Alle inzendingen over kosmos OR aarde

niet wat je maar hoe je en waar je zei dat onze ogen eerst moeten wennen aan de duisternis voordat we kunnen zien niet dat je maar hoe je en waar je zei dat onze reis door de kosmos gratis is en we toch dicht bij huis kunnen blijven…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

De echte liefde voor en van de mensen en hele kosmos. Sneller dan het licht verspreidt zich het model van pure liefde.…

De kosmos kan niet anders zijn, dan hier en dit en nu voor mij. Zoals jouw wereld muze is. Misschien. Nergens anders heb ik je lief, dan in ons hart dat altijd klopt. Zo nabij voel ik het leven hier. Waar je je nu bevinden mag. Ver weg van mij vandaan. Altijd ben je muze. Altijd nu en hier.…

gulle bodem zich weer zal gaan warmen, voor een nieuwe ronde langs sterren en planeten, en weer vruchtbaar wordt door oeroude kosmos…

De kosmos leeft hier in dit stadion Wij vrouwen staan ons mannetje, jawel Aanvaard de gift van lijf en energie…

Waarnaar sporters hemelvaren, blijmoedig ski je over ’t bronzen water al lavend aan de eeuw’ge levensbron Er komt geen einde meer aan jonge jaren, je loopt nu rond in ’s godens sporttheater, de kosmos leeft hier in dit stadion…

Hier kan ik 't best met God en met mijzelf verkeren, Hier, waar de vrede woont, de zorg het hart niet knaagt, De beek welluidend ruist, de tortel troostrijk klaagt, De zoô *, die de armoe dekt, en 't marmren ereteken, De duurzaamheid en prijs van aardse grootheid preken.…

dat menselijke is voor vele trekvogels als leverpastei…

passages van voorbij flitsende treinen mijn kleine leven groot maken stil meekijken over jouw schouders mijn zwervend bed door de kosmos klimmend op ongenaakbaar graniet werelden door een caleidoscoop bezien wie rekbaar reist kan beeldend verhalen…

elke cel, elke ademhaling kent het dansen van het bezielde zijn gezien en ongezien golft en lacht de kosmos in eeuwig zingen muziek in beweging trilling en verstilling verdichting en vervloeing woord, beeld en klank krijgen een vorm door inspiratie…

in het hart van het vuur waar de hitte overheerst tot felle hoopjes intens wit in gebalde knopen pure energie strekt de kosmos zich eindeloos uit vervoegen hel en hemel zich in samenspel tot aardse taferelen voeden hongerige vlammen flitse fantasma's vol prisma's die stralen werpen in het rond en winden stevig stromen laten wervelen door…

as die tot me kwam en met blinde vingers mijn vlees beschreef alsof je de liefde in brailleschrift bedreef nog hoor ik je stamelen in oerkreten witheet hoor ik je gegrom dat in zacht snikken vergleed hoe zal ik je zeggen dat ik stierf en leed terwijl jij als een Hunnenkoning mijn lendenen bereed en lichaam aan lichaam werden wij kosmos…

Het licht laat dolen door de toekomst van de kosmos, ze ontleedt de eenvoud aan de betrekkelijkheid en los van zelfgenoegzaamheid,. Ze steelt het vuur uit vruchtbare grond voorbij de norm en middelmaat, heelt de aarde in onbewerkt gebied, waarmee met meesterhand de liefde is geijkt.…

Jij was niet gebonden Jij had geen gronden Verrijzenis Van grote geesten Van binnen alleen Je ademt Diep Kwade herinneringen Zijn slapend je nam en aanvaarde een hand daar was je veilig Dat is heilig Je keek altijd naar boven Zag liep en zweefde over de grond Met de aarde En de kosmos Voelde jij een diep verbond Aardscheuren Troffen…

Daar sta je dan eenzaam in de kosmos doortrokken van ziekte en allerlei andere gevaren om je heen Is er nog een weg terug uit dit aan waanzin grenzende tijdperk de vreemde wanorde die ook ons huis is binnen gedrongen soms hebben we geen andere keus dan ons te verzoenen met ons lot Zoals de dichter zijn zwarte letters grift in poëzie iets…

Vandaag is de “ dag van de aarde” ‘k wist niet eens dat ‘t bestond, onze globe met een fantastische waarde, waar menig mens het leven vond! Vandaag, de dag van de aarde besef ik me eens te meer, dat de mooie aarde- waarde niet meer is dan van weleer!…

Ik sla een bladzij open van mijn flora En kijk, wat zie ik tot mijn vreugde staan? Een vogelkers, een ridderspoor, een haan Ontsnapt uit eldorado Pescadora Ik duinde gras, en zag opeens een mees In 't woud van la foresta pluviale Op monterosa grutto's in platanen En op de allerlaatste bladzij Kees 'Daar schuilt een adder onder…

najaar heeft zijn verlangens in ontmoeting van scheppende winter sneeuwkoningin verheft zich boven einder wiegend in een creatieve tred ze speelt haar spel in schepping van rust haar dans beoefend ze in de knisperende kosmos van dreinende druilerige druppels geanimeerd glooiend over winterse weiden…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

En wij vergaan met heel de kosmos mee Maar ach, misschien heeft Wickie 'n idee…

de maan verheft onze nacht tot blauwzilveren statigheid bomen rusten in de nevel onder silhouetten van kant de sterren vertellen verhalen van orion sirius en cassiopeia zwarte koepel met flonkering vol wonderen en eeuwigheid we zijn hier in de mist kijkend naar oneindigheden een in de kosmos…

Zo ver als afstand in een echo klinken kan Zo ver ben ik bij jou vandaan Zo ver als het heelal die de kosmos omhelzen kan Zo ver ben je uit mijn levensbaan Zo ver als de zon die zich achter de maan verschuilt Zo ver ben je nog nooit geweest Zo ver als de melkweg die in het donker schuilt Zo ver voel ik de pijn het meest…

Als de naakte waarheid gekleed gaat in spiegels van de ziel Als door een magneet keren de gedachten elke betekenis om die ik aan iedere boodschap geef Ze raken me aan en diep verzink ik in het tochtig gat van het eigen zijn onwetend in een wereld onmetelijk en te groot voor het menselijk oog: De iris is als een kosmos…

De rode knecht verhaast zich met demonen hemellichaam zonder borst fakirbed voor kindse bevalling venus stremsel van de macht heeft de melkweg drooggelegd demonen lachen zich tot barsten verbeten zuigeling aan je navelstreng geworden tot de rode knecht vrijerig met vele manen wordt de kosmos stilgelegd…

Dan ben ik zwijgen en luisteren jouw liefde en die van kosmos.…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

Niks duurt... voor altijd ook al denken of wensen, wij mensen, dat ooit eens! Niets is voor altijd alleen het land waar altijd alles is, is voor altijd!…