Alle inzendingen over hoeveel dagen OR zee OR filosofie

De dag hij ging, hij schoof met uren, licht brandbaar en onbruikbaar, nam dubbel troostloos afgestudeerd, in de vroege morgen glinsterend en sterk verbleekt in glans, leeggezogen, angstig en onaantastbaar, langzaam weer vaste vormen aan om de warmte te laten stromen, als kleingeld voor de parkeermeter ondankbaar en verbitterd betalen…

Weet je hoeveel ik van je hou? Weet je hoeveel ik om je geef? Weet je hoeveel geluk je me doet beleven? Ja is daarop het antwoord, ik zie het als ik je ogen lees!…

Duizend wolken bevolken mijn hoofd het zijn eigenlijk watten waardoor ik de werkelijkheid niet meer kan bevatten duizend dingen zingen rond in mijn hoofd ik kan mij niet meer concentreren dat koor verstopt mijn gehoor duizend woorden heb ik in mijn hoofd ze staan allemaal in de weg maar zijn verdwenen voordat ik wat zeg.…

Hoeveel zwarte dagen gaan er nog komen waarin weer zoveel tranen van verdriet zullen stromen…

wil me even nu niet storen, straks krijg jij een zee van tijd. als je wilt, gaan we dan zeilen naar een land heel ver van hier. ik kan niet zeggen hoeveel mijlen in een bootje van papier.…

je wil niet weten hoeveel mensen hoeveel zoutjes aan het hete strand in één dag eten op hun stoelen lakens matten of gewoon op zand witte uitslag op de huiden in vette vlekjes als bij kaas gesloten oogleden dicht gepekeld in scheveningen zeggen ze laconiek die zijn gaar voor de visfabriek…

natuurlijk zal ik wel weer een gedichtje schrijven maar of het ook daadwerkelijk gelezen gaat worden dat valt nog te bezien er is een teveel aan dichters een overvloed aan dichtzucht en een enorme hoeveelheid verzen zoveel zelfs dat we dreigen onder te gaan in die onstuimige zee aan grote woorden...…

natuurlijk zal ook ik wel weer een gedichtje plaatsen maar of het ook daadwerkelijk gelezen gaat worden staat nog maar te bezien er is een overvloed aan dichtzucht een teveel aan dichters en zo'n hoeveelheid aan verzen zo zeer zelfs dat we dreigen onder te gaan in een enorme zee aan veel te grote woorden...…

Hij zei: “Alle filosofie is taal kritiek.” Grammatica is een gevangenis begoocheling van woorden en verhaal voor waarheid onbedwingbaar hoog als hindernis Een ander zei: “Met niets kom je een kunstwerk minder naderbij dan met kritiek.”…

Als de dag schemert, bepeins ik weer de wereld; purperreigers wenken. Hoeveel langer moet dit vermoeide hart nog mee in wind en regen?…

Wanneer ik buiten loop stormt een buuf op me af, duidelijk geagiteerd, oh denk ik: wat deed ik in vredesnaam verkeerd? Maar neen, het is een afschuwelijk bericht, ze zegt onomwonden, dat ze bij haar dochter baarmoederkanker hebben gevonden. Ze moet worden geopereerd, net als haar zuster morgen, daar moet een borst worden afgezet…

Er is weer een dag voorbij gegaan Weer een dag in een mensenleven Leven Hoeveel dagen zal het leven hem of haar nog geven Het is maar goed dat men dat niet weet Leef bij de dag dat je dat niet vergeet Het leven is voor je het weet zo voorbij Voor jou, voor hem en haar en voor mij Dus geniet van het leven Want op de eeuwigheid…

Je sprong huppelde struikelde en viel spuwde blies beukte tegen kademuren en ik ik stond daar aan de rand nat te worden likte zout van je lippen smulde lachte speelde toverbal met je tong en we smolten we versmolten iedere avond ballerina in een pose voor de zon wist ik dat de nacht later nooit meer rond zou zijn als toen geen…

