Alle inzendingen over kreunende handen

Geen mens maar wel een gedachte van liefde en hoe het voelde samen hand in hand..…

Mijn man pakt rustig mijn portemonnee en opent hem ondersteboven De munten vallen De jongen bukt Hand in hand rennen we…

Daar zitten ze hand in hand op dat bankje onder de bomen Blozende gezichten naar elkaar gekeerd onder het geelkoper van het verkleurend bladerdak Haar spiegelbeeld en dat van het bos ziet ze in zijn iris.…

Dan regent het kleur hand-in-hand. Het is die natuur, Het is het groen dat dan groeit, Het is het leven dat dan bloeit alles in verband; wij zijn bloedverwant.…

Loop niet voor me uit ik kan misschien niet volgen... loop niet achter mij want ik ben vrijwel zeker dat ik je niet kan leiden…

We wandelen hand in hand over deze eindeloze ijzige stilte totdat we het koud krijgen en onze schaduw achter nalopen naar ons warme huis…

Stilte in de straat slechts roerlingen schaduwen tegen het donker stilte alom bij het huis waar een stoet van muggen de historie beklijft gewist in leisteen geschreven stil aan die zijde waar het ritme van de liefde aansluit op een driekwartsmaat eindeloze dans in het stille van de straat…

Eeuwen geleden is Het al dat je uit Ons woordenboek verdween - Samenleving, verouderd begrip Dat alleen nog in verhalen Uit de geschiedenis van Dit koude land opgeld doet, Begrippen die ooit van Waarde waren voor hen Die hier leefden, gingen Hand over hand verloren - En, mochten we je ooit nog tegenkomen, Dan hooguit als verzameling…

Tegen klok van twaalf vecht je hard voor jouw leven met mij hand in hand.…

naast elkaar wandelen we langs een gouden strand de schemering valt rustig donker neemt zijn tijd en ondergaande zon kust zacht de horizon mooie tafereeltjes, ogen die verblinden door al die schitterende juweeltjes de liefde ontbrandt en samen wandelen we verder… hand in hand!…

De directeur van klein Madurodam verlaat de platgetreden minipaden en gaat aan ´t werk bij onze kameraden voor vast een goed belegde boterham Maar “hand in hand” wordt het voorlopig niet Ook “daden” liggen ver in het verschiet…

Op de straat aan de overkant Lopen twee mensen, hand in hand. Het vertedert mij als ik er naar kijk; Ik denk wat zijn die twee toch rijk! Ze zijn al oud en schuifelen voorbij, Nog samen, zij aan zij. Wie weet al jaren bij elkaar. Ook al was het soms wel zwaar. Maar geluk had de overhand, Daarom lopen zij nog steeds hand in hand.…

Net Heintje Davids, hij duikt steeds weer op. Want als je denkt: waar is ie toch gebleven of zou die Dickie überhaupt nog leven, dan zie je boven ´t maaiveld weer die kop Hij trekt weer eens een clubje uit de goot. Nee...Advocaatje is nog lang niet dood…

zag de bui al hangen een warme zee verlaten strand zij liepen hand in hand het koude binnenland door duinen waar het geel nog triomfeerde en herfst voortijdig te plots interrumpeerde met regensluiers die het stel niet interesseerden door zomer zongebrand komen zij oogsten ja hand in hand elkaar weer winteren beloven nu stralen…

takken treuren kreunend onder zwaarrijpend ooft de vrijheid van de ladder werd door twijgen geroofd een distel schiet eenzelvig langs ’t koeienpad omhoog ten teken dat zich niemand nog naar d’hoeve bewoog waar dieren zijn verdwenen en d’akker in hooi schoot daar vond het wild t'rug leven en de oude boer de dood…

het ruime sop in de sluizen bij katwijk staat het water hoog de getuigen spreken elkaar schijnbaar tegen kijken en zien niets een kreunend geluid - de volgorde in de tijd raakt vrezelijk zoek man van la mancha sancha pancha draagt voor jou warme estola toch ongehavend terug van het futennest weer gelijk water…

