Alle inzendingen over knapen OR berin OR echo's

'k heb er lang over nagedacht en gekeken en gewacht gecheckt en afgestreept opgevraagd en weggesleept aangevinkt en gemarkeerd zwart op wit en ook verkeerd nagemeten en verkort vergeleken en opgeschort beschreven en afgedaan opgepoetst en laten staan omheen gedraaid en ingekeken veranderd en afgezeken punt en komma's bijgedaan die zijn…

ik denk aan je ik laat je niet meer los dat hoop ik altijd maar toch gebeurt het en verlang ik weer naar je een vreemde liefde mijn liefde voor jou…

Niet klagen, Maar dragen, Want het komt goed. Je moet vertrouwen Hebben in jezelf, Want jij ben bijzonder, Een echt wonder. Zonder jou zou De wereld maar eenzaam zijn.…

Ze spreken doodse stilte maar klinken tumultueus hun woorden zijn haatdragend Ze kijken kritiek met felle, observerende ogen niks dat hun ontgaat Ze proeven van mijn verdriet ze leven van mijn angsten en voeden zich aan mijn wanhoop en machteloosheid Ze zijn genadeloos ze kleineren me en beangstigen me tot ik alleen maar kan verlangen…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…

Vragende gebaren in de mensenmenigte van namen en onbruikbare echo`s. Dichtbij is elk woord een stap. Denken is geluk dat verder gaat.…

Om de hoek van waar ik ooit woonde Ligt een straatje dat nog steeds precies Hetzelfde straatje is, met ’s nachts dezelfde Glinstering op de natte keien, dezelfde echo Van mijn voetstappen die hier voor altijd Eenzaam klinken, zelfs als ik zij aan zij Ga met mijn eigen vrouw op hakken ---------------------------------------- Een van de gedichten…

Stilte van woorden die veranderen en terugkeren in beloftes die ik met dromen vul wanneer jij me vraagt wat ik wil vinden in de nacht die ons laat verdwalen met echo's en de liefde die alles kleurt en tekent wat we aanraken en weer zullen verliezen wanneer we ontwaken en alleen onze eigen eenzame stem terugvinden…

het is de laatste zondag van de windstilte eikels ketsen met geweerschoten op blikken daken, op holle voeten tegen aangekoekte ego's tot aan inwonend buitenleven kikkers en spinnen schuilen in warme huizen. De ramen moeten dicht, hermetisch de echo slaat een deuk in de nacht iemand lacht, beent bij, aanwezig vergeet te slapen…

Van vadertrots zwelt hem de weke krop, want dit is nu toch 's levens suikerstang. Hij sabbelt, maar het duurt niet lang. Het zoet slinkt weg, de knaap groeit op. En geen notaris wordt er uit die stek. Daaraan werd vaders geld bepaald vermorst. Toch is de jongen wel een flinke borst. Als krachtig fietsenmaker lang niet gek.…

schrijnend klinkt het klagen jammert echo's in het dal treurnis blijft het vragen druppelt tranen neer en zal na eindeloos weerkaatst te zijn nog galmen voor een laatste maal een beetje talmen nog zingen nog eenmaal gehoor doordringen en tot slot weg sterven in wezen verdoofd door onwil om te luisteren naar het leed dat het verwoordt…

's Nachts word ik wakker in een droom je stem zingt heel dichtbij in mijn slaap ik wil de woorden vangen die jou in de stilte van de nacht ontsnappen overdag galmt de echo van jouw stem na in mijn dagdromerij bijna verradelijk verdwijnt de droom als sneeuw voor de zon het licht verblindt en waait een warme bries in mijn gezicht…

Ze belichaamt het huis dat haar bewoont van binnen uit verteerd de kamers altijd leeg dragen de sporen niet van onverwacht bezoek Het knaagt aan haar zodat ze 's avonds de treden van de trap doet kraken en troost vindt in zijn echo Soms laat ze de deur op een kier het licht nog even aan voor de kinderen in haar hoofd ze weet dat ze…

Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een cocon van mijn vorig leven was.…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

's Nachts sluit zich om ons het bos vol echo's van boerenkrijgen. Kinderen door wanhopige ouders achtergelaten bidden om wedergeboorte uit een wolf. Maar kijk, tussen de stammen een licht! Dan is het tijd. Ochtend Opluchting. Hun lot is toch niet ons lot. Varen terug. Tongval weer vertrouwd.…

Een klamme echo een akoestiek een gesuis dat ragfijn geel onophoudelijk de muren in rinkelt. Van oude kerken waar schellend zijn stem voor de adem op fresco's een sleutel vroeg herhaalde hij het bezoekuur. Een vraag brandde in des klankenverliezers koudvuur en nu niet. ------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

Gevangen in het web van de aarzelende tijd die alle echo's vangt en woorden bedekt als waren ze eenzame boodschappen en gebeden van schimmen die elke droom stelen. Zielloos vragen ze de dood om een moment dat ze kunnen bewaren als deze nacht weer elke hoop uitdooft.…

Ik werd al aardig knap, want 'k leerde frans. Blij was 'k! Als je dat kende, ja, dan was je Een eind op streek, begreep ik, want dan las je Verne in 't oorspronk'lijke en Aimard's romans. Maar moeilijk!…

Klank blik Woord dood Lachen om angst Leven om Help.…

Een wonder in wording Als een plantenzaadje dat ontkiemt Als uit het niets ontstaan Ben jij het die leegte verving Het bloeden van de drager blijft uit Een onzekere tijd breekt aan Toch zal alles voorspoedig gaan Jij bent het ware levensfruit Ineens verschijn je uit de duisternis Een piepklein mensje ergens daar onder Hoe je het ook bekijkt…

dromen over het dal van Hebron tot aan Athene weerklonk haar stem oogvijvers verzonken in het smalle waterlint ook dat bezat een brede bron van geesten fluisterend tussen de rotsoevers door maar geen blik op haar porseleinen gelaat voor altijd sluipt ze nog achter ons aan -------------------------------------------------------- Echo…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

Kom bij me en vertel me hoe het vroeger was Hoe je naar woorden keek maar ze nog niet las Wanneer je door de stad vloog zonder rede, zonder doel Hoe vaak je moeder bedroog Elke dag een speeltuin leek Droom nog een keer dat gevoel Waar we nu zo vaak naar smachten Gevormd zijn we, door de saaie mens die datgene hevig ontweek Laat de…

Niet identiek, Beide uniek, Zo bijzonder, Ontroerd, Zie ik een dubbel wonder……

De echo van geschreven woorden zal altijd blijven naklinken hartstocht is een goed instrument maar liefde crëert de mooiste muziek…

Als ik wandel in het bos tekenen herinneringen zich af in de schors van hoge bomen in de holte van een hele oude knoest klinkt de echo van een bekende stem hij kruist mijn pad ik weet dat jij het bent nog altijd dat kleine stukje verleden roep het een halt toe wil ontkomen aan stil weggestopt verdriet maar de echo luistert niet…

Een echo komt terug, maar geen reactie. Schild tegen schild, geen contact. De echo's verharden het schild en versterken de aanval. Zicht is vertroebeld door pijn en woede. De zielen staan in de mist van emoties, onzichtbaar. Een schreeuw om liefde, maar liefde komt niet. Zonder ziel en inleving, verschillende talen.…

Ik was ontroerd sereen en stil bij dit leven nog oh zo pril Moderne techniek maakte wat ik wist via een echo opeens fysiek Als in science fiction zag ik daar ons kleinkind met een handgebaar Een ogenblik? een kleine lach? voor mij of ik een wonder zag.…