Alle inzendingen over huis van gedichten

Wat deert me nieuwe liefdes-tijd; wat deren waan'ge dagen? 'k Heb mij in bedden neer-geleid waar vreemde doden lagen... Wat schade aan hergenoten waan? Misschien zal ik vergeten hoe doornen langs een liefde-laan mijn lede' aan stukken reten... - Ik ben zo blij, ik ben vreemd blij, te kunnen…

Thans is het uur dat schaduwen neigen, En de avond, als een teder lied, Om huize’ en zielen zacht komt zijgen, En moede durend, stil vervliet In de open schoot van ’t schemer-zwijgen… Thans is in al de zielen vreê, En dank-gebed in al de huizen; En zelfs wie wránge dagen leê Voelt in zijn wezen kalmte suizen Als een slaap-zware zomer-zee……

Een grote stapel puin wist me te vertellen dat ze ons huis neer moesten vellen. Plaats makerd voor de torens, lag triest en verloren, het huisje waar ik eens, was geboren.…

En heel mijn lijf is 't duizel-ruisend huis en eindloos-wijd verblijf waar Uwe zomerheên als vaarten vreugd door stromen. Want thans is zomer zwaar der daden van Uw Daad, en 'k voel, ik die gelúkkig ben, hoe door de bomen bremstig Uw godd'lijk sap naar bast en blaêren slaat.…

Mijn huis is mijn leven Mijn verleden is mijn tuin Door de tuin naar mijn huis Kom ik thuis, elke dag Mijn tuin groeit Er bloeit geschiedenis Ik pluk er mijn lach Of zing verdriet Mijn toekomst is mooi Wanneer ik nu mijn onkruid wied…

de poes slaapt onder de hortensia de tuinkabouter lacht haar uit eitjes van zilveren chocola een kinderhand vol met buit overal hoor je hiep hiep hoera uit punaisegaatjes in het huis de middagzon laat een tekening van een klein meisje stralen het geeft ‘t huis een nieuwe tinteling en overal zijn verhalen, cadeautjes, post, een rekening…

Het huis waar vader werd gemeden omdat hij werkloos was en dronk en af en toe de boel aan stukken sloeg waarvan wij niets begrepen. Waarvan wij niets begrepen als hij in bed met dikke tong maar altijd weer verbeten de Internationale zong. Nu zijn ze oud en wonen in een keurig huis en kijken naar de mensen die nog kunnen lopen.…

de ruiten staan nog ongehavend in hun verweerde raamkozijn hoelang alweer geleden viermaal een kind van zeven en wat restantjes peutertijd sindsdien niet meer betast hebben de muren langzaam hun geheimen prijsgegeven de barsten tonen twijfels van mijn ziel - zelfs in dit huis zocht ik vergeefs asiel…

mijn huis heeft vele hoekjes om te schuilen ben je verdrietig je mag er huilen mijn huis wil alle zorgen met jou delen je bent zo welkom zonder vooroordelen mijn huis staat open dag en nacht het geeft je warmte liefde en kracht…

Het woelt zijn lege kamers om, het huis. Het vouwt me zorgzaam op en slaat zich onbekommerd dicht om mij. --------------------------------------------- uit: 'Vergeten licht', 2000.…

Een nieuwe stek Een nieuw verhaal Een nieuw vroeger geboren Een nieuw huis, alles kaal En weer opnieuw beginnen Achter in het oude huis hangt de herinnering aan elke spijker, elk mank Aan een nieuw gezin en alle spulletjes verzameld De liefde en rijkdom vergroot Nog maar pas was je er Pak ze in en neem ze mee Laat het nieuwe huis ze ademen…

De vingerafdrukken van je toewending nog op mijn huid kan ik het huis niet uit. Ik weet je straks weer doende in dit zo grote huis: het plooien van de was het zachte strijken van mijn hemden het zemen van de grote ruiten het denken aan de wereld buiten. Ik kan het huis niet uit.…

Op de puinhopen van mijn leven heb ik opnieuw een huis gebouwd de fundering is nog niet zo stevig maar het is er veilig en vertrouwd Het biedt bescherming tegen rampen en geeft me houvast als ik val ik kan er rusten na het strijden ik vocht omhoog, uit het eenzame dal Nu schijnt de zon door mijn raam naar binnen ik schuif het gordijn voorzichtig…

Phuket 100 kilometer, de zon is een brandend wiel, hitte druppelt als was. Parelende handen sturen de auto over rivieren uit teer, de blik stuit op rubberbomen. Terwijl de verte nadert weet ik een glimp van koelte om de volgende bocht. Sproeiers en magnolia, gin-tonic en een bries, een stoel op de veranda.…

