blauwe hemelpoorten ik bind om jou onzichtbare koorden een liefdesband…

herkent in hem nog waarheid en trouw in het oog dat alles kleurt als de dageraad zich somber kleedt Door het beeld van krullend lenteblad wat zich laat strooien over het aardse donker en het ultramarijn wat in glooiende ogen spiegelt als oceanen, zo diep verzonken, laat zij zich wiegen in zijn golvend getij klotsend tegen zilveren hemelpoorten…

ouder geworden zoals de kromme bomen langs de grachten soms voel je het diepe slapen van de noordenwind de houten schepen uit een ver verleden halen de zeilen in matrozen hangen haring in de mond en slikken door om de vrouwen zonder rok te zien achter de ramen waar ze zwaaien zonder schaamte je betreedt haar in haar intieme hemelpoort…

Maar het wijzerdoosje zweeg op alle vragen die het kreeg ik was gaan hemelen, zowaar tussen de kikkers en libellen ach, het scheelde maar een letter maar ik had ermee te stellen mijn bestemming was bereikt had ik maar beter moeten spellen Wijzerdoosje, Wijzerdoosje ben er boven aangekomen kan de Hemelpoort niet vinden kun jij mij die wel…

En maken de hele dag muziek, als stond de hemelpoort wagenwijd open. Ik heb hun namen even opgeschreven, wees welkom Torelli, Manfredini, Corelli, Albinoni en Locatelli. Vijf engeltjes voor vijftig eurocent. Wat je noemt een Hemels geschenk…..…

in de glooiing van mijn rug ik zie jou liggen met ogen toe je doet alsof je slaapt maar ik weet dat je wacht op de zoute druppels die ik meebreng als een tijger sluip ik toe jij wordt mijn prooi het witte zand grijpt zich aan mij vast niets kan mij hinderen zacht kus ik een tepel een glimlach op jouw lippen vocht tussen de benen een hemelpoort…

zijn vier magen de roedel van mannen verkruimelt één hert snuift het spoor van de hinde met bronstig vertoon spert hij de muil en perst een brullerige snik uit de longen de wolf loert al naar zijn tragere tred de jager houdt zijn nek in het vizier rasters en wegen weren hem terwijl zij hem wenkt hoort hij scharnieren knarsen de hemelpoort…

op een hoekje liggen begraven de minvermogenden in lagen de bloemen lijken voor het hele graf omdat in de regen het kaartje het begaf zonder al te veel weelderige bloemen zetten zij behandeld als verdoemden hun leven in armoe na de dood voort hun enige hoop is nog de hemelpoort in groteske pompeuze familiegraven liggen de invloedrijken…

‘ Vrede, godverdomme, vrede’ Zo zinspeelde hij met taal zijn vloek lag in de rede van de verbazing van altijd maar oorlog Maar ook niet bang voor de duvel en ook niet bang voor de dood en zeker niet voor God Daarvoor was hij teveel een afgeleide van..van de liefde met name de liefde voor zijn vrouw nu de weduwe Tineke Aan de hemelpoort…

dood was hard ik denk aan jouw zacht ik zie je in mijn gedachten kristalhelder voor me staan je zegt het is goed de dood is enkel het niet meer stromen van het bloed het niet meer kloppen van het hart waar ik nu ben beland dat weet niemand Ik ben in kracht aanwezig vragen blijven onbeantwoord ik weet nu hoe het is de weg naar de hemelpoort…

voelde me vier vikings sterk Tot de gesp haperde En ik een verre stamvader uitschold Voor kabeljauw in de verste staat van ontbinding Maar plooien nooit of nooit Verlegen gleed mijn blik Langs de hals omlaag Langs de kuit omhoog Bevangen door een heilige koorts raakte ik Niet hoger dan haar bilnaad Niet lager dan haar navel Maar de hemelpoort…

die men liet, weerspiegeld in kwetsbare oases zover men ziet, als vreemde meeuwen de hand werd ontboden om een vrijhaven te verdienen, gestrand om de waarheid te dienen, geringd door een ideologie, voornoemd te vluchten in de hoop zielsverwanten te ontmoeten waar stemmen werden gesmoord, alles te duchten viel met het kloppen op de hemelpoort…

Maar eenmaal boven aangekomen, bij Petrus aan de hemelpoort, werd zijn verzoek tot onderdak tot z’n verbazing niet verhoord: “Mensen die het leven lieten zonder iemand die er een traan om liet, dat soort nare mensen die hoeven wij hier niet.”…