Alle inzendingen over ledematen

en nacht in het licht kan ik niet waken slapen doe ik niet des ’s nachts mijn verdriet zal ik niet langer dragen dan mijn passen normaal zijn om meelijden wil ik niemand vragen verdrink mijn pijn in donker rode wijn mijn lichaam pijnig ik tot bloedens mijn hart verwart de regelmaat in slag en mijn ziel wil immer sterk wezen maar mijn ledematen…

Bevroren noten Gespeeld door de verkrampte ledematen Van een goedkope pianist Leggen de laatste hand Aan een stervende climax Waar jouw partij werd uitgesneden En ik mijzelf de hoofdrol toemeet Waarna het langzaam en te laat Binnenstromende blauw Het cliché met stomheid bevestigt. Vanavond Geen encore.…

Ik ben de minnaar die je 's nachts aan banden legt zeker mijn wellust, mijn ogen blauwe vlammen begin ik warm te draaien, stoomt mijn paardenkracht stormt het bloed door je gespannen ledematen.…

vele einders verder weg zoals ik met mijn linkerhand geen raad weet hoe die moet schrijven draag ik iedere kustlijn op mijn rechterpalm wat onder het zand ligt kan ik niet zien met ogen die rechtvaardig zijn tussen mijn vingers in is slierlings een zwart gat geslopen dat een wereld regeert met koppen van schuim ik zou mijn ledematen…

geslagen boksers; jong gestorven worstelaars en in ‘t harnas gestorven Epo fietsers- droom die nacht van ‘n bezoek aan Real Genetica van succes trainer Gepetto; zijn voetballers hebben door genetisch trucs- een gespierd schietbeen, een snelle slanke passeerpoot en ‘n dikke lege schedel voor het kopwerk; de keeper opgerekte- ledematen…

En toen ik onverhoeds tot rots versteende, sloeg zij met haar staf mijn ledematen los. Er bleef wat sterrenstof op mijn wangen plakken. Zodat ook ik schitterde in de straalstroom van haar orbiet…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

Gevelde bomen bij een asfaltmeer Vanuit de hemel heeft het glas geregend God staat erbij, de vele zielen wegend Een engel knielt bij ledematen neer De afgerukte takken doen hem zeer De schors, de bomenhuid,nu zwartgeblakerd Werd ooit in beige juten stof gebakerd Gestut tegen de grillen van het weer De kraai rouwt om zijn nu verloren nest…

ouder worden weet je is het verlies van de vorm de verleiding voor de ogen omdat van onze jeugdigheid de schoonheid dan bladdert ouder worden weet je is het sluipend verval van de krachtige bloei die elke ledemaat voelt als functies langzaam stijven waar zenuwen losser spannen ouder worden weet je is meer en meer loslaten het weten…

die bevroren wens je ogen staan flets , zien glazig langs me heen een bespiegeling van verleden in het heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden je voeten nog wel geaard steunen zwevend jouw gedachtenlijf: gezwollen in verhulde leegte en gedroogde rimpels je ledematen…

dagelijks worden talrijke handelingen verricht door het mechaniek der ledematen terwijl onze gedachten elders zijn handen, vingers en voeten soms is er zelfs het gebruik van de neus - wanneer het lichaam zwaar bepakt is en handen tassen dragen - om een deurbel in te drukken soms hangt er een sleutelbos tussen je tanden en is je mond een…

En laat vooral uw stramme ledematen zwijgen. U heeft uw zetel boven wel verdiend. Of is het waar dat u de gunsten van die vriend alleen door almaar sloven kunt verkrijgen? Als hij zijn zegen laat betalen met uw dure vlijt, dan zal'k die gluiperd aan een degen rijgen! U schrikt, nou nee... het is maar gekkigheid.…

als dor hout voelen de ledematen aan het levensvocht, zo het er al is of resteert zal zeker in bevroren toestand zijn en aders zich niet meer kunnen gedragen als communicerende vaten stalen buizen lopen door mijn lijf daar wordt de verstarring verbeeld momenten van gevoelloosheid uitgeput door dwangmatig denken uitgehold door overmatig…

Nu zit ie in het verband gehecht en wel Mag niks doen, en zeker niet snel Nu ’t bloedbad is opgeruimd ’t trillen is gestopt van alle ledematen Kan ik ook zeggen met een grijns: Was dit nu aderlaten?…

Geef de fysiotherapeut gekneusde ledematen en een stijve rug en voor je het weet kom je van een bezoek aan hem herboren terug. Geef de schrijver pen en papier en wat zien we verschijnen hier, gewoon wat men zoal meemaken kan.…

De kribbes als vingers grijpend naar het water De dingen die je allemaal wilde doen kunnen wel later Machtig de stroom het beeld dat je niet kunt loslaten Diep ingesneden door het landschap van water Gevoelt tot diep in je ledematen.…