Het bed van jaren lief ik niet meer warm is het zweet zozeer geweest de echo van vragen viel als zonlicht terug in de tijd uiteen over je lijnen het fijne dat bleef in jouw gezicht Dan voel de warmte openspringen de hitte van huid brandende ogen trillende haartjes het kreunende geluid zo leegt een wereld zich in tijd ontkiemen daden een nieuw…

Met jou op de hei, berkenboompjes in de mist – een vluchtige geur.…

Melancholische smartende klanken Onduidelijk gezang van een zwarte man Iemand laat een mondharmonica janken Uithalend kreunend, spontane jam De blues klinkt galmend in de straat Leed doordrenkt met een hete traan Ergens valt een ritmisch geluid in de maat, Handen die op een houten kistje slaan Meer en meer mensen komen kijken Zachtjes meezingend…

Je lichaam kronkelt over zijde lakens de golven van genot glijden als een symfonie door muzieknoten van een kreunend chanson... De ontblootte lust ontvangt satijnen parels die blinken van verlangen op een fluweelzachte huid...…

geluk overvalt als een havik boven de canyon cirkelt aftakelende moederbomen andere bomen beschermen zolang ze kunnen twaalf ransuilen samen wachten op de schemer het dichtgevroren ijs kreunend kraakt koperwieken en ganzen overvliegen de geur van een regenbui na een droge zomerdag we gebutst en lachend in een weiland…

Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Tongen strelend Ritme zoekend Deze nacht Vochtig zwoel Kreunend genot Vingers strelend Plagend voelen Deze nacht Vochtig zwoel Uitdagende ogen Wilde passie Naakte oase Deze nacht Vochtig zwoel Brandende liefde Smeltend ineen Druppelend vocht Voldane zucht...…

Ze voelt hem dromen in haar armen, de onrustige schokjes door dat mooie lijf: zacht en kreunend mompelt hij een paar onverstaanbare woordjes. De volle maan gluurt stiekem door het open raam, en strijkt met helder schijnsel langs zijn lief gezicht, verguldt zijn glanzende krullen.…

Een leeuw die door het bos liep brulde niet maar zei plotseling “Piep”. Een aap riep uit een boom omlaag: “Hebt u soms de griep vandaag?” “Ik voel me fijn,” zei de leeuw, “maar ik heb geen zin in dat geschreeuw. Laat mij voor één keer in mijn leven ook eens een aardig piepje geven.”…

Teksten zo uit de klei gerukt, zuchtend in het kreunend riet, geschoren en gebundeld in één hand, dan waant het vertrouwen zich in een veiliger haven, waar het laatste anker is opgehaald, de tol werd uitbetaald, omdat er niets meer te vrezen valt.…

zo zonder schaamte lig je daar lonkend met je ravenzwarte haar, dat pronkend over het kussen spoelt daartussen je gezicht met ogen fonkelend vol heimelijk vuur ongerepte bruid ik tover raadsels op je blanke huid en luid kreunend strekt je lichaam zich wellustig kronkelend onder mijn lichaam uit de ultieme zonde voor de val sluit…

Toen de deur kreunend de inbreuk aankondigde en de koude wind even de warmte kon verdrijven. Toen was de stilte voorgoed verstoord door de onhoorbaar schreeuwende angst van het vergankelijke lichaam.…

Midden de nacht Wakker gemaakt Door de herfstwind kermend, kreunend beukend tegen het raam Gezwoegd had hij Om de bomen In hun naaktheid Rillend van kou Te laten staan de regen deed mee aan zijn verwoed spel met loodzware tranen liet zij de moede blaren neerdwarrelen in het rond ook ik voelde de pijn van mijn geliefd seizoen…

Dwars door duisternis breken mijn gele lichtstralen door. Dwars door onwetendheid een nieuw bewustzijn. Dwars over etiketten nieuwe maatstaven. Dwars door jouw hart mijn levend hart. Mijn hart gaat uit naar jou: ik laat je niet in de steek. Mijn dichtershanden om een werk neer te leggen ... als enige de boodschap van zuivere liefde te zeggen…

Die nieuwe Burger van een half miljoen Was smakeloos en droog dus niet te vreten De ketch-up was men ook nog eens vergeten Eén hapje, verder was het niet te doen En na het kijken naar gekweekte koe Ging iedereen snel naar Mac Donalds toe.…