Alle inzendingen over in gedachten verzonk

Zinnen zonder waarde Het verloren gegaan Verzonken gevoel Waarom heb ik niet geluisterd? Mensen die jou kennen Vertelden mij exact waarom Weinig woorden. Duid'lijk Laat haar gaan. Zeker los Onbetrouwbaar. Echter Met pijn in mijn hart…

Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat. En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten…

bedeelden, in onze rijke geest verzonken.…

Soms als we dromen spreken zij tot ons, soms hoort de geest hen, verzonken in diepe gedachten. En met die klanken keert dan even de poëzie weer van het eerste lied dat we leerden - als muziek in de nacht, ver weg, langzaam verdwijnend...…

Hoog over de rivieren verzonken in gedachten een ooievaar en ik.. op een dag in augustus.. daar kan het..…

ondergedompeld in een rode vuurzee is de verslagenheid daar waar logica ver te zoeken lijkt onschuldige zielen die aan het begin stonden om de wereld te verkennen hun horizon te verruimen zich te laven aan het leven werd nors verstoord door meedogenloze kogels…

Een filosoof kijkt naar de sterren en struikelt dan over een steen.…

als kind vloog ik vaak in de nacht wapperde met mijn armen uit alle macht om van de grond los te komen en eenmaal opgestegen kon ik de hele wereld omarmen echt ik weet het nog ik zweefde rustig en tevreden in m’n dromen door de lucht zoals water wordt doorkliefd door een heuse reuzen rog wat een kracht wat een nonchalante dromerige macht…

verzonken in zichzelf buiten bloeien krokussen wat is het leven…

Verzonken daken worden door zon en bomen glansrijk omgeven.…

www.metronieuws.nl/node/856683 Rijstvelden in Soekaboemi, regendruppels in Camellia thee.. zwarte thee, zwarte ogen, zwarte tranen, Indische wortel en peroxyde, zo wit kan zwart zijn. Haat uit verdriet, zo wit kan zwart zijn.. Gevang in opperst gevang,niets kan schelen. Tarantella en hoeden, mannen in het zwart.. Minder,minder, niets…

Zachte lippen rusten op elkaar, al liggend in m’n armen op je zij, zo diep verzonken lig je daar en vult een hart - een leegte van mij. Starend naar één moment van jou, dwalend in gedachten naar heel veraf, wetend dat ik zoveel van je hou, tel ik de nachten zonder jou weer af.…

En telkens sta ik weer in pyjama voor het oude raam en controleer de auto's die in die jaren even voor het gewijde uur naar de kant van de weg zwenken en stoppen lijken mijn vader en moeder in zichzelf verzonken verbonden met iets dat groter is dan zij gedachten waar ze goed naar moeten luisteren die het waard zijn om telkens terug…

Uw verzonken gedachten leven op met spontaan een brede glimlach met mijn hand teder op uw schoot tijdens de dagbesteding van uw dag. Verdwaald duidt u verborgen ontroering bij emoties met een onwetend gevoel waarom beslist de bureaucratie in deze fase terwijl ik alleen staar in mijn sta-op stoel.…

Wilgen in de mist verzonken in hun zwijgen roerloos vers gekapt…

Ik mis je, als was je mijn eigen vader, als ik dan door al mijn gedichten blader, die ik voor jou schreef weet ik dat ik dankzij jou nog leef.…

afscheid van reizigers over zee die misschien nooit meer terugkomen krakende touwen klapperende zeilen oude gedachten en versteende tranen afscheid van een voetganger in de regen die voor de toren wilde oversteken gillende stemmen knarsende remmen droge tranen en verzonken gedachten afscheid van forensen in de avond die de volgende dag…

Hij was doofstom en dronken en had niet in de gaten dat hij, in roes verzonken, met dubbele vinger praatte…

Met hoeveel gemak je keer op keer vastberaden op de verkeerde plek staat te wachten aangeslagen de weg niet meer weet te laat op komt dagen alweer je sleutels vergeet hoe door de was op 60 graden oen ik te strak ondergoed moet dragen hoe je op je allerbest de helft vergeet bij boodschappen doen verzonken in gedachten het eten verpest…

Soms in het leven gaat het even niet dan zit alles tegen onzeker, stil verdriet verzonken in gedachten een vlak en leeg gevoel onrust diep van binnen even zonder doel Aan de hemel staat een zonnetje zij verdrijft de kou straalt haar warmste stralen vandaag, speciaal voor jou ze glimt haar mooiste lach de hele dag lang en drukt haar…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Een dagboek zwart beklad met een beetje kleur misschien- Wist ik dat het over was want eerder kon het niet verliezen- Daarom zing ik een afscheidslied van eerder- Om je te laten weten dat ik aan je denk altijd.…

ik zalf je met fijne woordjes waarmee jij vroeger bij ons meisje, van die rode vlechtjes draaide ik weet nog, aan het eind een flinke krul en zij met haar bleek gezichtje kende de wereld al beter dan dat we beide dachten maar jij, die me nu verzorgt me troost op het bed dat stil van woorden maar druk van gedachten zich uit met kleine…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

De waterschildpad mint én schuwt de felle zon, drijft half verzonken.…

Gedachten stromen uit ontgrendelde kooien, vliegen doelloos in het rond. Zuurstof wordt bijgetankt. Zware lucht van zwijgende woorden benevelt ieder tot een roes verzonken. Anderen spelen nu het spel Dromen dringen zich op Een baby slaapt Een hond die snurkt Een kind die zuigt de tijd uit een rietje.…

Op je foto zie ik je kindgelaat stralen Je ogen staren zorgeloos in een nog niet benoemde wereld in mysterie verzonken De stormwind van de wereld had nog geen zand in je ogen geblazen Misschien heb je dit eerder ervaren maar ben je het vergeten want gedachten hebben als wolken je innerlijke zon verdonkerd En wat ben je nu?…

Verzonken in gedachte op weg naar jou met zicht op kenmerken van madeliefjes en giftige reuzenberenklauwen in de berm bloeien gelukservaringen in herinnering. Een horizon gekleurd in het blauwe uur waar jij vurig voortleeft in je rode jurk met jouw pirouettes van de paso doble dat typeerde als de grootste verleiding.…

Verwoestend waren de gedachten In het moegetergde hoofd. Er kwamen geen woorden Geen gefluister, geen geschreeuw De ogen waren hun glans kwijt, Ze werden geteisterd door tranen De glimlach was gaan liggen Zonder troost Verdronken in troosteloosheid Verzonken in hard ijs.…

nog mijn tranen komen als ik dit kind zie in spel verzonken mijn weerzin in verlangen verdronken dan huilt mijn hart om mijn verloren zonen…