Alle inzendingen over lijster OR euforisch OR vergeefs

Ik moet het je nog vragen Mijn tijd is bijna voorbij Nog een boodschap voor jou Het enige wat telt ben jij Leef je leven in geluk Neem niets aan maar vecht Het spijt me dat ik mezelf ben Ik probeerde het echt Mijn tijd is aangebroken Ik kan het eindelijk laten gaan Maar nu nog het laatste woord Met de laatste traan Het spijt me Vergeef…

Vergeef me, ik zal niet meer zoveel verlangen -- en meer ontvangen.…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

Sylvia Sylvia, open je ogen jij schone deerne jouw lijf zo geknokt toch heeft het je bedrogen Sylvia Sylvia, sta nou op veertig jaren jong in de bloei van je leven gebroken in de knop Sylvia Sylvia, moegestreden omringd door een zee van zonnebloemen en geliefden zachtjes uitgetreden…

straatgeschreeuw zo graag vergeven, want het was niet werkelijk jij, maar de nare gevolgen van je proces, wat ik triggerde, gek genoeg, liever deed ik het volkomen tegendeel, maar ik zat gevangen in je web van aantrekken en afstoten, de macht van je schoonheid en je sterke heksenmanieren, die mijn ziel betoverden, lieve evenzeer gekwetste, ik vergeef…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

Het plan was eenvoudig: wij zouden stelen hun blijdschap om een onverwacht goed gezwegen moment. Armen en benen in de maat zouden we ver komen en alles hier op onze berg verzamelen. De hellingen met schuim bedekken, handhaken plaatsen waaraan vrijpostige lieden door ons opgehesen worden; van die toeristenverrekijkers waardoor je voor twee…

ben ik, jij bent jij, bij elkaar zijn jij en ik wij Vergeef me omdat ik mezelf ben Omdat ik al vergeven ben door mezelf Gesterkt door mijn fouten en mijn ongeluk Ben ik mezelf geworden, zonder het te weten, Heb ik geleefd Vergeef me daarvoor niet Want enkel ik weet wat ik wil Vaak voel ik me verdwaald…

Al was alles vergeefs alles vergeefs, dan deed ik toch alles voor jou, lieve priester van mijn leven goede herder en alles voor jou, lieve God alles voor jou.…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

Vergeef me Steeds maar de vraag waarom leef je In mijn leven een nieuwe start Het Leven heeft me getart Ik zeg het niet vaak maar het komt uit het hart Eindelijk een comeback van Danny van Strien En een hele nieuwe start…

Geen enkele sonata heeft een zo goed Begin als de moonlight sonata heeft Euforisch gevoel die dit werk geeft Is met geen enkele sonate die zo goed Te vergelijken is, het neemt je mee Terug naar je jeugd toen alles zo simpel leek…

Bij sterrenkundigen is het groot feest, Euforisch zijn die, echt in alle staten. Een kleurenkiek van verre zwarte gaten, Alsof er eentje zelf bij is geweest. Dus iemand die een kleurenfoto schiet Van een zwart gat, wat klopt hier nou weer niet?…

Kraaien koolzwart een roodborstje een merel braamzwart een specht grasgroen een ekster zwart-wit een kanarie een lijster gespikkeld wat volgt is veel te ingewikkeld…

geen herinnering zal louter euforisch zijn want er hangt altijd wel ergens een flard van een wolk sluimerend in één of andere hoek van het hemels plafond we kunnen het verbloemen doch tegen beter weten in heeft hetgeen je beweert tóch iets van twijfel…

Een machinist uit de plaats Wijster Zong tijdens zijn dienst als een lijster Tot van een perron Er plots iemand sprong Sindsdien is ie 't spoor geheel bijster…

Ze kijkt me aan Ik ben niet in haar buurt Door als een goede macht gestuurd blijft ze staan Ze is heel ver weg Maar altijd overal Zij is de oerknal Alle woorden die ik zeg met een euforische toon Haar overweldigende aanwezigheid Haar ongeëvenaarde schoonheid Haar schenkende liefde op een godentroon regerend met alles helend machtsvertoon…

vergeef me bladerloze zomers vergeef me eeuwige herfst wortels schieten soms verder dan takken reiken niet altijd vergeef me de speling van mijn natuur…

in liefde ontkiemd is de tweedeling spoedig tot stand gekomen de vreugde over dit prille begin euforisch doch ingetogen bezegelde dit ons geluk totdat onheil zich aandiende en jij niet langer de onze bleek ~ Voor Suzan & Gabriel ~…

Tegen mijn euforisch droombeeld. Kon het magneet ons maar binden!…

Een lijster doorbreekt de stilte een lied zo mooi gezongen heeft liefde en respect bij alle mensen afgedwongen. Hoe wonderlijk dat machtig stemgeluid uit één zo'n prachtig beestje het steekt zijn kopje in de lucht en viert zijn eigen feestje.…

O kijk, een lijster bij ons in de heg, z'n pootjes stevig rond een tak geklemd. Het open bekje kwettert ongeremd. Heel even houdt-ie stil, dan is-ie weg. Het takje veert, weet wat een eer het was. En ik negeer de poep op mijn terras.…

met een fakkel rende ik over het maanlandschap in een donker trainingspak ik was werkelijk verlicht! En om mij heen rende mensen met vlaggen in hun hand te zwaaien, heftig de stokken heen en weer. Met de an- dere hand maakten we knijp- bewegingen richting de aarde, zo van: 'wij zijn lekker hier en jullie zijn lekker daar!' ik had…

Uw spreekverbod geeft u geen recht tot klagen Pleegt het OM aan Louwes uit te leggen Want wilt u toch publiekelijk iets zeggen Dan hoeft u er alleen maar om te vragen Maar niet hardop hoor, want u heeft per slot Van rekening dus wel een spreekverbod…

Ergens ver weg ruist een stem terwijl een eerbiedig suizen door het eikenhakhout glipt Ik zie een lijster die daar onwetend hipt door een hoofd waarin alles blijft verhuizen Hier huist het allerlaatst van hem.…

De lijster weer. Die was geen avond het spoor bijster: z'n soundtrack tussen de huizen liep feilloos synchroon met het in deze werkelijkheid on- ontkoombaar effekt van wolken, lucht en dalende zon, en terwijl ik me hield alsof ik voor dood lag, floot hij.…

Och was ik maar een lijstertje een lijster op een takkie Ik zou zo nu en dan wat fluiten en deed links en rechts een kakkie Och had ik maar haar vleugeltjes zo kon ik kiezen welke twijg of tak ik nemen zou om de werkelijkheid te beschouwen op mijn gemak Och had ik maar haar verenpracht dan liet ik hier en daar een donsje vallen op iemands…

De rij leek lang, slechts tweeëntwintig uur stond ik op ’t natte, koude, Leidseplein Euforisch was het om er bij te zijn voor ’t hebbeding en helemaal niet duur ‘k Heb wel de griep en het begin van jicht Maar móói is tie en plát en snél en lícht…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…