Alle inzendingen over machteloosheid

De sfeer van de muziek die altijd rondom jou hangt het is de harmonie die naar je hart en ziel verlangt maar al die valse noten die schrijnende machteloosheid en zielenpijn waarom toch moet elke strofe, elk refrein de dirigent van jouw ziekte zijn…

Wie kent de pijn als iemand die wij liefhebben moeten laten gaan en daar zo machteloos voor staan met al ons geloof kunnen wij U God niet verstaan…. maar schenk dan hierboven uw oneindige liefde zoals wij die op aarde gaven aan een naam.…

lief mannetje van mama Zo vaak onbegrepen zo vaak machteloos en ik.... sta naast je en kijk toe ik pak je handje en jij kijkt me aan misschien dat we het samen leren Want samen is de weg leuker om te gaan…

Door machteloosheid getart, En dat bracht pijn in het hart. Toch moet je verder, Lijkt een onbegaanbare weg. Toch aan het eind van de weg, Zal het tij keren, en weer zin geven aan je leven.…

Een brok schoot in mijn keel, Machteloosheid schoot naar mijn handen, En tranen prikten in mijn ogen. Nooit geweten, Dat het leven zo hard kon zijn.…

Mijn ongeduld zwemt machteloos in verloren blauw. In de stilte van mijn verlaten fort droom ik een verrassingsaanval. Zinnen die overwinnen.…

Als ze lacht en praat, zie je niet haar stille verdriet, diep in haar is een machteloos verzet. Niet begrijpend, waarom het zo moest zijn, toch zal ze vechten tot de pijn verdwenen zal zijn. .…

ook al zijn haar keuzes niet de mijne, kleuren ze mijn dag niet minder grijs de hemel regent mijn tranen daar machteloosheid mij ten deel valt uit liefde kwamen jullie in ons leven, met een gebroken hart zal ik jullie moeten laten gaan…

woorden zijn mij ontnomen nu het vonnis is geveld wordt mijn keel langzaam dichtgeknepen tranen vechten om het eerst geboren te mogen worden vlak voor mijn neus wordt de toekomst uitgegumd met gebonden handen kijk ik machteloos toe hoe de eindtijd nadert…

Gromgrauwend mijn gemoed Donkerste gedachten Hoofdbonkend bloed Witflitsen... ogen dicht Onrust in de nachten Maar ook tijdens dagelicht Haatgevoel.. echter machteloos Stop dan toch... ik wil ...stop Koppijn... ondragelijk Migraine.. heet het ... En het zit in mijn kop…

achter mijn aangezicht huilt het leven machteloos zo lijkt en tijdloos van aard om verlies met pijn te verweven heeft het gevoel verdriet gebaard de avond heeft zich van de lente vervreemd is in koude ondergedompeld rest nog de troost die aan het verlangen blijkt uitgeleend…

Proberen je darmen je iets te vertellen Probeert je poep te praten Dan zijn daar drankjes Voor en na het eten En tijdens het eten Zijn er drankjes Ze worden dan gedronken dan En je kunt er niets aan doen Darmen schreeuwen Staan machteloos te gassen Dingen sterven af Maar ik ik sterf niet Ik ben opeens dood…

naar J.Brel(22-03-'16) laffe barbaren zijn het die hebben toegeslagen ze lieten bloedige sporen na en een zee van verdriet wat alom heerst is grote machteloosheid graag had ik dit korte relaas willen afsluiten met wat woorden van troost maar ik heb de moed niet…

Ik voel je pijn en machteloosheid, uit machteloosheid weet ik niet wat te zeggen Ik weet niet wat te zeggen op dit moment. Dit moment ben jij eenzaam en ik kijk toe. Ik kijk toe hoe jij je zelf afsluit voor mij. Afgesloten of niet ik reik je mijn hand, ik reik je mijn hand en trek je naar het licht.…

haar ogen zo zwart als kool kijken mij aan brandend op mijn lijf mijn handen knellen van het nylon koord in de verte hoor ik het knallen van de zweep en het rammelen van de kettingen ik wacht volledig machteloos op wat komen gaat alle tijd om mijn zonden te overdenken…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

het Slavisch bloed kruipt langzamer dan de luiaard die beschutting vindt in heel langzaam bewegen een zwarte panter jaagt het eind en het begin zijn zoek speuren machteloos naar elkaar we wachten tot de tak breekt of zich buigzaam toont…

De school is uit Ik ga naar huis Mijn vader komt thuis Bij alles wat ik doe Word ik geslagen, geschopt Ik voel me machteloos Wat doet dat er toe? Ik wil niet meer zo leven Ik wil er tussen uit Waarom? … Is mijn vraag Maar dat vinden ze vaag…

Het is stil donker en levenloos machteloos maar dan ook een verontrustbare gevoel onweersmacht...krachtvol Streesloos... gerustelende gevoel onvergetelijke herrineren onmisbare emoties pijnelijke gevoel Levende geest met ondraagbare pijn die je nooit vergeten kan reist met je mee!…

Telkens weer als ik haar ogen zie dringen onbevangen nare klanken even redeloos en altoos machteloos zich op aan alle geschreven namen hoop, huiver en luister durf toch eenmaal rede te erkennen zij, ja alleen zij ontmoet nachtbrakers…

oranje feestte fel in blauw toen de schaduw zich mateloos aan levens klampte langzaam verkleurde mijn gevoel in ongeloof en werd ik ziende blind toen een werkelijkheid met lijven smeet en traag de waarheid in mijn geheugen stampte de menigte bleek een machteloos kind…

Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…

bij een onheilstijding het gevoel van machteloosheid hier helpen geen vuisten zelfs geen geavanceerde wapens als verweer... dit gegeven ten voeten uit en die ledigheid van binnen maakt alles zó nutteloos met gebonden handen en stevig dichtgetapete mond aan de overvloedige dis van het leven dat is wat het is...…

Vergeef mij de woorden die ik schreef uit machteloosheid en pijn. Ik hou nog steeds van je en de gedachten dansen door mijn hoofd alsof je er nog altijd bent.…

je staat op de rand van kwijtraken maar bent overal aanwezig geweest om samen te verdwijnen ons op te delen in ieder en tenslotte niemand meer te midden van tijdspassages en woordvulling ontbreekt dan de herinnering, wondlikkend een jeuk krabbend, een vaas lijmend en ondertussen machteloos toekijkend…

zodra de meute schrikt van eigen woede, teleurgesteld haar dwaasheid alweer wegslikt en machteloos, ontgoocheld, aan haar wond likt dan lacht De Macht, maar wel uit arren moede: lijkt alles bij het oude en bedaard rancune is er steeds en vaak ontaard……

Zwarte wolken weerstreven mijn dagen mateloos de jagende meutes van machteloos sleuren mijn gewaden aan flarden hun koude ogen glanzen de witte tanden verscheuren mijn gemoed gebroken de spiegel in duizend schilfers die glinsterend dwarrelen door de tijd die heelt.…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

Machteloos bewustzijn, de éénheid veréénvoudigd... Schreeuwend klinken kleuren, een eindeloos refrein. De reis door zinloosheid, medepassagiers zijn afgehaakt, de strijd is reeds gestreden. Eenzaamheid blijkt feit...…

De machteloosheid graaft een donk're kuil waarin het ongeluk mij stort. Tenslotte bedelft de eenzaamheid me met de eeuwige vergetelheid. ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…