Alle inzendingen over kleurloos OR zompig

al die tijd schreef ze diep in vleesgeworden papier mengt het rood zich met kleurloos zwarte tranen van letters bleef niets meer over enkel de vage indruk van een verleden dat elk moment dreigt heden te zijn en heden te blijven ofschoon de indruk vervaagt na al die tijd…

Een oeroude grafkamer Waar het skelet verteert in zompige grond? De vorsers tasten in het rond…

Een ijspegel Heeft mijn hart doorboord Mijn ziel op non-actief gezet Verscheurd door pijn Bezie ik de grauwe wereld Kleurloos en troebel De kille stilte schreeuwt De leegte vult mijn wezen Met lege blik staar ik naar buiten En schrijf je naam op het beslagen raam…

of zou alles zonder onze ogen kleurloos zijn in een kleurloze natuur ? betekent dat dan dat wij zien wat er niet is? zijn onze ogen gaan liegen in de loop van de evolutie? die gedachte maakt me rusteloos heelalfoto's zijn ingekleurd…

Het leven door glas omsloten, wasemt kleurloos. Bevangen door de vorst, rinkelen sprieten bij een zuchtje wind, en kleurt de winter bleek van schrik.…

laten we gaan struinen in het veen tussen veengras en modder tot de enkels wegzakken in een zompig land onder de schrale zon in de stilte van de namiddag komen zintuigen op scherp alle poriën open vogels houden zich stil wij ademen ruimte en elementen vinden steun aan de wallekant op eigen kracht * herziene versie…

we kwamen thuis toen we door het raam onze flinterdunne vervlogen dromen aanschouwden het schommeltje vergeefs bungelend aan een balk de dode takken in zompigheid vergaan een verlaten ploeg woekerende brandnetels de vogelkers die brons kleurt in het ingetogen herfstlicht de tamme kastanjes het zacht haast sacraal roze van…

Alles staat stil geluidloos kleurloos alleen jij bent te zien jij alleen ik alleen wij samen wachtend op wat komen gaat verschillende gedachten jij de jouwe ik de mijne zo verschillend wij zijn zo verschillend maar alles voelt zo vertrouwd en dat is waarom ik zo van je houd…

's Avonds zie 'k de sterren geren, die daar zitten, hoge en fijn, als ik, moe van ‘t lastig weren onder 's arbeids leed en pijn, ene oogslag naar omhoge buiten 's werelds enden sla, en mij eens de hemel toge nog, aleer ik slapen ga. Al de lieden rusten neerstig: hier en daar nog een die tiert, en de blijdschap…

Sinterklaas is wit geboren maar niemand wil nog heden horen dat Pietermanknecht, ja, het is niet te geloven zwart is beneden, maar ook van boven Sinterklaas houdt het daarom kort niet dat het aan zijn dichtkunst schort maar een witte Piet dat is het niet en als je hem ziet, dan is het geen Piet zonder letters dus loze woorden en weet je…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

In deze zomer had ik willen wonen als een kasteel om vrolijk in te zijn met romantiek en stille dromen en zoveel kleur door zonneschijn maar als ik terugkom van mijn zwerven door zompig veen en schrale hei dan zie ik steeds het donkere water en het stramme riet dat staat langszij de stappen die ik toch ging zetten ze komen nog niet los…

De nacht is duister donker gefluister De nacht is stilte geluidloze kilte De nacht is maanlijk lichtpuntig bekijk De nacht is zwart kleurloos hard De nacht is Ongeloofelijk Werelds koninkrijk Maar dat maakt allicht niet uit Want de nacht is slechts een plek waar De morgen weer kan komen…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

zover je kijken kunt geen zicht, de stoppels op het land in onveranderd licht vol kleurloos onvermogen onkreukbaar boven ruwe aarde richt onverrichter zake deze zon haar warmte tot bij mij, want nu het landschap niet meer verder kon begint de wake dichterbij het voorjaar leeft al in haar ingeschatte waarde…

