Alle inzendingen over landschap OR rust OR vredig

voel ik mij geborgen ben ik vredig en op rust word ik gezien en gehoord is er niets wat dit verstoort Maar op turbulente dagen wanneer gedachten overheersen emoties de regie nemen vervreemd ik van mijzelf Gevangen in zelfreflectie betrek ik alles op mijzelf een duister gevoel dat ik van mij af wil schudden Kleuren, woorden en klank…

't Lijkt wel Eeuwig te zijn het Beeld van hoe Het toegaat bij Ons in de straat Vredig en in Alle rust rolt Het leven hier Voorbij - Na vrijdag Is behalve de Lantarenpaal bij ons Voor het huis Niet alleen het Straatbeeld, maar Ons wereldbeeld Voorgoed verwrongen Stationsweg/Kerkstraat Haren, 21/09/12…

wat is er zaliger dan zonder valse schaamte met gesloten ogen je tijd verdoen ver weg van het dagelijks gemodder je zelf warmpjes te rusten leggen gelijk het kindeke op een bedje van rendiermos en dromen van een vredige kerst wanneer er buiten nog wat sneeuw mag vallen dan is het plaatje voor mij compleet...…

Laat hier de aarde ademen laat de helden rusten na hun laatste benarde uren Geef dit beladen landschap ruimte bied een bladerdak voor vogels in de nacht Laat rozen bloeien voor hen die het leven lieten voor jouw vrijheid en die van mij Bied hier de aarde adem laat hier de helden rusten uit eerbied voor hun moed…

Ik droomde van de zon hij was een gladde bol van bloedkoraal en werd toen op mijn smeken een gespierde jongeling in strak zwart trainingspak met glanzend rode haren. Het was onder een perenboom dat hij mij toen besprong: een zalige ervaring.…

De lente komt we raken bevangen door licht luisteren gaat in zingen over kijken in springen zien wordt blijheid en ruime adem het duister blijft achter zonder groet als niet de kleine oude stem over het bos zou praten waar bloesem groeit uit herfsten zonder einde…

komen -hier niets meer doen- In de gedachten van onze wortels naar jouw rusten in de bloem…

Vredig gevoel uit de golven ontmoet Zee sfeer laat gedachten bruisen Eb maakt langzaam plaats voor vloed Zonlicht zal golven doorkruisen Gedachten worden stil Voeten voelen zilt Schelpen die aan je voeten stranden Een sfeer die innerlijk mag landen Meeuwen aan de kustlijn Ze overheersen de blauwe lucht Loomheid na intrekkende rust Vredig…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

dit landschap doseren is de muziek van Edvard Grieg bij mondjesmaat ten gehore brengen als bij donderslag het mystiek aanzwellen van onweer over gindse bergen later in het dal weerom het kristalhelder zwijgen... de rust vermenigvuldigd in veelvoud…

Zachte diepe monotone klanken brengen het denken tot rust en dragen naar het hoogste bereik van sereniteit, waarin het wezenlijke zijn samenvloeit met het volmaakt microkosmos geheel, tot dat het harmonische beeld ook in het macrokosmische versmelt ! In dat eeuwigdurend lijkende stil-punt-moment is dan nog slechts vredige rust mijn deel !…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

Ik roem uw vrije blauwe luchten De vette weiden van uw polderland Uw zeekust, waar de blonde duinen rijen En de oude toren blikt op het brede strand Ik roem uw hofstee in ’t geboomd verscholen De blanke zeilen op het spiegelend meer Het vredig landschap met de oude molen De bongerd met zijn bloesems, fijn en teer Ik heb u lief mijn land om uw…

op de heuvel van het wijde landschap een wit gewaad een blinkend zwaard die de boom voor ontwortelen bewaart…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

alles ademde rust uit rondom mij op die bewuste dag de zon die vurig bezig was in een stille waterpartij ‘k zat onder het dichte groen met het zonlicht op het bladerdak alsof mijn schaduw voor mij sprak het is hier goed van doen het werd zo stil, zo stil waar mijn ziel zich roerde langs een vredig oord mij voerde alsof het was om hemelswil…

Wat rusteloze mensen elders zoeken, is in alle rust thuis gebleven. Stil werd onze zomertuin. Vredig ons bestaan. .…

Mijn ruwe huid, die kwetsbaarheid verhult, zegt mij dat het bos nog vrij is van geruchten, het vredig ritselen van mijn buren, rust en stilte, doen mij genietend zuchten.…

Op jouw rug teken ik een hart dat ik vul met xxx'en Jouw naaktheid als Eva die van mij als dat van Adam Ons bloot zijn en dat van een prinses Haar mis ik en jou wil ik dus geenszins kwijt Jij en ik, wij samen Wij bouwen ons leven om anderen heen het plezier van van elkaars liefde en gebaren wij beleven el- kaar voor eeuwig hartgrondig…

gezworven Het leven leek er uitgestorven De Veluwe heeft je schwung gegeven Het landschap mocht je beleven Bent over zandbergen getrokken Herten die aan de bosrand vertrokken De Veluwe heeft z’n rust gegeven Waar jij de stilte mocht beleven Je bent er gegroeid Als kind heb je er nog in het zand gestoeid…

Het dorp ademt rust omringd door vruchtbare velden. De kerktoren waakt. Een kronkelend pad, een huis tegen de glooiing: oase van vrede. De trotse hoeve heerst nog over het landschap. Zal zij verdwijnen? De novemberzon werpt lange schaduwslierten over de akkers. Uit het akkerland rijst de tumulus omhoog. De doden rusten.…

De mensen worden uit het landschap weggenomen: wat een rust! vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

nog leefde en dit huis een thuis was voor iedereen die kwam maar jij bent alleen achter gebleven je hebt ze overleefd als “magere Hein’s” toekomstige bruid heb ook jij maar één leven en de klok loopt achteruit het is nu avond de dag des levens voorbij en over de stoelleuning hangen je kleren als altijd netjes in de vouw stil en vredig…

Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

En ziet nog net hoe vredig het ooit was.…

.' Gij wist: - wij zwerven door dit vreemde leven Bij vreugdes dag, bij droefheids duistre nacht, Zoekend het woud waar liefdes klanken beven; Maar eens vermoeid van aller dingen pracht Vinden wij wat ons streven is gebléven: Stiltes vallei daar 't vredig is en zacht.…

De dood bevrijdt ons van dromen hij ontstijgt het lichaam de dood is immer vredig en geeft toegang tot iets wat wij niet weten één ding is zeker ergens in het hart van een ander zullen wij niet worden vergeten.…

Een fundament dat ons past als een vredig thuis.…

witte december morgen zondag zonder zorgen de straten onbeschrijflijk vredig ingeslapen kom mee en zie hoe schittert toch dit witte pak als diamant op ‘t rode dak en ‘k weet dan wel in ‘t hel gestraal dat ‘t werk is van ‘t zonnespel…

Bij het insluimeren van de nacht en lichtend dagontwaken hoor ik door het venster zacht geluiden van schone ochtend in koeren van de duif begin van het vredig dagen.…