Dat huis waar de tuin een fresco was van bloemen, fruit en groen waarin we heerlijk speelden elke warme “zondagnoen” en ied’reen wanneer fonkelden de pretlichtjes der nacht, rondom een konkelfoezend vuur tesamen werd gebracht Dat huis waar nu geen grootmoederkloek meer opendoet de deur en waar geen grootvader meer leeft als een patroon…

achtergelaten en nauwelijks te genezen prevelt de schaduw uur na uur de bastaards uit het stof ik tel mijn twijfels van onvermogen wanneer de dag nog drupt in het vermolmd gegroet van vergiffenis het was op een nacht als deze ik zag een wandelaar in de regen en een wereld van waanzin het was stil zo rond middernacht…

Ik rook weer m'n sigaret, hier De lampen branden er weer, hier In mijn huis Op papier Mijn huis Ik woon weer net als jij Alleen In een stukje wereld van mij Van steen Met lucht er tussen Die alleen ik adem Nu alleen ik adem En water om te blussen De dorst en het vuur Tussen elke muur Toen Toen konden we het nog doen Zonder kraan…

Een eigen huis voor dochter en mij Een eigen plek dat is fijn. Ooit eens geen zorgen Voor de dag van morgen. Zou dat voor ons eens komen. Goede moed houden en ervan dromen. Ik blijf positief denken. Want ooit kan ik koffie gaan schenken In ons eigen huis. In ons eigen bed mogen slapen en in de ochtend weer ontwaken.…

vogel fluiten Ken zijn naam niet Noch zijn soort Ik houd van dieren Ook van vogels Maar deze Had ik Nog niet gehoord Het had iets weg Van hoog geneuzel Met een vleugje Van parkiet Ik ken dat nog Van heerlijk vissen En het verdekte in het riet Maar hoe ik denk En prakkiseer Ik kan geen naam bedenken Oh… Ik moet gaan Ik moet naar huis…

Misschien heb je wel gelijk en is mijn huis wel klein Maar het is mij groot genoeg En misschien is mijn huis inderdaad niet zo heel erg mooi Maar ik vind het mooi genoeg En misschien is er nog wel meer wat je allemaal niet zint aan mijn huis Maar wees gerust mijn vriend: IK voel mij er prima thuis…

Wie is er in mijn huis geweest? Een man, die zegt dat hij geneest; Maar, ach, zijn zeggen mocht niet baten: Hij heeft mijn kindje dood gelaten. De moeder liep al huilend rond; Ik blies, helaas, in ’s kindjes mond; En meende nog aldus het leven Aan ’t dode schaapke weer te geven. Ach, wist ik, wist ik, wat ik deed?…

Het gaat er mij om een steentje bij te dragen aan ons eeuwig huis.…

Het huis legt sneeuw in zijn tuin, spuwt rook uit zijn kruin. Moeders leggen er hun kinderen, kinderen leggen weer moeders, enzovoort, enzovoort… en het huis verscherpt zijn blik, ruiten worden gewassen, kinderen steekt men in jassen, laarzen moeten passen, schoenen moet men boenen.…

nadat de bevrijding is ingezet En zo is het al minstens drie eeuwen in het huis waar ik nu woon Leefden mensen die ik nooit zal kennen met hun vaders moeders dochter of zoon Toch denk ik vaak aan vroegere tijden en wat hier zich allemaal heeft afgespeeld Het huis de straat in deze mooie stad met wie ik ooit dit huis heb gedeeld…

Waarin zal het huis ons tussenbeide komen? De tijd verwelkomen die nog überhaupt gastvrij is? Houvast bieden aan de warmte van de nacht? De kranten beamen een vooruitstrevende oorlog. De koffie heeft van zichzelf nog zoveel te doen.…

nog in verzonken rust gehuld schuif ik de gordijnen geruisloos open begroet het licht dat geduldig wacht tot ik het stilletjes binnenlaat en ook de merel voor het begroeide raam zeg ik zwijgend gedag terwijl de kamer zich vult met hoe ik vaker zou willen zijn als een huis waar ‘t licht zich nestelt ja vrijuit naar binnen en buiten…

Men is verstrikt in het huis men loopt van broodkast naar muur men klopt op het beeld van een deur men schrikt van het letterlijk zicht eerst schrijft men gedwee wat er is dan leest men hoe alles ontvleest in de avond dooft men het raam men hoort nog gehoorzaam een beek dan dover in het donker de zee - --------------------------------…

Er was een huis waar we langsfietsten. 'In dit huis woont een vrouw die gek is,' zei mijn vriendinnetje. 'Ze is pas met stoel en al door het raam naar buiten gemieterd.' 'O ja?' vroeg ik.…

Soms rijd ik nog wel eens langs het huis waar je toen woonde. Herinner ik me het gevoel van spanning en verliefdheid, maar dat komt niet meer terug, ook niet het gevoel dat er geen einde kwam aan de weg, op weg naar jou.…

Zij is het die ik telkens weer verguis: van stad tot stad trek ik, maar nooit naar huis.…