Leeg, door blik ontzield lig je stil op zompig asfalt oude kleren, plastic slippers naamloos lichaam in de nacht Wie ben je hoe kwam je hier terecht wie verloor zich in je ogen, daar waar nu slechts straatlicht valt, - is er iemand die nog op je wacht?…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

Poseidon de grillige god verandert bliksemsnel van grijsgroene tinten naar donkerblauwe dan naar een inktzwart slotakkoord een zompige mist kan boven hem somberen afgelost door een witte bleke nacht nooit is hij dezelfde zie hem ademhalen de watergod omhoog omlaag omhoog een onmetelijke grauwgroene reus in de havens…

af te dalen in het krocht van jouw venijn zou om onverteerde eigen woede zijn mijn zwarte goud weet zich elders zoek kleurloos fluitend asemnood keert het rode doek kompel ga alleen dit licht blijft aan hoewel van gelijk verbond ik zal elders graven gaan…

Soms voel ik mij als verwaaid blad Door wind en regen vertrapt doornat Koud kleurloos broos en zo zwak Nerven gescheurd los van mijn tak Liggend op aarde nevelig vol vocht Nergens beschutting tegen kou en tocht Dan is het wachten tot ik zal vergaan Verzwolgen verteerd niet meer zal bestaan…

In amper merkbaar vervloeien rees schemer in de morgen brak de hemel open in zonnelicht week kleurloos nachtelijk duister mengde bloemenkleur en vogelzang tot nieuw veel belovend gedicht.…

waar is het rood waarop ik ooit mijn koper blies de waar aanprees waarmee ik jou mijn jeugd aanbiedt groen uitgeslagen door te snel en veel willen behagen loslippig werden tonen nog donkert nu voor even de trombone de spirit is eruit mijn riet vibreert slechts kleurloos het geluid…

(elfje) rups zo fraai nachtvlinder zo saai toch hebben ze samen (familie)banden* * (bijgaande foto) deze eenvoudige doch mooie rups verbergt een saaie kleurloos bruine nachtvlinder in zich. Fraai van buiten, minder leuk van binnen. Uiterlijk o zo schoon, soms van binnen nog minder dan gewoon.…

In een zwarte woeste wereld waar wolken blijvend samenwoekeren de bodem zompig kluiten blubbert wacht ik op dat herlicht moment waar tussen duistere dagen een spleet van zon zal vallen zo schrijden doet de wereld tot glimp van nieuw begin.…

Zoals poëzie begint een opwelling in een leegte aarzelend een eerste woord Een primaire zet verschuift het beeld dwingt tot een opvolging beperkt de keuzes Gedachten en vergezichten vinden verbindingen met het onverwachte Veel blijft onbeschreven kleurloos en open ook één snede van de zin vult ganselijk en volleerd.…

zie je ogen en je handen heel ontspannen maar je haren waren bleek kleurloos door de chemokuren in een weer moeten verduren door het sprankje hoop waarop wij voortborduurden jij patronen en ik structuren wij presenteerden vandaag aan de wetenschap jij rollatort traag naar binnen ik wacht op een nieuw beginnen…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

Daaronder, nauwelijks zichtbaar de zompige grond, als roest achter spiegelglas. Laat rusten, roer niet, jaag niet op. Geef alles een eigen naam. Noem het niet 'Rode Zee'. Maar maak je gereed en eet haastig: de doortocht vangt aan. ------------------------------------------- uit: 'Gevleugeld/ontvleugeld', 1996.…

de regen striemt dikke opgehitste strepen water zoals de moesson in het regenwoud vandaag wil het niet echt licht worden de laatste bladeren verlaten levensloos de bomen gaan op hun rug liggen in de zompige ondergrond druppels kletteren onophoudend op onze ingepakte lichamen de takken en bladeren ritselen, kraken en knakken onder…

Denkend aan slechts jou zie ik wijsheid en liefde Tijd van toen, nog steeds tijd van nu Wij denken zonder tegenzin nooit te sterven Sleutel van de Poort ligt aan het eind van die enorme regenboog Palet van kleuren Zompige aarde zinkt zonder bederven 't licht van de zon Daarentegen ben, hoe je het ook wendt of keert, jij zeer scherp…