(ik lijk wel een bedreigd dier) Nadat het gevaar is geweken ga ik naar buiten, kijk opgelucht om me heen, strek m'n ledematen en maak een wandeling, maak nu en dan een sprongetje van blijdschap omdat ik geen opgejaagd dier meer ben, maar een mens, met alle voordelen daarvan.…

zomerdagen van rond de vijfendertig graden zon op tuin en het balkon zoele bloemengeur alom en ach, geen zuchtje wind beweegt de zonnebloemen met het dorstig hart naar de hemel gericht, en o zo tevreden met het blijde verloop van de dag waar de lang verwachte stortbui tussen lag dat het hete stof van de bladeren klettert en onze ledematen…

van zijn trage brein plat als dwarsgeslagen haring met een smal corpus callosum gestolde relikwie temidden van twee hemisferen stamt rechtstreeks van amfibieën uit het late Trias van de oerbossen van Polska tot het eiland Portugal van droge cabo verde tot het zilt atlantisch nat minder landrot dan waterrat met kleine ledematen…

De rimpels zitten hier en daar, ’t lijf, dat zakt wat uit ’t haar wordt grijs, “bij haar soms geverfd”, nog steeds lopen ze hand in hand De tanden zijn van kunst, sommige ledematen eveneens De rimpels niet te tellen, maar dat is een gunst Ze lopen nog steeds hand in hand.…

zich aaneen te plakken zelfs tussen mij en mijn keelgat dat het raam wil bespringen in ontzetting alsof de ontaal gesproken wordt het liefst van al zou ik me willen uitdrukken in een kaasachtige boutade maar ik moet plooien voor al dat vervreemdend geweld een pak woorden komt in opgejaagde gestaltes de dichter in mij spreekt tot mijn ledematen…

ik ben de dag zo moedig moe als de nacht zwerft door mijn bloed en ledematen zijn verzuurd die door zwaartekracht worden beboet; heeft deze enkele reis te lang geduurd komt mij nu enkel nog rusten toe ach nee, de woestijn kent soms overdaad gesponnen over jaren heen verdronken soms in oude glorie ook al zijn ze voor de ander van steen mijn…

Wakker word je door je aan te raken: de werkelijkheid vraagt wie er leeft, je koppie of je ledematen? Wel, je body dringt voor... Om op de been te blijven, wil je voelen dat je echt bestaat - steeds weer een herontdekking! Het apparaat valt stil. Ach, de aan-en-uit-knop geraakt... Was dat onbedoeld de bedoeling?…

Er wordt altijd geteld op twee handen maar ook niet meer dan dat verder, dichter kan het niet komen ieder verderstrekkend denken gaat altijd ergens wel de hoek om een schitterende leugen wordt het wanneer een mens over een paar extra ledematen kan beschikken extenties zoals jezelf online uitsmeren over een aantal pagina's die je…

Geschreeuw door afgerukte ledematen. Geschreeuw om dode kindertjes. Geschreeuw om een goede huisvader. Geschreeuw om die zorgende moeder. Die dag werd zwart en onbegrijpelijk. Verbouwereerd en triest, hulpeloos en stil. Is onze wereld nu veiliger geworden Ik vraag het me oprecht af.…

Toen het laatst mooi weer was In dit dichtbevolkte land Ging ik met mijn verloofde Een dagje naar het strand Wij zijn vroeg vertrokken 's Morgens om een uur of twee Het is zeven kilometer Van huis tot aan de zee Toen wij het strand bereikten Was het reeds gezellig druk En al struikelend over losse Maar ook vaste ledematen Kreeg ik eindelijk…

De lijnen luisterden niet langer naar bewegen van ledematen. Als stenen kwamen ze neer.…

Zand is een bed, korrel na korrel, het zacht van haar neus wordt doof, gehoorzaam is het lijf, de ledematen. Schaduw zamelt plooien, ze is van kop tot teen bevriend. Er is niet veel. En alles moet nog, ze moet nog worden toegedekt, van schoonheid nog, de vrouw nog uitgevonden.…

Ringen zijn aan vingers geschoven, iemand viel van de trap, iemand brak zijn ledematen, en er kwamen berichten uit de wereld. Deze zomer kan ik met een gerust hart afsluiten naar de herfst, regen en wind, vallende bladeren. Een voorraad aan woorden, voornemens, liggen naast nieuwe cd’s en boeken.…

voelt angstwekkend geesteloos en kil laat zich door geen geluid, geen stem van buitenaf verleiden om slechts één vleugje inspiratie naar binnen te doen glijden het blijft daarboven dan ook oorverdovend stil de held in mijn verhaal lijkt vastgelopen in de tijd zijn flamboyante ziel in louter dynamiek bevroren hij heeft de sturing over lijf en ledematen…