Alle inzendingen over jammer OR dood OR nu

Laten en rustig toezien, hoe alles wordt gedaan. Hoe harten blijven kloppen, terwijl wij mensen slapen, en doorgaan met bestaan. Luisteren naar de wind, die fluistert in de bomen, en ook wolken drijven laat. Zien hoe liefde wegen vindt, wanneer mensen leren laten, en toch het liefste blijven doen. Wij mensen menen hardnekkig, dat nietsdoen…

Jammer, zo jammer. En de zomer gaf zijn warmte, daar kon hij niet goed tegen. Want grote wolken stuifmeel, benauwden hem het leven. Want hij wilde haar graag zoenen, toch scheiden zich hun wegen. Jammer, zo jammer.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Dode letters verguld tussen het groen. Hier heb ik mijn rust gevonden. Hier in dit afgelegen plantsoen. De doden zij jammeren Bij het ontij van de nacht. Alleen de wind ruist door de bomen Met hun jammerklacht heel zacht. Een stille omgang lijkt het te wezen Van geesten uit een voorbije tijd.…

In de binnentuin met bomen verzaagd tot vloer -- jammeren vogels.…

Jammer, hij doet slechts zijn plicht, ik had graag dat hij -- een heilige was.…

Kanjers van billen maar helaas wat een jammer geen staart om te slaan…

De brug was geslagen De dialoog hervat Jammer van die twee voortanden…

Iets voor het eerst doen, schaatsen, uitgaan, of troosten -- Jammer! Je bent stijf!…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Door nevelflarden omgeven met opkomende zon uit het verleden komen beelden van een gelukkige jeugd, herinneringen aan weelde Een beschreven blad dwarrelt om zijn bestaan, echter meer ruimte brengt ook onzekerheden wanneer het vraagt om houvast los te laten Bomen omgaven mijn ouderlijk huis, in onze tuin liepen kronkelpaden vol met bladeren…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

hij daalt af van de berg maar ook in het klasse- ment, jammer, Lance, ach..…

och, oude bonsai hoor toch de wind jammeren klompvoetjes krimpen…

Wie ook ondankbaar wezen, geen dichteren gewis: zij zijn de dode zo dankbaar dat hij gestorven is...…

jammer dan, had ie dat maar niet moeten doen dan had ie zich maar moeten inhouden had ie maar moeten overslaan maar kom op val mij niet lastig zeg ga hier vandaan je bederft mijn pret en m'n pilsje slaat dood, dus (mag ik de rekening?) rot op! ga weg.'…

Langzamerhand overgenomen Zag worden door onzichtbare Digitale bestanden waarvan Het nooit meer zeker was Of ze ooit nog mijn eigen Ik zouden kunnen vasthouden Of dat ze zeer waarschijnlijk Mijn identiteit zouden verkopen aan de Hoogstbiedende digitale fraudeur - Kom ik aan het eind van mijn Levenstijd toe aan het verlangen Ook digitaal dood…

Jammer dat veel mensen dat niet zien?!…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

De maagd had niet verwacht dat liefde zo pijnlijk zou zijn De mooie woorden klonken zacht het zachte strelen voelde fijn Zijn overtuiging gaf haar kracht Ze opende gewillig haar benen Geen moment had ze eraan gedacht, hij was daarna heel snel verdwenen...…

Er is een diepe boosheid in me, rationeel denkend zou ik het los moeten laten maar naast boosheid vooral op mezelf is er ook verdriet, echt verdriet hoewel mijn verstand het uitschreeuwt niet toelaten zegt mijn hart wat anders hoe kon ik zo naïef zijn om maar zelfs te geloven dat je mijn vriendin was ik hoorde toch jouw roddelpraat…

De dagplukker zei: 'Godalmachtig, m'n heerlijke leven is prachig, maar jammer voor mij is de helft nu voor bij.' Hij was jarig: die dag werd-ie tachtig.…

Het paardenbloemt in mei terwijl de vogels fluiten; de kinderen buitelen blij en lachen weer vaak buiten en ook de grote mensen hervinden weer het kind dat met heel vele wensen het leven diep bemint. Laat vogels en laat bloemen je diepste naam maar noemen.…

Het is alleen jammer zó jammer dat ik je niet ken. Kan je mij vertellen wie je bent? dan kan ik misschien begrijpen waarom ik je niet kan bereiken. dan weet ik dat ik nog even alleen ben. Als je eraan toe bent kom je dan bij me zitten?…

dat wij – uw volk - uw eigen mening niet eens mogen willen kunnen horen declameren volgens mij moet u drie aapjes in het goud op uw nachtkast hebben staan u weet wel die van horen zien en zwijgen en dat u toch moet zeggen wat anderen voor u schrijven er staat toch nergens in de wet gezet dat u op eigen woorden moet bezuinigen?…

mijn ingesnoerde leest kon je niet verleiden mijn snaren vaker te beroeren gespannen wachtte ik op jouw vaardige vingers maar jij bespeelde liever háár g-sleutel in een zinderende apotheose fiedel ik haar mijn compositie uit ik laat me niet kisten als tweede viool…

Ik kreeg bij leven, na lang wachten een nieuwe long, een hart, een nier en jaren toegevoegd vertier is wat de artsen mij zo brachten. Uit dank voor dit verlengd plezier mag wetenschap mij terug verwachten zo plande ik in mijn gedachten al mijn vertrek uit nu en hier. Een wachtlijst wordt opnieuw mijn lot zo lees ik heden in de kranten:…

In de verte de horizont schijnbare lijn tussen hemel en aarde. De einder heel ver in tijd geenszins te verbinden Vleugellam, maar bovendien verblind is het lot haar geenszins goed gezind Kruist zijn vingers, kijkt omhoog realiseert zich vrijage het mooi liefdesavontuur dat in een tijd met kwade dagen allengs tot nacht verworden zich afspeelt…

het was precies zo’n dag als vandaag wolkenhemel met af en toe wat zon ik weet nog goed dat het toen zomaar begon dat vreemde opwindende gevoel in buik en maag ze stapte voor mij uit de tram slank en rank, plotseling in een zonnestraal gehuld lange blonde haren, borsten goed gevuld haar verschijning maakte mijn rug wat klam het tikkende…

Liefde laat ouden en vermoeiden uit de sleur herboren worden Jammer dat de Feniks onder de gevoelens zo zeldzaam is…