De zee was die dag een wonder Van blauwe eindeloosheid onder Het luchtedak van kristallijn, Onder de hemeltuin vol zonneschijn.…

de nacht bevrijdt de dag maar als de zee de zon omhelst keert zij terug in zijn armen…

de warmte valt schijnend uit de nacht de ochtend daagt uit want de zon is er weer maar keer op keer struikelt zij over de drempel van de zee de kim stoomt haar klaar de dag is gedaan…

Naar zee, naar zee waar alles begint. Zoveel wisten wij. Maar hoeveel wisten wij niet. Wij raakten het pad kwijt, konden de kaart niet meer lezen en verdronken in zee. -------------------------------------------- Uit: 'De hengstenvrouw', 1997.…

Filosofie in eindigheid, woorden in tranen. Confrontatie met dood. Verzet tegen hedendaagse aangrijpende dingen. De ware wereld, de dans ontsprongen, een kiezen dag voor dag weer. De deugdzamen en de vromen, ze troosten, ze falen.. vinden GOD niet in hun dwalen. Hoop, een vreugdefeest voor die zwijgt, wie luistert.…

aan het eind van de dag maak ik de balans op ik tel en reken uit hoeveel seconden hoeveel minuten of zelfs hoeveel uren ik mezelf heb verkocht 3.…

als ik jou in woorden kon vertellen hoe ik over jou denk hoeveel ik van jou hou, en als jij in mijn hart kon kijken en daar zou zien dat er maar een naam staat die van jou.....…

Wat kan meer omkluisteren dan naar zee en d’ aard te luisteren.…

Mijlenver zal de zee de zoutige liefde dragen in de branding van mijn gedachten, terwijl de klippen beslissen wat zij raken en de eb op de vloed zou willen wachten.…

Storm op zee, het avondlicht was .. gemanifesteerd en zoet vastgeklampt niets meer kan het tegenhouden, geen port, geen toegang doen diep gewoel in sluizen zwijgen. Krachtig, soms beangstigend, volgt de felle storm, die droevig hard kan rijzen onbewust aanwezig in de verre onrust van een dag die windstil was.…

Weggaan heeft iets van blijven je weet van terugkomen en daarna opnieuw vertrek Denk aan de benenwagen niet aan auto of trein vertrouwen op eigen kracht Hoeveel kilometer loopt een mens zodra hij weet dat hij voortdurend op het lichaam bouwt De grenzen liggen bij dromen van wolken en water dat in zee samenkomt…

zij telt de dagen af en hoeveel stappen van hier tot aan de finish oneindig in het vierkant blijft een cirkel vicieuze eeuwigheid verdeeld door wat onmetelijk is wordt ook zij -uitgeteld tot nul herleid…

Hoeveel woorden hebben we gelezen Hoeveel verhalen hebben we gehoord Hoeveel gedachten zijn bij ons gerezen En hoeveel hebben we weer gesmoord Over hoeveel woorden hebben we heen gelezen Aan hoeveel verhalen hebben we ons gestoord Met hoeveel gedachten hebben we onszelf geprezen Maar hebben daarmee nooit de top gescoord Hoeveel woorden en…

me kust op de mond voel ik de lust in mijn keel en de huiver op mijn tong de dag is omgeslagen de duisternis wekt geen herinneringen op alleen de wildheid van de muziek…

volgens mijn leraar filosofie is ´het existentialisme tromgeroffel op een leeg vat´ daarbij glimlachte hij intens rimpels in zijn gezicht van poëzie vond hij dat daarmee alle gaten in het menselijk denken te pas en onpas worden gedicht een beetje dankzij hem ben ik geworden die ik ben…

Als Candide en het optimisme het pessimisme kan dat niet luchten omdat het een tegenstelling is maar bovenaan staat het positieve dat ik omarm met mijn levensinstelling de filosofie om te overleven niettegenstaande de rimpeling doorheen mijn doorleefd gelaat staat alreeds jaren in mijn genen gegrift. © Laurens Windig…

Het licht breekt op jouw vale gezicht, net als mijn handen van je lichaam glijden Kijk, een wapperende maan rijst op uit de grijze massa, jij draait je in mijn armen Wat is verdrinken ook alweer, zo zoet zijn je sappen terwijl je lippen bijten in het kussen…